Για μία ακόμη φορά στο προχθεσινό Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου πήραμε μία πρόγευση όλων όσων θα δούμε μέχρι το βράδυ της Κυριακής της 25ης Μαΐου, το βράδυ δηλαδή των εκλογών, όπου θα γνωρίζουμε ποιος είναι ο Δήμαρχος Βόλου και ποιος ο πολιτικός φορέας στη Μαγνησία και κυρίως σε όλη τη χώρα, ποιος θα είναι ο νικητής των ευρωεκλογών.
Δεν είχαμε αυταπάτες, μολονότι επιχειρείται το αντίθετο, ότι ελάχιστα τα πρόσωπα παίζουν ρόλο ακόμη και στις κατ΄ ευφημισμόν αυτοδιοικητικές εκλογές. Μπορεί ένα ισχυρό ψηφοδέλτιο με μία ισχυρή πολιτική προσωπικότητα να παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά αυτά κατά την ταπεινή μας άποψη, μικρή και οριακή μεταβολή μπορούν να διαδραματίσουν σε ένα αποτέλεσμα σε ένα μεσαίο ή σ’ ένα μεγάλο Δήμο. Η πολιτική συγκυρία και το κλίμα που διαμορφώνεται κάθε φορά από τα εκάστοτε πολιτικά κέντρα, εθνικά και ευρωπαϊκά, διαμορφώνουν τους πολιτικούς συσχετισμούς και σε επίπεδο Αυτοδιοίκησης.
Όσο καλός και αποτελεσματικός και αν είναι ένας Δήμαρχος, όσο και αν ανοίγει νέους δρόμους σε νοοτροπίες και συμπεριφορές που ξεφεύγουν από την πεπατημένη, δεν μπορεί να ευοδωθεί το εγχείρημα για την επανεκλογή του αν από πίσω του δεν έχει έναν μεγάλο πολιτικό φορέα που θα τον στηρίζει. Αυτός ο πολιτικός φορέας είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο συστρατεύονται κάθε φορά, τα στελέχη εκείνα που τυγχάνουν της κοινωνικής αποδοχής και τα οποία ρίχνονται στη μάχη για την εκλογή του συνδυασμού και κατ΄επέκταση για την εκλογή του εκάστοτε Δημάρχου. Τι είναι όμως εκείνο που συσπειρώνει τα στελέχη γύρω από ένα μεγάλο πολιτικό φορέα ; Μα τι άλλο εκτός από το μπεζαχτά της εξουσίας και σε δεύτερο βαθμό η ιδεολογική συγγένεια. Θα πει κάποιος δεν παίζει ρόλο η προσωπικότητα του επικεφαλής ; Οριακά. Μόνον όταν είναι αμφίρροπα ποσοστά της ευρύτερης κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, με την ευρύτερη έννοια, τότε μόνον μπορεί να παίξει ρόλο η προσωπικότητα του επικεφαλής. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος δεν υπάρχει κάποια χαρισματική προσωπικότητα που να μπορεί να συνθέτει και να υπερβαίνει τις στενές κομματικές περιχαρακώσεις ; Σε άλλες εποχές ίσως. Σήμερα όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία είναι διαιρεμένη στα δύο και δεν έχει κατασταλάξει σε έναν κοινό παρονομαστή για την προοπτική που επιθυμεί για τη χώρα του μετά τα μνημόνια, τότε πολύ δύσκολα να υπάρξει σύνθεση για πράγματα που είναι διαμετρικά αντίθετα. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τα κόμματα όπου οι διαφορές είναι χαοτικές. Υπό το πρίσμα αυτό είναι εύλογο οι όποιες αναμετρήσεις να γίνονται μέσα σε κλίμα πόλωσης και διχασμού με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία. Το ζήσαμε προχθές στο Δημοτικό Συμβούλιο και θα το βλέπουμε όλο και πιο έντονα όσο πάμε προς τις δημοτικές εκλογές και τις ευρωεκλογές.
