Αριστουργηματική μαύρη κωμωδία του Οτάρ Ιοσελιάνι, όπου οι ήρωές του ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο και το χώρο, αλλάζοντας ρόλους ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, είναι η ταινία «Κλέφτες και αρματωλοί» που θα προβληθεί σήμερα στις 9.30 μ.μ. στο «Αχίλλειον» (αίθουσα Νίκος Κολοβός). Η αποψινή προβολή του Ciné Μεσόγειος είναι συμπαραγωγή Γεωργίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Ιταλίας, Ελβετίας (1996). Πρωταγωνιστούν: Αμιράν Αμιρανσβίλι, Νταβίτ Κογκιμπεντασβίλι, Γκιόργκι Τσιτάτζε. Η ταινία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής Φεστιβάλ Βενετίας.
Ο Οτάρ Ιοσελιάνι (Otar Iosseliani) γεννήθηκε το 1934 στην Τυφλίδα της Γεωργίας. Ξεκίνησε σπουδές στα μαθηματικά και τη μουσική, τις οποίες διέκοψε για να σπουδάσει κινηματογράφο στη Μόσχα. Είναι σύγχρονος των Κοντσαλόφσκι, Κλίμοφ, Ταρκόφσκι. Έχοντας για αρκετά χρόνια δυσκολίες με τη λογοκρισία του σοβιετικού συστήματος, το 1982 μεταναστεύει στο Παρίσι, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος δημιουργεί ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό σύμπαν. Αν και δηλώνει αποστροφή προς τα σύγχρονα πολιτικά δρώμενα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «αρκούμαι στο να παρατηρώ την ανθρώπινη χαζομάρα, σ’ όλη τη λαμπρότητα και το μεγαλείο της», όλες οι ταινίες του ασκούν άμεσα ή έμμεσα κοινωνική και πολιτική κριτική.
Το μοτίβο που απαντάται συχνά στη θεματολογία του, είναι η φυγή και η απόδραση του ανθρώπου από την καθημερινότητα και κυρίως από τον ίδιο του τον εαυτό. Η κινηματογραφική γραφή του είναι ένα μίγμα ποιητικού σουρεαλισμού, διανθισμένου με αλληγορίες, συμβολισμούς και σαρκαστικό χιούμορ. Υπονοεί, δεν εννοεί. Η σιωπή του σημαίνει. Όπως λέει ο ίδιος, «η πιο καλή ταινία, η αληθινή ταινία, είναι αυτή που δεν χρειάζεται μετάφραση». Οι εικόνες του έρχονται από τον κόσμο των ονείρων, ενός κόσμου πολλές φορές ασυνάρτητου και απόμακρου, αλλά ταυτόχρονα περίεργα ελκυστικού. Προτιμά τα αργά πλάνα διαρκείας και το αργό μοντάζ, που δημιουργούν ένα κλίμα αμηχανίας. Το πλήθος των βραβείων που έχουν κερδίσει οι ταινίες του σε σημαντικά φεστιβάλ (Βερολίνο, Βενετία, Κάννες) αποτελούν επιβεβαίωση της αποτελεσματικότητας και της διεισδυτικότητας της οπτικής του.
Στο σινεμά και τη ζωή ο Ιοσελιάνι ακολούθησε ένα μάλλον μοναχικό δρόμο, που πριν απ’ αυτόν βάδισαν σκηνοθέτες όπως οι Ρενέ Κλερ, Ζαν Βιγκό, Μπορίς Μπαρνέτ, Ζακ Τατί. Κινηματογράφησε τις αέναες κινήσεις των ανθρώπινων σωμάτων μέσα στο σύγχρονο περιβάλλον, όπου η βία, η αποξένωση και οι ταξικοί διαχωρισμοί οδηγούν στη συναισθηματική απονέκρωση. Το σινεμά του είναι ένα κατεξοχήν ηθικό σινεμά: Αναζήτησε πάντα την αλήθεια και τη χαρά της καθημερινής ζωής, ενώ αρνήθηκε τα ψεύδη που προκαλούν η δραματοποίηση και η θεατρική υποκριτική των ηθοποιών. Μακριά από ψυχολογικές ενδοσκοπήσεις στους χαρακτήρες ή έντονες δραματικές συγκρούσεις, το σινεμά του Ιοσελιάνι περιγράφει εύστοχα τις σχέσεις ανθρώπων που βιώνουν ένα κενό.
