Της Ελένης Χάνου
Λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία και στην Ελλάδα κάποιος είχε πει: «Οσα θα ζήσουμε το επόμενο χρονικό διάστημα, θα τα θυμόμαστε μια ζωή».
Φαίνεται να είναι ακριβώς έτσι. Ολοι μας ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, τον φόβο για τον άγνωστο ιό, την αβεβαιότητα, τα μέτρα περιορισμού για την προστασία της δημόσιας υγείας. Είδαμε ανθρώπους να νοσούν, θύματα, μάχη στα νοσοκομεία…
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το περσινό Πάσχα, σε συνθήκες πλήρους εγκλεισμού; Την Ανάσταση, που έγινε στα μπαλκόνια και τις αυλές, με τους πιστούς να ανάβουν μόνοι τους τις λαμπάδες τους και να ψέλνουν το «Χριστός Ανέστη», που αντηχούσε στις γειτονιές, που έγιναν μεγάλα… προαύλια εκκλησιών.
Μαζί με το «Χριστός Ανέστη», όλων η ευχή ήταν και για την «ανάσταση» από τα πάθη της πανδημίας. Ετσι πέρασε ένα Πάσχα διαφορετικό από όσα είχαμε ζήσει στο παρελθόν, όπως διαφορετικό ήταν το καλοκαίρι, αλλά και οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς που πέρασαν.
Διαφορετικό σε σχέση με ό,τι γνωρίζαμε στο παρελθόν θα είναι και αυτό το Πάσχα. Θα είναι όμως λίγο πιο ελεύθερο σε σχέση με το προηγούμενο. Οχι ότι θα είναι πιο εύκολο. Πάλι ισχύουν μέτρα και περιορισμοί. Το δυσκολότερο σε σχέση με πέρυσι είναι ότι στην ψυχολογία των πολιτών έχει προστεθεί η αναπόφευκτη κόπωση, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο περιοριστικών μέτρων.
Ομως φέτος θα μπορούμε να πάμε στην εκκλησία, έστω και με περιορισμένη συμμετοχή, να βρεθούμε με τις οικογένειές μας, να ανταλλάξουμε ευχές, ακόμη και να μετακινηθούμε σε κοντινούς προορισμούς εντός νομού. «Οπλο» μας τα μέτρα προστασίας, αλλά και τα ήδη εμβολιασμένα μέλη οικογενειών, που κινδύνευαν περισσότερο, για να νιώθουμε φέτος λίγο πιο ελεύθεροι και να γιορτάσουμε όπως γνωρίζουμε.
Ναι και φέτος θα είναι δύσκολα. Θα είναι, όμως, πιο ανθρώπινα.
