Χρειάστηκε να περάσουν 23 ολόκληρα χρόνια για να μπει, με τον θάνατο του «γιατρού», το τελευταίο κομμάτι στο παζλ της διπλής δολοφονίας του επιχειρηματία Γιώργου Νικολαΐδη και της συνεργάτιδάς του Σούλας Καλαθάκη. Η μητέρα της άτυχης κοπέλας, ο άνθρωπος που έγινε «ντετέκτιβ» και πάλεψε με νύχια και με δόντια για να αποκαλυφθεί η υπόθεση, μιλά στο «ΘΕΜΑ» υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν ακόμη κομμάτια που παραμένουν σκοτεινά και η Αστυνομία οφείλει να φωτίσει. Οπως λέει η κυρία Καίτη Καλαθάκη, μόλις έμαθε ότι ξεψύχησε από κίρρωση του ήπατος ο 59χρονος Ηλίας Μαζαράκης, ο οποίος για δύο και πλέον δεκαετίες παρέμενε φάντασμα, ξεστόμισε με ξεψυχισμένη φωνή: «Θεία Δίκη. Δεν είπα άλλη κουβέντα…».
Στα 80 της χρόνια η κυρία Καλαθάκη επέλεξε τον δρόμο της σιωπής. «Δεν βγαίνει τίποτα. Το παιδί μου ξαναγυρίζει; Ακούω να λέγονται ασυναρτησίες. Γι’ αυτό τον άνθρωπο (σ.σ.: τον Μαζαράκη) δεν έχω να πω τίποτα. Δεν τον ξέρω καθόλου. Τη μανούλα του μόνο είδα στο δικαστήριο που είπε “δεν έχω παιδί, εγώ παιδί φονιά πια δεν θέλω” και λιποθύμησε και την έβγαλαν έξω και μετά από λίγο κάποιος είπε “πέθανε η μητέρα του”. Τίποτε άλλο δεν ξέρω γι’ αυτό τον άνθρωπο. Τον άκουγα, δεν τον είδα ποτέ μου…».
23 χρόνια πριν
Οπως προέκυψε από την έρευνα της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, ο Γιώργος Νικολαΐδης και η συνεργάτις του Σούλα Καλαθάκη δολοφονήθηκαν από την ομάδα του «γιατρού» στα τέλη Νοεμβρίου του 1997. Το φρικτό έγκλημα όμως αποκαλύφθηκε τέσσερις μήνες αργότερα. Οταν η 80χρονη σήμερα Καίτη Καλαθάκη κίνησε γη και ουρανό για να βρει το παιδί της. Ζήτησε μάλιστα και τη βοήθεια της Αγγελικής Νικολούλη για να αποκαλυφθεί η τραγική αλήθεια.
Η χαροκαμένη μητέρα παίρνει μια βαθιά ανάσα για να βρει το κουράγιο να συνεχίσει και να πει: «Εχω δύναμη μεγαλύτερη και από τα παιδιά μου ακόμη. Ομως δεν περιμένω κάτι. Δεν έχω να προσθέσω κάτι. Θέλω μόνο να σας πω ότι όποιος βγαίνει και μιλάει για το παιδί μου να λέει αλήθειες». Η ηλικιωμένη πλέον δείχνει πολύ κουρασμένη. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Πάλεψα. Πάλεψα πολύ. Επτά μήνες το ψάχναμε το κορίτσι μας και επτά μήνες ήταν τα δικαστήρια».
Στην ερώτηση αν πιστεύει ότι πλέον έφτασε στο τέλος της διαδρομής η ίδια είναι κατηγορηματική. «Οχι. Και δεν θέλω πια να ακούσω για τίποτα. Και στον υπουργό Δικαιοσύνης είχα πάει τότε, με δέχτηκε ο άνθρωπος, ο κ. Σταθόπουλος με δέχτηκε, και έφτασα εκεί που δεν μπορούσε να φτάσει κανείς. Τα μάτια μου δεν έχουν στερέψει κι ας πέρασαν 23 χρόνια. Εμένα το παιδί μου μού λείπει. Γιατί όσα παιδιά και αν έχεις το κάθε παιδί έχει τη θέση του μέσα στο σπίτι. Δεν πέθανε το παιδί μου… Δεν πέθανε… Πού είναι το σώμα του; 1,83 μ. ήταν το παιδί μου. Πού είναι τα παπούτσια του, πού είναι τα ρούχα του, πού είναι τα πράγματά του; Μόνη μου πήγα και έβγαλα τα μαλλιά του, τα ξεμπέρδεψα μέσα από τα βάτα που το είχαν πετάξει. Τι να βρω πια; Το κεφαλάκι που είχαν αφήσει; Τι το κάνανε το παιδί μου;» αναρωτιέται με παράπονο.
