Ο οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος πολίτης μένει με το στόμα ανοικτό, στην είδηση ότι το δημόσιο χρέος της χώρας είναι σήμερα στο 175% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος ή σε απόλυτους αριθμούς στα 321 δισ. ευρώ.
Το ποσό είναι ασύλληπτο. Ξεπερνά ακόμη και την πλέον απαισιόδοξη εκτίμηση. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι παρά τις θυσίες του ελληνικού λαού τα πέντε τελευταία χρόνια, που δεν έχουν παγκόσμιο προηγούμενο, το χρέος αυτό δεν είναι διαχειρίσιμο. Οσοι τρέφουν την αυταπάτη ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει στις διεθνείς αγορές για την ενίσχυση της ρευστότητάς της είναι βαθειά νυχτωμένος. Δεν μπορεί με τίποτα…
Η έξοδος της χώρας στις διεθνείς αγορές γίνεται ακόμη πιο δύσκολη από την έλλειψη σοβαρής παραγωγικής βάσης που αν υπήρχε θα στήριζε την όποια αύξηση των εισροών ξένου συναλλάγματος και όχι τους τομείς στους οποίους στηρίζεται σήμερα. Τομείς οι οποίοι εξαρτώνται από παράγοντες που είναι ευμετάβλητοι από εξωγενή αίτια, όπως ο τουρισμός και το ναυτιλιακό συνάλλαγμα. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν πολύ δύσκολα το ισοζύγιο των εμπορικών συναλλαγών της χώρας θα είναι ισοσκελισμένο Πάντα θα είναι ελλειμματικό, με την ελληνική αγορά να είναι ανίσχυρη να ανταγωνιστεί τα ποιοτικά τεχνολογικά προϊόντα των χωρών της Δύσης και όχι μόνον.
Με την έννοια αυτή η ξένη παρέμβαση για να γίνει το χρέος βιώσιμο και για να μειωθεί ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιη. Αυτή φυσικά δεν θα γίνει χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς εκχώρηση μέρους ή του συνόλου της εθνικής μας κυριαρχίας. Είτε αυτή αφορά την επίλυση του Κυπριακού, είτε την παραχώρηση των μελλοντικών εσόδων της χώρας τα οποία πρόκειται να προκύψουν μέσα στις επόμενες δεκαετίες, από την εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων και ειδικότερα των υδρογονανθράκων.
Θα πει κάποιος απλός πολίτης που δεν γνωρίζει λεπτομέρειες ότι ευθύνη για το γεγονός ότι το χρέος έφτασε σε αυτά τα δυσθεώρητα ύψη έχουν όλα τα πολιτικά κόμματα που είχαν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη Βουλή όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Όπως θα μπορούσε εύλογα ο ίδιος ο απλός πολίτης να πει ότι ευθύνη έχουν και όλοι οι δημοσιογράφοι που ήξεραν και κάλυπταν όλα τα προηγούμενα χρόνια το πολιτικό κατεστημένο. Μία απάντηση για το τελευταίο. Πρώτος και καλύτερος ο υπογράφων, αν και με οικονομικές σπουδές στην πλάτη, δεν είχε όλη την εικόνα των Εθνικών Λογαριασμών και των αριθμών του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ). Το ίδιο θεωρώ ότι συνέβαινε με τη συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων. Ακόμη και αυτοί που ήξεραν οι πολιτικοί και η γραφειοκρατία που περιστοιχίζει την κάθε εξουσία είχε την ικανότητα να αλλοιώνει τη δυσοίωνη εικόνα. Θεωρώ λοιπόν ότι ελάχιστοι δημοσιογράφοι είχαν πλήρη και σαφή εικόνα για το δυσθεώρητο χρέος. Από την άλλη τι να γράψεις όταν τα πλέον επίσημα χείλη τηρούσαν αιδήμονα σιωπή γι΄αυτό το μείζον εθνικό ζήτημα ;
Και επειδή σήμερα είναι η ετήσια Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Βιομηχανιών Θεσσαλίας δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι κυνηγούσα πριν από τέσσερα χρόνια στα σκαλιά ξενοδοχείου της Αγριάς τον τότε αλλά και νυν Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας να μου πει δυο λέξεις, καθώς όλα έδειχναν ότι το καράβι πήγαινε κατευθείαν στη …ξέρα. Και εκείνος τίποτα. Αμίλητος και ενοχλημένος από την επιμονή μου, κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και μπήκε μέσα στην αίθουσα της εκδήλωσης, αρκούμενος να προβεί σε γενικές επισημάνσεις και νουθεσίες προς τον επιχειρηματικό κόσμο της περιοχής μας. Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή…
