Της Ελένης Χάνου
Τη δημιουργία ενός σύγχρονου ολυμπιακών προδιαγραφών ανοιχτού ποδηλατοδρομίου στη Ν. Ιωνία, σε έκταση που είναι χαρακτηρισμένη ως χώρος αθλητικών εγκαταστάσεων, ανακοίνωσαν προχθές ο δήμαρχος Βόλου Αχιλλέας Μπέος και ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός.
Πολλοί σκέφτηκαν ότι πρόκειται για μία προεκλογική εξαγγελία. Μέχρι να ακούσουν τον παγκόσμιο κυπελλούχο ποδηλασίας, τον Βολιώτη Χρήστο Βολικάκη, για τον οποίο η κατασκευή ενός ποδηλατοδρομίου αποτελεί «όνειρο πολλών ετών» όπως δήλωσε ο ίδιος και όπως κατ’ επανάληψη δηλώνει τα 12 τελευταία χρόνια, από τότε που αναγκάστηκε να φύγει από τον Βόλο, αναζητώντας χώρους προπόνησης για να μπορέσει να φέρει στην πατρίδα του την πολυπόθητη αθλητική διάκριση.
«Αναγκαζόμασταν να βγαίνουμε σε προπονήσεις σε δημόσιους δρόμους», είπε ο ίδιος αποκαλύπτοντας τη γύμνια αθλητικών υποδομών στη χώρα, που «γεννά» πρωταθλητές χωρίς να τους προσφέρει τα ελάχιστα. Ακόμη και το ολυμπιακό ποδηλατοδρόμιο στο ΟΑΚΑ δεν λειτουργεί όλες τις ημέρες ή λόγω του κόστους συντήρησης δεν προσφέρει φωτισμό και θέρμανση.
Η εθνική μας γύμνια από άποψη υποδομών για την υποστήριξη των αθλητών μας δεν είναι το μόνο. Οι αθλητές μας βγαίνουν σαν… ξυπόλυτοι πρίγκιπες να αγωνιστούν κόντρα σε αθλητές απ’ όλον τον κόσμο, η συμμετοχή των οποίων σε κάθε αθλητική διοργάνωση μεταφράζεται σε μερικά εκατομμύρια. Συναθλητές του Χρήστου Βολικάκη συνοδεύονταν στους αγώνες από ολόκληρο επιτελείο με γιατρούς, μηχανικούς, μασέρ, κάμεραμαν… Την ώρα που ο Βολιώτης ποδηλάτης στη χώρα του έψαχνε χώρο να προπονηθεί.
Ηταν ο ίδιος που έκανε το βήμα της προσέγγισης προς τον πρώτο πολίτη της πόλης, μιλώντας για το όνειρό του. Και όταν βρήκε ευήκοα ώτα, μετά από χρόνια προπόνησης σε αυτοσχέδιες πίστες πάνω στην άσφαλτο δίπλα από αυτοκίνητα, δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του. «Νιώθω τα ίδια συναισθήματα, όπως όταν η ελληνική σημαία ανέβαινε στο πιο ψηλό ιστίο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδηλασίας», εξομολογήθηκε.
Τουλάχιστον όταν γίνει το ποδηλατοδρόμιο θα έχει καλυφθεί μία ελάχιστη υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι στους αθλητές της χώρας, που σηκώνουν αποκλειστικά με τις δικές τους δυνάμεις το βάρος της σημαίας και καταφέρνουν να την κρατούν στην κορυφή.
