Η χώρα βρίσκεται επί ξυρού ακμής. Ενα βήμα πριν από την αλλαγή σελίδας προς το καλύτερο. Αλλά και ένα βήμα πριν από ένα σισύφειο κατρακύλισμα στο βάραθρο. Είναι μια από τις στιγμές που καθιστούν περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαία την εθνική συνεννόηση. Ετσι ώστε να υπάρχει ένα κατά το δυνατόν ευρύτερο μέτωπο στο εσωτερικό.
Αντ’ αυτού παρακολουθούμε την αποθέωση των κομματικών παιγνίων μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, περί την προεδρική εκλογή και την προσφυγή στις κάλπες. Στα οποία εμπλέκονται, κάκιστα, και οι δανειστές μας. Με την κυβέρνηση να ελπίζει ότι θα της κάνουν τα χατίρια, επειδή θεωρεί ότι φοβούνται το ενδεχόμενο να κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Αλλά η ιστορία έχει αποδείξει ότι στην διεθνή πολιτική «χατίρια» δεν γίνονται, αν δεν υπαγορεύονται από το ίδιο συμφέρον του «αδώρητου».
Τώρα η κυβέρνηση εμφανίζεται με το πιστόλι των τροϊκανών στον κρόταφο. Διότι έκανε άτσαλες κινήσεις. Με απροετοίμαστη ανακοίνωση εξόδου στις «αγορές». Οι οποίες αντέδρασαν με τον δικό τους, πάντοτε κερδοσκοπικό, τρόπο. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι για να επιχαίρει κανείς. Ούτε και η αντιπολίτευση. Είναι για να προβληματίζει αμφοτέρους. Διότι και οι «αγορές» αλλά και οι εταίροι – δανειστές μας, περιμένουν στη γωνία την Ελλάδα, όποια κυβέρνηση και αν έχει.
Το τελευταίο άρθρο του διεθνούς οικονομικού πρακτορείου «Μπλούμπεργκ» περιγράφει μια πραγματικότητα. Ότι η τρόικα πιέζει την Ελλάδα πέρα από τα όρια αντοχής της. Ότι οι πιέσεις για αυστηρότερη λιτότητα υπονομεύουν τα έως τώρα επιτεύγματα της χώρας, τις θυσίες των πολιτών της. Και τονίζει πώς αν «σπάσει» η Ελλάδα, αν πισωγυρίσουμε, δεν θα είμαστε χαμένοι μόνον εμείς. Θα παρασύρουμε ολόκληρη την ευρωζώνη, ολόκληρη την Ευρώπη και πρωτίστως τη Γερμανία και τη Γαλλία που είναι οι μεγαλύτεροι δανειστές μας.
Αυτή η αλήθεια μπορούσε και έπρεπε να είναι ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της Ελλάδας. Αλλά μιας Ελλάδας με ισχυρό εσωτερικό μέτωπο. Που δεν παρακαλά, αλλά διαπραγματεύεται αξιοπρεπώς και με επιχειρήματα..
Δυστυχώς, οι μεν πανηγυρίζουν για το «στρίμωγμα» των σημερινών κυβερνώντων, οι δε ελπίζουν μόνον σε σωτήρια «χατίρια» από τον «φόβο Τσίπρα». Πορευόμαστε, ως συνήθως, βυθισμένοι στην αιώνια …ελληνικότητά μας. Με οδηγό την ενδημούσα διχόνοια τη δολερή.
