Ανήμερα Χριστουγέννων του 1971 η 17χρονη Τζούλιαν Κοεπκε ξύπνησε στο τροπικό δάσος του Περού, πάνω στο κάθισμα του αεροπλάνου, στο οποίο είχε επιβιβαστεί. Φορούσε ακόμα την ζώνη της. Μόλις συνήλθε συνειδητοποίησε ότι ήταν η μόνη επιζήσασα, από τους 92 επιβάτες, ανάμεσα σε αυτούς και η μητέρα της, από αεροπορικό δυστύχημα.
Την προηγούμενη ημέρα είχε επιβιβαστεί με την μητέρα της από το αεροδρόμιο της Λίμα στην πτήση 508 της αεροπορικής εταιρίας Lansa, μιας εταιρίας με πολύ κακή φήμη στον τομέα της ασφάλειας, αλλά λόγω πληρότητας των υπολοίπων εταιρίων δεν είχε άλλη επιλογή. Η νεαρή καθόταν δίπλα στο παράθυρο, στην μεσαία θέση καθόταν η μητέρα της. Στα μισά της διαδρομής ξέσπασαν καταιγίδες και ένας κεραυνός χτύπησε το φτερό. Το αεροπλάνο άρχισε να κάνει βουτιά στο κενό και σε ύψος 3 χιλιομέτρων άρχισε να διαλύεται.
«Θυμάμαι καθαρά πόσο μόνη ένιωσα εκείνη τη στιγμή, ώσπου έχασα τις αισθήσεις μου και ξύπνησα στις 9 το πρωί της επόμενης ημέρας», θα έλεγε μετά από 40 χρόνια σε συνέντευξη της. Όταν συνήλθε διαπίστωσε ότι είχε εκδορές σε όλο της το σώμα, ενώ είχε χάσει τα γυαλιά μυωπίας της και το ένα της σανδάλι. Αφού αναζήτησε τη μητέρα της και κάποιους άλλους περαστικούς κατάλαβε ότι είναι μόνη της στο δάσος. Ωστόσο, το περιβάλλον αυτό δεν της ήταν κάτι πρωτόγνωρο, αφού οι γονείς της ήταν ζωολόγοι και είχε μάθει μερικά πράγματα για την ζούγκλα. Βγήκε από τα συντρίμμια και άρχισε να περπατάει μέσα στο δάσος.
Στο δρόμο της συναντούσε διασκορπισμένα αντικείμενα από το αεροπλάνο και μερικά ζαχαρωτά, τα οποία αποτέλεσαν την μοναδική της τροφή για τις επόμενες μέρες. Βρήκε ένα ποτάμι και άρχισε να προχωράει κατά μήκος αυτού. Άλλωστε όπως της είχε πει ο μπαμπάς της ένας ποταμός οδηγεί πάντα στον πολιτισμό.
Τις πρώτες μέρες άκουγε τα αεροσκάφη που πετούσαν πάνω από την ζούγκλα ψάχνοντας για ζωή, όμως τα φυλλώματα ήταν τόσο πυκνά που δεν μπορούσε να κάνει κάποιο σήμερα. Μπήκε στον ποταμό με τα πιράνχας –ήξερε ότι αν είναι βαθιά τα νερά δεν κινδυνεύει από αυτά- και άφησε το ρεύμα να την παρασύρει.
Την ενδέκατη μέρα βρήκε μια βάρκα. «Αρχικά νόμιζα ότι ήταν όνειρο, ώσπου την ακούμπησα. Ήταν σαν ένεση αδρεναλίνης», είπε.
Μπήκε μέσα και έφτασε στην στεριά, βρήκε μια καλύβα και χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε την πόρτα. Βρήκε μέσα βενζίνη με την οποία καθάρισε τις μολυσμένες πληγές της και κοιμήθηκε. Την επόμενη μέρα το πρωί έφτασαν στο σημείο τρείς εργάτες. Μόλις κατάλαβαν τι είχε συμβεί την μετέφεραν στο νοσοκομείο. Μετά από λίγο έφτασε ο πατέρας της, τον οποίο πήγαιναν να επισκεφτούν με την «μοιραία πτήση» αυτή και η μητέρα της, η οποία δυστυχώς δεν τα κατάφερε.
Το ημερολόγιο έγραφε 3 Ιανουαρίου 1972. Ήταν η μέρα που σώθηκε!
star.gr
