Η δική τους καραντίνα βρίσκεται πέρα από τα ελληνικά σύνορα, σε μια άλλη χώρα του πλανήτη. Νέοι επιστήμονες, εργαζόμενοι σε θεσμούς, πανεπιστήμια και μεγάλες εταιρείες, Έλληνες που έχουν επιλέξει να ζουν τη ζωή τους στο εξωτερικό. Πλέον, έχουν «εγκλωβιστεί» εκεί, αφού λόγω κορονοϊού, οι πτήσεις έχουν μειωθεί δραματικά και τα σύνορα μοιάζει να κλείνουν.
Το «Έθνος της Κυριακής» εντόπισε αρκετούς από αυτούς να περνούν τις ώρες τους μέσα στο σπίτι όπως όλοι: δουλεύοντας, διαβάζοντας, βλέποντας τηλεόραση και σειρές, κάνοντας γυμναστική, προσπαθώντας να μένουν δημιουργικοί. Περιέγραψαν την κατάσταση και έξω από το σπίτι τους, τι συμβαίνει στις πόλεις όπου ζουν, πώς εφαρμόζονται τα μέτρα αντιμετώπισης του ιού.
Τους ρωτήσαμε και τι ονειρεύονται για την ημέρα που θα λήξει αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση. Αφού είπαν ότι θα το γιορτάσουν βγαίνοντας έξω με τους φίλους τους, όλοι μας διαβεβαίωσαν ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνουν θα είναι να γυρίσουν στην Ελλάδα.
Κλαίρη Αφουξενίδη, Μιλάνο, Ιταλία
«Διανύω την πέμπτη εβδομάδα από την οποία δουλεύω στο σπίτι. Τηρώ τα μετρά που μας δόθηκαν στο έπακρο καθώς δε βγαίνω από το σπίτι πάρα μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Καθημερινά δουλεύω αρκετές ώρες οπότε αυτό με κρατάει σε απασχόληση σχεδόν όλη τη μέρα».
Είναι η περιγραφή καραντίνας της Κλαίρης που ζει στο Μιλάνο. «Η κατάσταση είναι δραματική. Όπως ακούμε όλοι από τις ειδήσεις τα κρούσματα ειδικά στη Βόρεια Ιταλία είναι πάρα πολλά και καθημερινά χάνονται πάρα πολλές ζωές. Βγαίνω από το σπίτι μόνο μια φορά τη βδομάδα για να πάω σουπερ μάρκετ. Δεν βγαίνω ούτε για να περπατήσω το τετράγωνο. Βλέπω από το μπαλκόνι ότι κυκλοφορεί πραγματικά πολύ λιγότερος κόσμος, κυρίως άνθρωποι με κατοικίδια γιατί ο κόσμος συνειδητοποίησε την προσωπική ευθύνη που έχει ο καθένας μας. Στο σούπερ μάρκετ ακόμα δημιουργούνται αρκετά μεγάλες ουρές της τάξης μια, μιάμισης ώρας λόγω των αποστάσεων και τον αριθμό των πελατών που πρέπει να τηρούνται μέσα στο κατάστημα. Το πιο δραματικό όμως από όλα είναι ο συνεχής ήχος των ασθενοφόρων που σου υπενθυμίζει συνεχώς το δράμα των ημερών και πόσοι άνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο», διηγείται.
Υπάρχουν και θετικά σε όλη αυτή τη πολύ δύσκολη κατάσταση, βρίσκει η Κλαίρη, «γιατί έχεις πιο πολύ χρόνο για τον εαυτό σου, μιλάς περισσότερο με φίλους σου, μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, τις ανησυχίες σου, γιατί είναι μια κατάσταση που μας ενώνει όλους».
«Αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι τα απλά καθημερινά πράγματα. Να βγω μια βόλτα με τους φίλους μου, να πάω γυμναστήριο, να πάω για ένα φαγητό έξω. Η ουσία όμως είναι ότι ουσιαστικά λείπει η αίσθηση του να νιώθεις ελεύθερος να κινηθείς για οτιδήποτε θελήσεις να κάνεις και ότι ανά πασά στιγμή ο κίνδυνος μπορεί να υπάρχει ακόμα και αν βγαίνεις για τα απαραίτητα», εξηγει.
