Της Ελένης Χάνου
Διακόσιοι τρεις πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν μέσα στην εβδομάδα, στις εγκαταστάσεις της Μόζας Α.Ε. στο 4ο χλμ. της Εθνικής Οδού Βόλου – Λάρισας. Ηταν οι πρώτοι που έμπαιναν στο χώρο που διαμορφώθηκε για να λειτουργήσει ως κέντρο φιλοξενίας προσφύγων. Και φαίνεται ότι ο Βόλος πέτυχε το στοίχημα της ανθρώπινης φιλοξενίας ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους και ξεκίνησαν το μακρινό ταξίδι, αναζητώντας έναν τόπο όπου θα μπορέσουν να ζήσουν, να εργαστούν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε συνθήκες ασφάλειας, μακριά από τον ήχο του πολέμου.
Οχι ο Βόλος, δεν είδε τους πρόσφυγες ως… βάρος. Δεν επέδειξε ένα οικόπεδο για να στηθούν σκηνές, όπως γίνεται στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, απλώς και μόνο για να βγει από την… υποχρέωση της φιλοξενίας.
Είναι η πόλη εκείνη, που κατάφερε να διασφαλίσει ένα ανθρώπινο περιβάλλον για να διαμείνουν έστω και προσωρινά οι ταλαιπωρημένες ψυχές, που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, μετά το κλείσιμο των συνόρων στα Σκόπια.
Στις εγκαταστάσεις στη Μόζας Α.Ε. οι πρόσφυγες δεν είναι εκτεθειμένοι σε καιρικές συνθήκες. Ολοι, κοιμούνται στο μεγάλο κτίριο, όπου επίσης λειτουργεί ιατρείο και αναρρωτήριο. Οσοι θέλουν προσωπικό χώρο, αντί για ράντζο, στήνουν τις σκηνές τους. Σε προστατευμένο όμως περιβάλλον, ούτε κάτω από τον ήλιο, ούτε πάνω στις λάσπες…
Ντουζιέρες, χημικές τουαλέτες, νιπτήρες, μέχρι και τραπέζια με καρέκλες έχουν στηθεί στον προαύλιο χώρο για την εξυπηρέτηση καθημερινών αναγκών των οικογενειών που φιλοξενούνται στο χώρο.
Ισως να έπρεπε να τοποθετηθεί μία τέντα για σκίαση πάνω από τα τραπέζια όπου τρώνε…
Γενικά όμως ο χώρος σε τίποτα δεν θυμίζει τις εικόνες που βλέπουμε στην τηλεόραση και που προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι 203 Σύριοι πρόσφυγες που βρίσκονται στο κέντρο φιλοξενίας, δηλώνουν ικανοποιημένοι από το χώρο και δείχνουν να προσαρμόζονται εύκολα στην καθημερινότητα, σε αυτή τη μεταβατική περίοδο της ζωής τους.
