Με τη δική μου ματιά

με-τη-δική-μου-ματιά-119075

Γράφει η Ελένη Χάνου

Παραμονή της μεγαλειώδους απεργιακής κινητοποίησης σε αίθουσα γυμναστηρίου. Συνταξιούχος εκπαιδευτικός διαμαρτύρεται εντόνως γιατί την επομένη, το γυμναστήριο θα παραμείνει κλειστό λόγω της απεργίας. Είναι ιδιωτική επιχείρηση, είπε, υποστηρίζοντας ότι από τη στιγμή που οι πελάτες πληρώνουν το γυμναστήριο πρέπει να λειτουργεί.

Ανήμερα της απεργίας, στο κέντρο του Βόλου. Ενα μόλις μικρό café αποφάσισε να λειτουργήσει. Και έγινε το έλα να δεις. Δεκάδες στην ουρά να περιμένουν για να παραγγείλουν καφέ, έως και μία ώρα. Μέχρι που ήρθε μέλος από τις ομάδες περιφρούρησης κι άρχισε να κάνει παρατηρήσεις στον ιδιοκτήτη, ότι είναι ντροπή που είναι ανοιχτός κι ότι θα πρέπει να κλείσει.

Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: μιας αυταρχικής συμπεριφοράς για να μην της προσδώσουμε πιο βαρύ χαρακτηρισμό.

Ποιος είναι ο συνταξιούχος που «επειδή πληρώνει» θα απαγορεύσει σε ένα νέο επιχειρηματία να απεργήσει για να διεκδικήσει ο ίδιος και οι εργαζόμενοί του δικαίωμα στη σύνταξη, όπως παίρνει ο διαμαρτυρόμενος; Το δικαίωμα να βγει στη σύνταξη και να μην… πεθάνει εργαζόμενος;

Από την άλλη, ποια είναι η ομάδα περιφρούρησης που θα απαγορεύσει σε έναν ιδιοκτήτη επιχείρησης να ανοίξει και να εργαστεί; Να κερδίσει το μεροκάματο; Δεν θέλει να απεργήσει. Με το ζόρι;

Η απεργία είναι δικαίωμα. Και τρόπος διαμαρτυρίας και αγώνα. Αν κάποιος δεν θέλει να αγωνιστεί, δεν μπορεί κανείς να του το επιβάλλει. Οπως και κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει σε κάποιον ιδιώτη επειδή «τον πληρώνει» να εργαστεί, αν ο ιδιώτης κρίνει σωστό να απεργήσει. Αλλωστε όλοι από κάπου πληρωνόμαστε. Και όλοι όταν κάνουμε μια απεργία, κάποιους θίγουμε. Και όταν δεν απεργούμε ενώ τα πάντα γύρω παραλύουν, πάλι κάποιους θίγουμε.

Η απεργία όμως είναι δικαίωμα και επιλογή. Και ο καθένας, στη Δημοκρατία, έχει το δικαίωμα να επιλέξει τι θα κάνει. Τα υπόλοιπα παραπέμπουν σε άλλα καθεστώτα.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου