Απίστευτο κι όμως αληθινό. Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας δεν δίνει πτυχίο σε Βολιώτη φοιτητή, που έχει ολοκληρώσει με επιτυχία το πρόγραμμα των σπουδών του, επειδή έχει… χρέος 150 ευρώ στη φοιτητική εστία Λάρισας! Ο φοιτητής είναι «όμηρος» της μικρής οφειλής του επί δύο εξάμηνα και δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει ούτε στην τελετή ορκωμοσίας του τμήματός του την ερχόμενη Τετάρτη!
Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
Την περιπέτειά του κάνει γνωστή ο ίδιος ο φοιτητής, σε μία περίοδο, που εξαιτίας της ακρίβειας και της ενεργειακής κρίσης, εκατοντάδες φοιτητές έχουν αναβάλει τις σπουδές τους, επειδή οι οικογένειές τους δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο υπέρογκο κόστος συντήρησης δύο σπιτιών.
Πρόκειται για τον Λαυρέντη Κουρελά, γιο αγροτών από τη Ζαγορά Πηλίου, ο οποίος με προσωπική του επιστολή προς τον πρύτανη του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας αναφέρεται στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει και ζητεί λύση για να μπορέσει επιτέλους να πάρει το πτυχίο του και να προσληφθεί στο αντικείμενο που σπούδασε.
Ο Λαυρέντης Κουρελάς σπούδασε στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Λάρισας (πρώην ΤΕΙ). Ολοκλήρωσε με επιτυχία τον κύκλο σπουδών, εδώ και δύο εξάμηνα όμως δεν μπορεί να πάρει το πτυχίο του.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, όπως ανέφερε ο ίδιος μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, αναγκάστηκε να μείνει στη φοιτητική εστία, προκειμένου να περιορίσει ένα σημαντικό έξοδο, αυτό της στέγης. Στη φοιτητική εστία στη Λάρισα οι ένοικοι πληρώνουν χαμηλό ετήσιο ενοίκιο ύψους 150 ευρώ τον χρόνο, αν πρόκειται για δίκλινο δωμάτιο και 400 ευρώ τον χρόνο, αν πρόκειται για μονόκλινο.
Ο ίδιος επέλεξε το μονόκλινο, καθώς οι οικονομικές δυνατότητες της αγροτικής οικογένειάς του ήταν περιορισμένες. Ηταν συνεπής ως προς τις υποχρεώσεις του, μέχρι τη στιγμή που έχασε τον πατέρα του, ο οποίος έφυγε από τη ζωή και αναγκάστηκε, όπως αναφέρει, να αναλάβει ο ίδιος χρέη προστάτη της οικογένειάς του.
Οι οικονομικές δυσκολίες έγιναν μεγαλύτερες, με αποτέλεσμα ο Βολιώτης φοιτητής να μην μπορεί να πληρώσει χρέος 150 ευρώ, που είχε για το τελευταίο έτος των σπουδών του. «Για να λάβουμε το πτυχίο θα πρέπει μεταξύ των δικαιολογητικών, που προσκομίζουμε στη γραμματεία, να καταθέσουμε και βεβαίωση από τη Φοιτητική Μέριμνα ότι δεν έχουμε οφειλές. Εγώ δεν μπορώ να καταθέσω αυτή τη βεβαίωση, επειδή χρωστάω 150 ευρώ. Αυτά τα 150 ευρώ τα χρειάζομαι για εξετάσεις για τη μητέρα μου, που εξακολουθεί να νοσηλεύεται σε κέντρο αποκατάστασης μετά από ατύχημα που είχε πριν από τέσσερις μήνες περίπου», αναφέρεται στο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ για την πτώση γυναίκας από ύψος τριών μέτρων με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στον αυχένα και ελλείψει ασθενοφόρου στη Ζαγορά να διακομιστεί σε καρότσα αγροτικού στο νοσοκομείο.
«Την ερχόμενη Τετάρτη είναι η ορκωμοσία των αποφοίτων του τμήματός μου. Εγώ δεν θα μπορέσω να ορκιστώ και να πάρω το πτυχίο μου. Δεν μου το επιτρέπουν», αναφέρει ο ίδιος μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
«Δεν θα μπορέσω να πάρω ένα πτυχίο, που θα μου επιτρέψει να προσληφθώ, να εργαστώ και να μπορέσω να πληρώσω το χρέος προς τη Φοιτητική Λέσχη», λέει αναφέροντας ότι προς το παρόν εργάζεται ως βοηθός ηλεκτρολόγου.
Η επιστολή – κραυγή αγωνίας
Η επιστολή – κραυγή αγωνίας του φοιτητή από τη Ζαγορά προς τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας:
«Ονομάζομαι Λαυρέντης Κουρελάς του Τριανταφύλλου και της Μαρίας Κράββαρη με καταγωγή από τη Ζαγορά Πηλίου και ιδιότητα αγρότες.