«Αυτό που νιώθω δεν είναι φόβος αλλά ανησυχία αυτό που νιώθω. Ανησυχώ για την κατάσταση και για το πως μπορεί να εξελιχθεί αυτός ο ιός. Ανησυχώ πολύ για τους δικούς μου ανθρώπους όπως ανησυχεί ο καθένας από μας», εξομολογείται.
Ευαγγελία Ερασμία Παπακωνσταντίνου, Ντίσελντορφ, Γερμανία
«Η αυτοαπομόνωσή μου περιορίζεται στις απογευματινές ώρες γιατί ως γιατρός συνεχίζω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στο γνωστό μου εργασιακό περιβάλλον, το νοσοκομείο. Η δυνατότητα του Home office είναι περιορισμένη στο ιατρικό επάγγελμα και πόσο μάλλον σε μία καθαρά νοσοκομειακή ειδικότητα όπως η δική μου, που είναι η Καρδιολογία/Ηλεκτροφυσιολογία», εξηγεί η που εργάζεται σε πρωτοβάθμιο νοσοκομείο στο κρατίδιο της Ρηνανίας Βεστφαλίας
«Στην αυτοαπομόνωσή μου παρατήρησα ότι η σκέψη μου κατά κυριολεξία κυριαρχείται από το τρέχον και μείζον θέμα του κορονοϊού, αφού καταπιάνομαι σχεδόν πλέον εμμονικά, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, με τη συλλογή κάθε τύπου πληροφορίας από τον ελληνικό και διεθνή τύπο, συμπεριλαμβανομένης κάθε νεότερης επιστημονικής εξέλιξης, κάτι που γίνεται τροφή μετέπειτα για πολύωρες συζητήσεις κι αναλύσεις με φίλους σε video calls», μας λέει.
Όπως μας λέει, σχεδόν καθολικά οι επιχειρήσεις εφάρμοσαν την τηλε-εργασία οπότε η κυκλοφορία είναι αισθητά μειωμένη. Αντίθετα, αυξημένη είναι η αθλητική δραστηριότητα μεμονωμένων ή και δύο ατόμων, το οποίο στη Γερμανία είναι ακόμη επιτρεπτό.
«Φοβάμαι τους αριθμούς», παραδέχεται. «Παρακολουθώντας καθημερινά τον αριθμό των προσβληθέντων κι αυτών που καταλήγουν μαζικά. Φοβάμαι κι ανησυχώ για την καθολική συμμόρφωση στα μέτρα και την υπομονή που πρέπει να επιδείξει ο καθένας μας ξεχωριστά. Φοβάμαι για τις συνέπειες που θα επέλθουν παγκοσμίως σε όλα τα επίπεδα και φοβάμαι για κάθε τι απρόβλεπτο όπως η συγκεκριμένη πανδημία μελλοντικά».
Αυτό που της λείπει περισσότερο είναι η οικογένειά της στην Ελλάδα, λόγω της αβεβαιότητας, αλλά και του ότι δεν μπορεί να προσδιορίσει πότε θα την ξανασυναντήσει. «Οι άδειές μας έχουν ανασταλεί μέχρι νεοτέρας, ενόψει της επικείμενης αυξημένης ανάγκης καλά στελεχωμένων νοσοκομείων. Επιπλέον θα πρέπει να σκεφτώ σοβαρά και να κρίνω πότε θα είναι σχετικά ασφαλές για την οικογένειά μου να την επισκεφτώ», εξηγεί.
Αλέξανδρος Γλεντής, Παρίσι, Γαλλία
Ήρθε για το πτυχίο του και έμεινε στο Παρίσι εδώ και 16 χρόνια. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που η μητέρα του είναι Γαλλίδα, ωστόσο, ο Αλέξανδρος ζει στη γαλλική πρωτεύουσα μόνος του. Είναι βιολόγος, κάνει μεταδιδακτορικό στην κυτταρική βιολογία. Πλέον εργάζεται από το σπίτι, αλλά, όπως μας λέει ο ίδιος «όσο πιο πολύ διαρκέσει η καραντίνα, τόσο πιο πολύ πίσω θα με πάει».
