Λέγεται ότι τα έργα υποδομών σε έναν τόπο φέρνουν ανάπτυξη. Δημιουργούν θέσεις εργασίας, κινούν την τοπική οικονομία και θέτουν τις βάσεις για το μέλλον…
Τι γίνεται όμως όταν ένα αναπτυξιακό έργο χωρίζει ένα χωριό σε δύο στρατόπεδα; Στον Πλατανιά, το αλιευτικό καταφύγιο που μπαίνει σε τροχιά υλοποίησης μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια αναμονής, διαβουλεύσεων, μελετών, έχει διχάσει το πανέμορφο γραφικό ψαροχώρι.
Οι κάτοικοι έχουν χωριστεί σε υπέρμαχους και πολέμιους του έργου, και κάθε πλευρά υποστηρίζει σθεναρά τα δικά της επιχειρήματα. Γιατί επιχειρήματα υπάρχουν και από τις δύο πλευρές.
Και φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που κάτοικοι στην ίδια περιοχή, συγκρούονται γιατί βλέπουν από διαφορετική οπτική γωνία ένα έργο.
Στον Πλατανιά όμως η κατάσταση δείχνει να φθάνει στα άκρα… Αυτό δεν εκφράζεται μόνο από ανακοινώσεις από κάθε μια από τις δύο πλευρές, από συγκεντρώσεις υπογραφών, από κινήσεις συσπείρωσης, ακόμη κι από τις θεμιτές συγκρούσεις για να υπερασπιστεί κάθε πλευρά τις θέσεις της.
Στον Πλατανιά, οι συγχωριανοί έχουν φθάσει να μην μιλιούνται μεταξύ τους. Άνθρωποι που άλλοτε αντάλλασσαν την καλημέρα τους, ψώνιζαν ο ένας από τον άλλο, πήγαινε ο ένας στο μαγαζί του άλλου, συζητούσαν, καλαμπούριζαν, πλέον δεν λένε ούτε «γεια».
Οσοι έχουν την… ατυχία να έχουν επιχειρήσεις, βιώνουν ήδη το κόστος της επιλογής τους, χάνοντας μέρος της πελατείας τους, αν πρόκειται για εκφραστές της αντίθετης άποψης. Εμπάργκο… δηλαδή.
Και το κόστος δεν είναι μικρό, αν σκεφτεί κανείς ότι οι μόνιμοι κάτοικοι δεν είναι πολλοί και ο ένας στηρίζεται στον άλλο ειδικά τη χειμερινή περίοδο για να επιβιώσει.
Κι όλα αυτά τώρα… Στο και πέντε που το έργο είναι έτοιμο να βρει χρηματοδοτική ομπρέλα και να ξεκινήσει η υλοποίησή του.
Το έργο ακόμη κι αν δεν καταστεί, όπως άλλωστε κινδυνεύει να γίνει, νέος «Αλατάς» για το Νότιο Πήλιο, έχει καταφέρει να δημιουργήσει εχθρότητα στο χωριό. Και η άλλοτε ειρηνική συνύπαρξη, ντόπιων, ξένων που επέλεξαν τον τόπο για τόπο τους και παραθεριστών που διατηρούν τα εξοχικά τους, έχει καταστεί προβληματική.
