Γράφει η Ελένη Χάνου
Μία ράμπα είναι ο μοναδικός τρόπος πρόσβασης στο πεζοδρόμιο που οδηγεί στην εξωτερική πόρτα του σπιτιού του. Τα μέτρα που απομένουν προκειμένου να φθάσει στην «εστία» του είναι ελάχιστα. Κι όμως ίσως χρειαστεί ακόμη και μία ώρα μέχρι να καταφέρει να βάλει το κλειδί στην εξώπορτα.
Εκανε το λάθος θα βγει ασυνόδευτος από το σπίτι. Και τώρα καθηλωμένος λόγω κινητικής αναπηρίας σε καροτσάκι, περιμένει πότε ο ασυνείδητος οδηγός θα έρθει για να απομακρύνει το αυτοκίνητό του από τη ράμπα. Να του ανοίξει το δρόμο για να μπει στο σπίτι του…
Είναι μία σχεδόν καθημερινή ταλαιπωρία που βιώνει ο Πρόεδρος του Σωματείου Κινητικά Αναπήρων Μαγνησίας, «Ιππόκαμπος», Πέτρος Μπέλλος.
Οταν στην καθημερινή του ταλαιπωρία αναφέρθηκε ο υπεύθυνος της εκστρατείας Ecomobility, Θάνος Ζαφειρόπουλος, κατά την παρουσίαση του προγράμματος που γίνεται για 12η συνεχόμενη χρονιά με στόχο την προώθηση της οικολογικής μετακίνησης αλλά και της ελεύθερης πρόσβασης στις πόλεις, ο κ. Μπέλλος χαμογέλασε. Χαμογέλασε με κατανόηση απέναντι σε όσους δεν δείχνουν κατανόηση στον ίδιο και σε όλους τους πολίτες που είναι κινητικά ανάπηροι και δεν έχουν ίση δυνατότητα μετακίνησης στις πόλεις.
Στο Βόλο το ζητούμενο της προσβασιμότητας παραμένει. Μόλις το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει να γίνονται κάποια πρώτα βήματα και να προγραμματίζονται έργα και ανεμπόδιστες διαδρομές με στόχο την αυτόνομη μετακίνηση των ατόμων με αναπηρίες.
Οσα όμως έργα κι αν γίνουν κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα λύσουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αρκετοί συνάνθρωποί μας, αν εμείς πρώτοι δεν αλλάξουμε αντίληψη και νοοτροπία.
Αντίληψη ότι στην πόλη προτεραιότητα έχει ο πεζός κι όχι το αυτοκίνητο -βασικό μάθημα του Κ.Ο.Κ.- και νοοτροπία ότι δεν παρκάρουμε όπου μας βολεύει -«ένα λεπτό αδερφέ!» φωνάζει ο παράνομος οδηγός- για να εξυπηρετηθούμε εμείς, εγκλωβίζοντας όμως κάποιον άλλο που δεν έχει τη δυνατότητα να υπερπηδήσει το εμπόδιο ή να ακολουθήσει μια εναλλακτική διαδρομή.
Αλλωστε ράμπες υπάρχουν, έστω και στην κατάσταση που είναι, αλλά βρίσκονται διαρκώς κατειλημμένες, πεζοδρόμια υπάρχουν αλλά δεν μπορεί κανείς ούτε να περπατήσει ελεύθερα πόσο μάλλον να κινηθεί με καροτσάκι, αφού παρεμβάλλονται μύρια εμπόδια και θέσεις στάθμευσης υπάρχουν για ΑμεΑ, μόνο που κι αυτές καταλαμβάνονται από αρτιμελείς οδηγούς που απλώς απηύδησαν επειδή δεν μπορούν να βρουν πάρκινγκ.