«Είμαι σε καραντίνα εδώ και περίπου δύο εβδομάδες –επειδή ήμουν άρρωστος με όλα τα συμπτώματα του κορονοϊού, η δική μου καραντίνα ξεκίνησε πριν από της Γαλλίας», μας λέει. «Κατάφερα να φέρω στο σπίτι τον υπολογιστή της δουλειάς και μπορώ να δουλεύω από το σπίτι. Είμαι σχετικά τυχερός γιατί τα πειράματα έχουν γίνει και τώρα γράφω για μια δημοσίευση. Ωστόσο, μένουν ακόμη πράγματα να γίνουν στο εργαστήριο, που η καραντίνα θα καθυστερήσει».
Ζει στο 11ο διαμέρισμα του Παρισιού, στην… χιπστερική καρδιά της πόλης, εκεί όπου βλέπει κανείς όλα τα νέα ρεύματα. Τώρα, οι δρόμοι είναι άδειοι, «σαν Κυριακή», μας περιγράφει. «Για να βγεις από το σπίτι, πρέπει να κατεβάσεις φόρμα, στην οποία συμπληρώνεις το όνομά σου και τον σκοπό που βγαίνεις. Μπορείς να πας για ψώνια, στον γιατρό ή το φαρμακείο, να βοηθήσεις μέλη της οικογένειάς σου και να κάνεις άσκηση –το πολύ με ακόμη έναν. Πρέπει να εκτυπώσεις τη φόρμα ή να τη γράφεις με το χέρι –στο κινητό δε μετράει», λέει ο Αλέξανδρος.
«Πλέον μπορείς να βγεις μόνο μία φορά την ημέρα μόνο και για ένα χιλιόμετρο από το σπίτι σου. Μπορείς να είσαι μία ώρα το πολύ έξω. Είναι πιο αυστηρά από πριν. Έχω βγει 4 φορές, δε με έχει ελέγξει κανείς. Αστυνομία έχει σε πλατείες κεντρικές και πιο πολύ σε ρωτάνε πού μένεις.
Όπως μας λέει ο Αλέξανδρος, τα μέτρα στη Γαλλία ελήφθησαν πιο αργά από την Ελλάδα. Πλέον, τα πάρκα είναι κλειστά και απαγορεύεται η έξοδος από την πόλη. «Ωστόσο στη Γαλλία, γνωστή για την αγωνιστικότητά της χώρα, τα μέτρα εφαρμόστηκαν κατευθείαν και δεν υπήρξε αμφισβήτηση. Η κριτική στη γαλλική κυβέρνηση εστιάζεται στο ότι δεν είχε προνοήσει νωρίς για την περίπτωση πανδημίας, ενώ έβλεπε τι γινόταν σε Κίνα και Ιταλία. Επίσης, το σύστημα υγείας «πονάει» από κενά λόγω περικοπών», υπογραμμίζει.
«Θα έλεγα ότι δε φοβάμαι ιδιαίτερα, αλλά έχω ανησυχίες. Φοβάμαι ότι η καραντίνα δε θα τελειώσει μια και έξω και ότι θα μας πάρει χρόνο να ξαναβρούμε την κανονικότητά μας», επισημαίνει. Όσο για την ημέρα εκείνη, «θα πάω να βρω όσους περισσότερους φίλους μπορώ, θα πιω μια μπύρα μαζί τους και θα απολαμβάνω το ότι μπορώ να μετακινηθώ όσο και όπως θέλω, χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν!», καταλήγει.
Γιώργος Μωραΐτης, Πράγα, Τσεχία
Ο Γιώργος ζει και εργάζεται στην Πράγα, μαζί με την κοπέλα του. «Είμαστε από τους τυχερούς που μπορούμε και εργαζόμαστε από το σπίτι, κάτι που ήδη κάνουμε εδώ και 2 εβδομάδες. Τηρούμε την καραντίνα αρκετά καλά σε γενικές γραμμές – βγαίνουμε μόνο για σούπερ μάρκετ και ίσως για κανένα τρέξιμο στο διπλανό πάρκο. Προς το παρόν δεν περνάμε άσχημα μπορώ να πω: δουλειά μέχρι το απόγευμα, λίγο αθλοπαιδιές (τρέξιμο ή καμιά άσκηση στο σπίτι), μαγείρεμα (αρκετά περισσότερο από ό,τι προηγουμένως) και μετά στον ελεύθερο χρόνο τα γνωστά: σειρές, πλέιστεισον, βιβλιαράκι και τα λοιπά. Ξεκίνησα και κάνα δυο πιο δημιουργικές ασχολίες έτσι για να ανέβει λίγο η διάθεση: (καθυστερημένη) δημιουργία Φώτο άλμπουμ 2019 και on line μάθημα από το Coursera: “The science of Well-Being”, μπας κ βρούμε το νόημα της ζωής εν μέσω πανδημίας».
