Του ανταποκριτή μας Κώστα Καλφέλη
Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρόεδρος του ευρωγκρούπ κ. J-C.Juncker έκανε έκκληση προς όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες να εντείνουν τις σκέψεις τους σχετικά με τη φορολογική και κοινωνική εναρμόνιση, δηλώνοντας ότι: «Είναι εύλογο πως δεν μπορούμε να περιοριστούμε μόνο στην εξέταση της φορολογικής πολιτικής. Θα πρέπει επίσης να μιλούμε για την προσέγγιση και της κοινωνικής μας πολιτικής. Νομίζω ότι δεν θα αποφύγουμε την αντιπαράθεσή μας σχετικά με ποια μέτρα θα πρέπει να ληφθούν που να καταστήσουν δυνατή την προσέγγιση των φορολογικών μας νομοθεσιών, ώστε να μην υπάρχει παράνομος φορολογικός ανταγωνισμός».
Αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες μετά το τέλος της Διάσκεψη Κορυφής της 16ης και 17ης Δεκεμβρίου στις Βρυξέλλες διετύπωσαν τη γενική άποψη ότι «πρέπει να πάμε μακρύτερα από τη σύγκλιση της οικονομικής μας πολιτικής στην ευρωζώνη, αντιμετωπίζοντας την επέκτασή της στον κοινωνικό τομέα και ιδιαίτερα στο θέμα των συντάξεων».
Να πώς αναλύονται οι θέσεις και τα προσωπικά ενδιαφέροντα των Ευρωπαίων ηγετών στη Διάσκεψη της 16-17 Δεκεμβρίου.
Όπως εύκολα διαπιστώνει κάθε γνώστης της ιστορικής εξέλιξης της ΕΕ, ο J-C.Juncker σαν αδιαμφισβήτητος «Ευρωπαίος» διεξάγει έναν πολυμέτωπο αγώνα διατήρησης ισορροπιών ανάμεσα σε ακραιφνείς Ευρωπαίους που κήδονται των συμφερόντων και του μέλλοντος της γηραιάς ηπείρου και σ΄ εκείνους που θέτουν πάνω κι από την ευρωπαϊκή ιδέα τον προσωπικό τους αριβισμό.
Η επίκλησή του «θα επιθυμούσα να μιλούμε με την ίδια έντονη επιθυμία για κοινωνική εναρμόνιση» προς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες για την προώθηση του σχετικού διαλόγου, αποτελεί τη σπορά του για μία πορεία προς την πολιτική ένωση της Ευρώπης, αφού η οικονομική διακυβέρνησή της έχει ήδη οριοθετηθεί χρονικά, όπως ανακοινώθηκε και επίσημα.
Στην πιο πάνω γενική δήλωση περί επεκτάσεως της σύγκλισης ο Γάλλος Πρόεδρος πρόσθεσε: «Τα προγράμματα σύγκλισης πρέπει να τεθούν στην ίδια βάση με εκείνη που έχουμε μεταξύ μας Γερμανοί και Γάλλοι».
Εδώ είναι φανερός ο ακροβατισμός του Ν. Σαρκοζί, ο οποίος προσπαθεί να δημιουργήσει μαζί με τη Γερμανία ηγετικό πυρήνα στην ΕΕ. Έτσι η Ευρώπη άνετα παρακολουθεί τους ακροβατισμούς του Γάλλου προέδρου ο οποίος έχοντας χάσει την πλειοψηφία του γαλλικού λαού προσπαθεί με θεαματικές κινήσεις να δημιουργήσει ένα σημαντικό επίτευγμα για να ανακτήσει το χαμένο πεδίο του ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012. Μετά το διαφημιστικό του πυροτέχνημα της Μεσογειακής Ένωσης που βυθίστηκε στα νερά της Mεσογείου προσπαθεί να κερδίσει έδαφος με την δημιουργία ενός Γαλλογερμανικού άξονα, ελπίζοντας να προσεταιριστεί γερμανικά οφέλη ή τουλάχιστον να εφαρμόσει το γερμανικό οικονομικό σύστημα για την ανάρρωση της χειμαζόμενης Γαλλίας σε όλους σχεδόν τους ζωτικούς τομείς.
Απορίας άξιο είναι ποιο θα ήταν το όφελος της Γερμανίας από τη ζεύξη της με τη Γαλλία εκτός από το να τη χρησιμοποιεί σαν κομπάρσο που να συνηγορεί στην επιδιωκόμενη ευρωπαϊκή ηγεσία της στην οποία συνεπικουρείται ασφαλώς από την οικονομική της επιτυχία, ενώ παράλληλα δεν μπορεί να αποκρύπτει τη υποτέλειά της στις ΗΠΑ οι οποίες διοχετεύουν μέσω αυτής την αντιευρωπαϊκή πολιτική τους.
Εξάλλου η καγκελάριος Μέρκελ με τη γνωστή παλινδρομούσα αντιευρωπαϊκή και ανθελληνική γραμμή της δήλωσε συμπληρωματικά:
«Δεν νομίζω ότι θα διαφωνούσε κανείς στη Γερμανία αν συμφωνούσαν όλες οι χώρες να εφαρμόσουν το ίδιο με εμάς σύστημα στις συντάξεις ή στη μείωση του εθνικού χρέους».
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σχόλιο όταν διαπιστώνει κανείς ότι η ανθούσα γερμανική οικονομία συντελέσθηκε εις βάρος των οικονομικά αδυνάτων χωρών-μελών της ΕΕ και δη του Νότου.
Άλλο αξιοσημείωτο συμβάν στην ίδια Διάσκεψη ήταν οι γραπτές θέσεις που παρουσίασε η Ύπατη Εκπρόσωπος της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ βαρόνη Αστον, η οποία επεσήμανε κινδύνους από το ενδεχόμενο μείωσης ενδιαφέροντος προς την Ευρώπη από τις ΗΠΑ και της στροφής τους προς την Ασία.
Για το λόγο αυτό πρότεινε την εφαρμογή μίας στρατηγικής που θα ξεπερνούσε τις διμερείς σχέσεις (με ΗΠΑ) και θα καθιέρωνε μία «Τριμερή Συνεργασία». Δηλαδή μία νέα δομή της ΕΕ παρόμοια ίσως με εκείνη της εμπλοκής της στο Αμερικανικό ΝΑΤΟ και τους πολέμους με ευρωπαϊκά έξοδα και θύματα, στο νέο και άγνωστο ακόμη είδος συνεργασίας που επιδιώκουν οι υπερατλαντικοί «σύμμαχοί» μας με την Ασία και ιδιαίτερα με την Κίνα.