Με την παρούσα επιστολή μου προς τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας εκφράζω την αγανάκτηση μου γιατί εδώ και δύο εξάμηνα ο εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας των εστιών με εμποδίζει να πάρω το πτυχίο μου.
Είναι εξωφρενικό, αλλά με βάση τον κανονισμό, οι φοιτητές που δεν πληρώνουν το «χαράτσι» της φοιτητικής μέριμνας απαγορεύεται να ορκιστούν και να πάρουν το πτυχίο τους, ακόμα και αν έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμα σπουδών τους.
Με όλο τον σεβασμό, σας ρωτώ κύριε πρύτανη γιατί εσείς, που όπως ισχυρίζεστε είστε δίπλα στους φοιτητές ασκώντας «κοινωνική πολιτική», επιτρέπετε την ύπαρξη αυτού του απαράδεκτου όρου, που μάλιστα αποτελεί πανελλαδική αρνητική πρωτοτυπία;
Σας ρωτώ κύριε πρύτανη, μήπως δεν γνωρίζετε ότι η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών, που διαμένει στις απαρχαιωμένες εστίες του Π.Θ., διαμένει εκεί γιατί δεν έχει άλλη επιλογή λόγω χαμηλού έως και μηδενικού εισοδήματος;
Σας ρωτώ κύριε πρύτανη, πώς σκέφτεστε να αντιμετωπίσετε στο μέλλον τις εκατοντάδες περιπτώσεις που θα προκύψουν όπως η δική μου, ειδικά σε μια συνθήκη όπως η τωρινή, που τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο για οικογένειες όπως η δικιά μου;
Σας ρωτώ κύριε πρύτανη, τι σκοπεύετε να κάνετε με ακόμα πιο «ειδικές κατηγορίες – ευάλωτες ομάδες» φοιτητών, που βρίσκονται σε ακόμα πιο δεινή θέση, καθώς είτε αποτελούν προστάτες οικογένειας όπως εγώ, είτε άτομα του οικογενειακού τους περίγυρου βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, όπως εγώ που είχα την ατυχία να πληρώ και αυτές τις δύο δραματικές προϋποθέσεις, καθώς και τον πατέρα μου έχασα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου και η μητέρα μου νοσηλεύεται εδώ και μήνες σε πολύ δύσκολη κατάσταση με πιθανότητα αναπηρίας για το υπόλοιπο της ζωής της ύστερα από εργατικό ατύχημα στον χώρο εργασίας της;
Είμαι βέβαιος κύριε πρύτανη ότι το θεσμικό σας αξίωμα ως πρύτανης σε ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα της χώρας, αλλά και η κοινωνική σας πείρα σάς κάνουν να γνωρίζετε πολύ καλά ότι κανένας φοιτητής, κανένας γονιός δεν θα επέλεγε να μένει στις εστίες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Κανένας φοιτητής δεν θα επέλεγε να μην πληρώσει τα όποια χρωστούμενα, αν μπορούσε να κάνει αλλιώς, όμως δεν μπορούμε.
Γι’ αυτό και με συνέπεια αγωνίστηκα όλα τα χρόνια των σπουδών μου για να έχουμε δικαιώματα οι εστιακοί φοιτητές, μπήκα μπροστά σε αυτό τον αγώνα μαζί με δεκάδες άλλους, μέσα από τις οργανωμένες δομές των εστιακών φοιτητών είτε ως πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του συλλόγου εστιακών φοιτητών, είτε ως μέλος της διοίκησης του φοιτητικού συλλόγου, με κάθε μου ιδιότητα.
Πρώτα απ’ όλα με την ιδιότητά μου ως άνθρωπος, που παλεύει να ζει με αξιοπρέπεια, που παλεύει για τις σπουδές και τη ζωή του. Γιατί γνωρίζετε και γνωρίζω και εγώ καλά ότι ούτε εσείς θα ήσασταν πρύτανης, ούτε εγώ φοιτητής, αν αυτά τα ιδρύματα δεν είχαν χτιστεί με τη φορολογία των Ελλήνων πολιτών, μεταξύ των οποίων οι γονείς μου και χιλιάδες άλλου λαού.
Γι’ αυτό και ζητώ η εξευτελιστική αυτή διάταξη του εν λόγω κανονισμού να καταργηθεί στην πράξη αποδεικνύοντας έμπρακτα εσείς ο ίδιος ότι πραγματικά η «κοινωνική σας πολιτική», όπως λέτε, έχει στόχο και περιεχόμενο, δεν είναι δηλαδή κενές φλυαρίες, που από αυτές έχουμε χορτάσει. Η απόφασή μου να απευθυνθώ σε εσάς και το ενδεχόμενο να δημοσιοποιήσω στην κοινωνία της Λάρισας το πρόβλημά μου αφορά στα δικά μου άμεσα δικαιώματα στην αγορά εργασίας, όπως και όλων όσοι ακολουθούν στη δική μου ή σε παρόμοιες θέσεις. Περιμένω άμεση απάντησή σας».