Όπως λέει, στην Τσεχία τα πράγματα είναι αρκετά οργανωμένα. «Έχει επιβληθεί η τυπική σειρά μέτρων: κλειστά σχολεία, πανεπιστήμια, γυμναστήρια, εστιατόρια, μπαρ κλπ, υποχρεωτική χρήση μάσκας όταν είσαι έξω και περιορισμός των μετακινήσεων στις απολύτως απαραίτητες– χωρίς όμως να απαιτείται μήνυμα στο κινητό ή τυπωμένη δήλωση, είναι αρκετά χαλαροί σε αυτό. Έχει μειωθεί σημαντικά η κίνηση έξω, ιδιαίτερα στο τουριστικό κέντρο, χωρίς όμως να δίνει την εικόνα νεκρής πόλης σε καμία περίπτωση. Προς το παρόν η κατάσταση φαίνεται να είναι υπό έλεγχο: 2 μόλις θύματα σε σύνολο ~1300 κρουσμάτων, ενώ σχεδόν 20000 άνθρωποι έχουν εξεταστεί», τονίζει.
Πιστεύει ότι σε σε δυο μήνες από τώρα η κατάσταση θα έχει βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό και η εμφάνιση νέων κρουσμάτων θα είναι περιορισμένη, όπως συμβαίνει τώρα στην Κίνα. «Αυτό όμως που φοβάμαι είναι ότι η επιστροφή στην πλήρη “ομαλότητα” της εποχής πριν την πανδημία θα αργήσει πολύ να έρθει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται οικονομικά, κοινωνικά κλπ.», λέει.
«Αυτό που περιμένω να κάνω την πρώτη μέρα είναι να καλέσω 2-3 φίλους σπίτι και να τους δώσω μια αγκαλιά όταν τους δω. Να μην αγχώνομαι να κρατήσω απόσταση από τους δίπλα στην ουρά στο σούπερ μάρκετ. Να μην μπαίνω στο τραμ και να έχω στο νου μου να κρατήσω τα χέρια στις τσέπες και να μην ακουμπήσω τίποτα. Τέτοια πράγματα έχω επιθυμήσει», καταλήγει ο Γιώργος.
Σοφία Τσαντήλα, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
«Όταν έχεις οικογένεια με δυο παιδιά δεν την λες και αυτό-απομόνωση όταν όλοι είναι στο σπίτι πασχίζεις να βρεις μια-δυο ώρες για να κάνεις τα δικά σου, διάβασμα, δουλειά, γυμναστική», μας λέει η Σοφία Τσαντήλα.
«Όταν έχει καλές μέρες όπως σήμερα ασχολούμαι με τον κήπο ευτυχώς να λέμε που έχουμε κήπους εδώ που μένουμε, βγαίνεις έξω βλέπεις την άνοιξη και φτιάχνεις την διάθεση σου. Εγώ αυτόν τον καιρό δε δουλεύω παρακολουθώ όμως ένα επαγγελματικό σεμινάριο που απαιτεί συγκέντρωση. Ο άντρας μου εδώ και δέκα μέρες δουλεύει αποκλειστικά από το σπίτι αφού τα γραφεία της εταιρείας έκλεισαν από την προηγούμενη Παρασκευή, μαζί με τα σχολεία. Τα παιδιά έχουν εργασίες από το σχολείο τους on line την τελευταία εβδομάδα οι καθηγητές τους τους ενημέρωσαν για το ιντερνετικό σύστημα μάθησης και περιμένουν απο τους μαθητές να διαβάζουν 3 ώρες την ημέρα. Εγώ κι ο Γιώργος μοιραζόμαστε ένα μικρό δωμάτιο όπου είναι τα δύο γραφεία μας και γελάμε λέγοντας πως είναι τόσο μικρό που δε χωράει να μπεί ούτε ο κορονοϊός! Βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για τα απαραίτητα ψώνια στο σούπερ μάρκετ μια βόλτα με το αυτοκίνητο και για λιγο τρέξιμο».
