Ηταν σαν χθες, όταν την Πέμπτη 20 Μαΐου 2010 προσγειωνόταν η πρώτη πτήση της Ryanair από τη Φρανκφούρτη στο αεροδρόμιο Ν. Αγχιάλου, με 138 επιβάτες. Απαντες τότε είχαν πανηγυρίσει την πρώτη τακτική πτήση low cost εταιρείας στο τοπικό αεροδρόμιο, που έκτοτε άρχισε να μπαίνει σε ανοδική τροχιά, προσελκύοντας νέες εταιρείες, σηματοδοτώντας ακόμη και την ολοκλήρωση του νέου αερολιμένα, ώστε το «παράθυρο» προς την Ευρώπη να μη βλέπει από την πλευρά της Ελλάδας, σε ένα «κοτέτσι» όπως είχε χαρακτηριστεί ο παλιός αεροσταθμός. Νέοι προορισμοί, περισσότεροι επιβάτες…
Το όνειρο ήταν πολύ καλό για να διαρκέσει για πάντα… Η Ryanair πέταξε μακριά από το Βόλο, παίρνοντας μαζί της και τις όποιες προοπτικές για την ανάπτυξη του αεροδρομίου και την ανάδειξή του ως πραγματικού αεροδρομίου της Κεντρικής Ελλάδας.
Πέντε χρόνια μετά, τουριστικοί φορείς με εμπειρία, διαβάζουν τα σημάδια και χτυπούν καμπανάκι: το αεροδρόμιο μέσα από τη διαρκή υποβάθμισή του κινδυνεύει να κλείσει. Δεν φεύγουν μόνο εταιρείες με τακτικές πτήσεις. Ακόμη και εταιρείες με πτήσεις τσάρτερ σβήνουν από τον πίνακα αφίξεων – αναχωρήσεων του τοπικού αερολιμένα.
Και τι κάνουμε ως τοπική κοινωνία; Απολύτως τίποτα.
Κάποιοι σπεύδουν να υποβαθμίσουν το ρόλο της Ryanair που όμως η μέχρι τώρα ιστορία δείχνει ότι η φυγή της μόνο κακό έκανε και το κενό δεν αναπληρώθηκε.
Κάποιοι άλλοι σπεύδουν να δηλώσουν αναρμοδιότητα. Είναι βλέπετε κρατικό το αεροδρόμιο.
Αλλοι λένε για έναν ενιαίο φορέα, που τον ακούμε αλλά ακόμη δεν τον έχουμε δει.
Και τα αεροπλάνα έρχονται και φεύγουν μακριά.
Δεν υπάρχουν αρμόδιοι και αναρμόδιοι, άμεσα εμπλεκόμενοι και μη.
Ολοι οι φορείς της Θεσσαλίας πρέπει να καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι, να αποφασίσουν αν και με ποιο τρόπο μπορούν να προσελκύσουν αεροπορικές εταιρείες με τακτικές πτήσεις, να συσπειρωθούν γύρω από τον κοινό σκοπό που δεν αφορά μόνο το Βόλο, αλλά ολόκληρη τη Θεσσαλία και την Κεντρική Ελλάδα και να το πράξουν. Να δράσουν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια κι όχι με βάση τη γνωστή παθογένεια που χαρακτηρίζει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα.
Κι όλα αυτά σήμερα, όχι αύριο. Για να μην πω χθες. Αλλιώς κινδυνεύουμε να είμαστε ο νομός που διεκδικεί μία ακόμη αρνητική πρωτοπορία: της ύπαρξης ενός νέου αεροδρομίου, στην καρδιά της Ελλάδας, με όλες τις προοπτικές να αναπτυχθεί και που όμως κινδυνεύει να βάλει λουκέτο.
Τίποτα βεβαίως δεν γίνεται επί ματαίω… Γείτονες καραδοκούν…