Κλείνοντας την κουβέντα η κυρία Καλαθάκη λέει: «Εχω λάβει όλα αυτά τα χρόνια τόσα γράμματα από το εξωτερικό. Και από μεγάλα ονόματα. Και δικηγόρους και μεγάλα ονόματα. Και συνεχίζω να λαμβάνω. Την υπόθεση αυτή δεν την έχουνε ξεχάσει. Και από τον Καναδά έχω λάβει γράμματα και από την Αγγλία, τη Γαλλία. Ομως, να ηρεμήσει η ψυχή μου δεν υπάρχει…».
Αλέξης Κούγιας: «Η υπόθεση σημάδεψε την καριέρα μου»
Ο κ. Αλέξης Κούγιας που σε όλη αυτή τη διαδρομή των 23 χρόνων βρισκόταν στο πλευρό της κυρίας Καλαθάκη ως πολιτική αγωγή μιλώντας στο «ΘΕΜΑ» αναφέρει: «Η υπόθεση Νικολαΐδη – Καλαθάκη, αλλά και η υπόθεση Μαρσελίνο έχουν σημαδέψει την καριέρα μου. Στην υπόθεση Μαρσελίνο ήμουν δικηγόρος του “Τζίνο”, που ήταν, κατά το κατηγορητήριο, ηθικός αυτουργός της απαγωγής και της εκτελέσεως του παιδιού με σκοπό τα λύτρα, και στην υπόθεση Νικολαΐδη – Καλαθάκη ήμουν πολιτική αγωγή εναντίον του Κράμπη, του Μαζαράκη και των υπόλοιπων κακοποιών που διέπραξαν αυτό το ιδιαίτερα απεχθές έγκλημα. Και οι δύο δίκες κράτησαν πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών. Η μητέρα Καλαθάκη είναι η επιτομή της κυρίας και συγχρόνως του καλού ανθρώπου. Κάναμε έναν τεράστιο αγώνα μέσω του ελληνικού υπουργείου Δικαιοσύνης για να πετύχουμε την έκδοση του Κράμπη στην Ελλάδα. Ο Κράμπης ήταν γιος μεγαλογιατρού της Αθήνας με σπουδές στο Λονδίνο, αλλά διεστραμμένη προσωπικότητα. Και το καταφέραμε με πολύ μεγάλο κόπο και μεγάλη βοήθεια της Αγγελικής Νικολούλη, η οποία πίεζε μέσω της δημόσιας γνώμης και της κοινωνίας να εξευρεθούν οι δράστες του εγκλήματος. Εκείνος που διέφυγε τη σύλληψη και παρακολουθούσε τις εκπομπές από το εξωτερικό ήταν ο Μαζαράκης. Ο Μαζαράκης ήταν και αυτός μια διεστραμμένη προσωπικότητα, είχε σκοτώσει στην Κέρκυρα συγγενείς του και ήταν ψυχρός εκτελεστής.
Οταν είπα ότι αυτή η ιστορία έχει σημαδέψει την καριέρα μου αναφέρομαι στην αρνητική έννοια του όρου, αφού διαβάζοντας τη δικογραφία και βλέποντας τον ψυχρό τρόπο με τον οποίο ο εκτελεστής Μαζαράκης εκτέλεσε τα θύματα ένιωσα αμήχανα, γιατί και εγώ στην καριέρα μου έχω υπερασπιστεί ανθρώπους που έχουν διαπράξει 875 ανθρωποκτονίες. Παράλληλα, όμως, ένιωσα πολύ ωραία, όπως και στην υπόθεση Τοπαλούδη που ήμουν δικηγόρος πολιτικής αγωγής και όχι υπερασπίσεως. Ο Μαζαράκης τιμωρήθηκε με τον χειρότερο τρόπο, γιατί αν από την αρχή της ασθένειάς του είχε νοσοκομειακή επιμέλεια θα είχε ζήσει, όμως γνώριζε ότι αν πήγαινε σε οποιαδήποτε νοσοκομείο θα αποκαλυπτόταν η ταυτότητά του. Και χωρίς να θέλω να κάνω μεταφυσικές προσεγγίσεις, είμαι πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η απόλυτη τιμωρία του. Βασανίστηκε από αυτή την καταραμένη ασθένεια και, εντός εισαγωγικών, αυτή ήταν η “εκδίκηση” του Νικολαΐδη και της Καλαθάκη».
[protothema]