Όπως περιγράφει η Σοφία, η βρετανική κυβέρνηση δεν ήθελε να πάρει αυστηρά μέτρα ίσως για οικονομικούς λόγους. Οι χώροι εστίασης, γυμναστήρια και εξωσχολικές δραστηριότητες έκλεισαν στις αρχές της εβδομάδας, οι απαγορεύσεις ήρθαν αργότερα. «Απο φίλο γιατρό μαθαίνουμε πως τα νοσοκομεία ετοιμάζονται για δύσκολες καταστάσεις οι γιατροί άλλων ειδικοτήτων εκτός πνευμονολόγων, αναισθησιολόγων, εντατικολόγων θα είναι βοηθητικοί για να αντιμετωπίσουν το πλήθος των ασθενών που θα υποδέχονται τις επόμενες μέρες. Εμείς μένουμε σε ένα ήσυχο προάστιο του Reading που όμως κι εδώ βλέπεις άδεια ράφια στα σουπερ μάρκετ και είδη όπως παρακεταμόλη, χαρτί υγείας, κονσέρβες, μακαρόνια, κοτόπουλo σε έλλειψη», περιγράφει.
«Ανησυχώ για την υγεία μας γιατί ξέρω πως ότι πάθουμε θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας στο σπίτι αφού μόνο οι σοβαρές περιπτώσεις θα έχουν πρόσβαση σε γιατρό και νοσοκομεία κι αυτό με κάνει να νιώθω μεγάλη ανασφάλεια. Ελπίζω να πάνε όλα καλά δε με πειράζει να μείνω στο σπίτι δε με νοιάζει εάν χάσω τις διακοπές μου ή την διασκέδαση μου. Με νοιάζει να μη χάσω τους δικούς μου, με νοιάζει να μη χαθούν ζωές κι εάν είναι να μείνουμε μέσα για να μη χαθεί έστω κι ένας άνθρωπος να μείνω για όσο χρειαστεί», καταλήγει.
Αθηνά Ψυχάρη, Σικάγο, ΗΠΑ
Στην άλλη άκρη του ωκεανού, η Αθηνά… ζει στη δική της καραντίνα, στο Σικάγο. «Δουλεύουμε από το σπίτι εδώ και 10 μέρες και αυτό βοηθάει αρκετά στο να αποσπάται το μυαλό μας και να κάνουμε ένα διάλειμμα από τα νέα. Ασχολούμαι με το σπίτι, τη γυμναστική πέρα από την εργασία μου , μιλάω με φίλους συχνά και αυτό βοηθάει πολύ στην αποσυμπίεση. Μένω μέσα όσο πιο πολύ μπορώ και καμία φορά περπατάω στο πάρκο και στη λίμνη του Μίσιγκαν που είναι κοντά-αν και θα το απαγορευόσουν και αυτό μέσα στις επόμενες μέρες. Δεν νιώθω “εγκλεισμό” καθώς νιώθω πως κάνω αυτό που πρέπει», μας λέει.
«Βρισκόμαστε σε lockdown εδώ από τις 19 Μαρτίου. Δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικό στο Σικάγο σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Δεν κάνουμε άσκοπες μετακινήσεις, το πρόστιμο μπορεί να φτάσει και τα $500. Υπάρχει κόσμος που κυκλοφορεί έξω και τηρεί τις απαιτούμενες αποστάσεις αλλά κάθε μέρα κυκλοφορούν όλο και λιγότεροι, αφού ακούγεται πως το επίκεντρο μεταφέρεται στις ΗΠΑ και τα κρούσματα στο Σικάγο αυξάνονται εκθετικά. Δυστυχώς τα νοσοκομεία δεν έχουν επαρκή ιατρικό εξοπλισμό και προσωπικό – κυρίως νοσοκόμους και υπάρχουν περιορισμένες κλίνες (υπάρχουν ακόμα αρκετά περιστατικά εποχιακής γρίπης και έτσι τα νοσοκομεία είναι ήδη γεμάτα).Ακόμα η κατάσταση είναι ελεγχόμενη αλλά τα πράγματα αλλάζουν κάθε μέρα», εξηγεί.
