Γράφει η Ελένη Χάνου
Ανακοινώθηκαν και φέτος οι βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Η αγωνία εκατοντάδων υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων από τη Μαγνησία έλαβε τέλος. Μία δύσκολη δοκιμασία για εκατοντάδες εφήβους ολοκληρώθηκε, και για άλλους συνοδεύτηκε από την εκπλήρωση των στόχων τους, για άλλους όχι. Συγχαρητήρια όμως αξίζουν σε όλους για την προσπάθεια. Είτε πέρασαν στις σχολές προτίμησής τους, είτε δεν κατάφεραν να αποκτήσουν το πολυπόθητο εισιτήριο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πλατιά χαμόγελα επιτυχίας ζωγραφίστηκαν στο νομό για όσους κατάφεραν να εισαχθούν σε σχολές των ΑΕΙ και ΤΕΙ και θα συνεχίσουν την πορεία που χάραξαν.
Η ζωή όμως δεν σταματά για όσους δεν πέρασαν. Το μήνυμα που έγραψε ένας ιερέας από την Κρήτη για το γιο του που δεν κατάφερε να εισαχθεί στη σχολή της προτίμησής του, συγκλονίζει. Και φαίνεται να μιλά στις καρδιές όλων:
«Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που «απέτυχε». Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα, γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ίδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του. Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις ότι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν. Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους, «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία – αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…» Εγώ θα πρόσθετα ο Θεός που ανοίγει άλλους παράδοξους δρόμους. Και η αγαπημένη πονεμένη και «αποτυχημένη» Σαρλότ Ράμπλινγκ, μας φωνάζει μέσα από την δοξασμένη και πληγωμένη της ζωή, «ότι είμαστε εδώ το οφείλουμε σε αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας…». Γι αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και όχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψέ με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγώ «επιτυχημένος». Δεκανίκι του δικό μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι!!! Να θυμάσαι μικρέ, ότι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και ότι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωής… Πατέρας Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος».