«Υπάρχουν τεστ διαθέσιμα στα νοσοκομεία καθώς και drive through testing facilities. Αν έχεις ήπια συμπτώματα δεν σου κάνουν το τεστ εκτός και αν έχεις χαρτί από το γιατρό σου και φυσικά είσαι ασφαλισμένος».
«Πιο πολύ μου λείπει η ελευθερία μου και η επαφή με τους φίλους μου, να βγαίνω έξω και να γυρίζω σπίτι μου χωρίς να πρέπει να καθαρίσω τα πάντα. Φοβάμαι για την οικογένειά μου που είναι στην Ελλάδα και για τους φίλους. Φοβάμαι πως τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα εδώ και πως το σύστημα υγείας στις ΗΠΑ καθώς και σε άλλες χώρες δεν θα αντέξει. Με προβληματίζει που δεν έχω την επιλογή να πάω Ελλάδα και να γυρίσω ξανά πίσω στις ΗΠΑ», εξομολογείται.
Ιωάννα Κατσαρού, Βρυξέλλες, Βέλγιο
Η μέρα της Ιωάννας στο σπίτι της στην ευρωπαϊκή συνοικία των Βρυξελλών όπου κατοικεί, δεν διαφέρει πολύ από εκείνη της πλειοψηφίας των νέων ανθρώπων σε καραντίνα. «Δουλεύω, μαγειρεύω, διαβάζω ειδήσεις, ακούω μουσικές, κάνω γυμναστική με τις φίλες μου (διαδικτυακά) και μιλάω με πολύ κόσμο που λόγω της καθημερινότητας είχα χάσει επεισόδια απ’ τη ζωή τους. Είμαστε και και σε 5 γωνιές του πλανήτη, με τη διαφορά ώρας δεν είναι πάντα εύκολος ο συγχρονισμός», λέει.
«Οργανώνουμε επίσης βραδιές προβολής θεάτρου (να ναι καλά τα ελληνικά θέατρα) και ταινιών και μετά πίνουμε διαδικτυακά κρασιά σχολιάζοντας τι είδαμε. Γενικά τηρώ την καραντίνα, βγαίνω σπάνια κι αυτό για τα βασικά. Με λίγα λόγια ζω μια κανονική διαδικτυακή ζωή μέσα σε τέσσερις τοίχους», περιγράφει.
Έξω από το σπίτι της, η κατάσταση είναι πρωτόγνωρη. «Παγωμάρα κι ησυχία στους δρόμους, εικόνες που δεν έχω ξαναδεί ποτέ ούτε καν τον Αύγουστο. Μια Βρυξέλλα σιωπηλή. Τ’ απογεύματα πολλά ποδήλατα και κόσμος που κάνει τζόγκινγκ. Όλοι ξεκίνησαν το τρέξιμο αυτές τις μέρες για να μην αποτρελαθούν. Στο σπίτι μόνο τις μουσικές απ’ τα διαμερίσματα ακούς, τα χειροκροτήματα για το ιατρικό/ νοσηλευτικό προσωπικό κάθε βράδυ στις 8, τα γαυγίσματα των σκυλιών και τσακωμούς ζευγαριών. Έρχεται ο κόσμος επικίνδυνα «κοντά» αυτές τις μέρες»,.
Πιο πολύ της λείπει το αίσθημα της ελευθερίας κι ένας καφές στον ήλιο. «Φοβάμαι για την επόμενη μέρα, το ότι η ζωή μας δε θα είναι ίδια. Κι ότι θα ζούμε για πολύ καιρό ακόμα με φοβίες, να πάμε σε μια μεγάλη συναυλία, να κάνουμε μεγάλα ταξίδια, να αφεθούμε, να πούμε στους γονείς μας να μπούνε σε ένα αεροπλάνο να ρθουν να μας δουν», εξομολογείται.
Η Ιωάννα ονειρεύεται τη ζωή της μετά την καραντίνα. «Θέλω να πάω στην Ελλάδα, να δω τους δικούς μου, να τους αγκαλιάσω, να δω τους φίλους μου, τους γείτονές μου, μετά να μαζευτούμε παρέα και να μπούμε στο καράβι για την Ανάφη. Όταν κλείνω τα μάτια μου σκέφτομαι μόνο τη θάλασσα που με ηρεμεί. Προσμένω κι εγώ τη δικιά μου “Ιθάκη”» ,καταλήγει.
ΠΗΓΗ: Εθνος
