Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του 1989 όταν ο Deepak Ahluwalia όρμησε στη γυναίκα του Kiranjit με ένα καιόμενο σίδερο και της το πίεσε στο πρόσωπο, προκαλώντας της σοβαρά εγκαύματα και απώλεια μέρους του τριχωτού της κεφαλής της. Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Deepak κακοποιούσε τη γυναίκα του, ήταν όμως εκείνη που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Η Kiranjit, με καταγωγή από την Ινδία και η μικρότερη από τα 9 αδέλφια της οικογένειάς της, έχασε και τους δύο γονείς της όταν ήταν 16 ετών. Τα αδέλφια της τη μεγάλωσαν με πολλή αγάπη και δεν της έλειψε ποτέ τίποτα. Δεν ονειρεύτηκε ποτέ να παντρευτεί από μικρή, όπως συνηθιζόταν στα μέρη της. Ήθελε πάντα να σπουδάσει και να εργαστεί στο αντικείμενο των σπουδών της. Όμως, όσο μεγάλωνε, οι πιέσεις των αδελφών της να παντρευτεί, πλήθαιναν.
Αρχικά ξέφυγε μετακομίζοντας στη μία από τις αδελφές της στον Καναδά. Ωστόσο, κάποια στιγμή, η άλλη αδελφή της που έμενε στην Αγγλία της είπε ότι είχε βρει τον κατάλληλο. Ήξερε πως αυτή τη φορά δεν θα μπορούσε να το αποφύγει. Εκείνος, ο Deepak, πήγε να τη βρει στον Καναδά. Μίλησαν για πέντε λεπτά και δέχτηκε να γίνει γυναίκα του.
Η πρώτη εντύπωση που είχε για τον άντρα της ήταν αρκετά θετική. «Ήταν εμφανίσιμος και γοητευτικός», δηλώνει η Kiranjit στο BBC, συμπληρώνοντας όμως πως η συμπεριφορά του μπορούσε να αλλάξει από λεπτό σε λεπτό.
Σύμφωνα με την ίδια, η κακοποίησή της άρχισε από την πρώτη μέρα του γάμου της. «Μου φώναζε, με κακοποιούσε, μου πετούσε πράγματα, με έσπρωχνε, με απειλούσε με μαχαίρια. Κατέληγα με μελανιές και ανίκανη να μιλήσω για μέρες», αναφέρει.
Μάλιστα, συμπληρώνει πως της είχε σπάσει τα δόντια με ένα χρυσό δαχτυλίδι που του είχε πάρει δώρο για τα γενέθλιά του. Όποτε μιλούσε στα αδέρφια της για την κακοποίηση που υφίστατο, εκείνα της έλεγαν να κάνει ένα παιδί γιατί έτσι ο Deepak θα άλλαζε, θα γινόταν πιο υπεύθυνος. Στο μεταξύ, ο σύζυγός της είχε ήδη αρχίσει να έχει και εξωσυζυγικές σχέσεις.
Την ημέρα που ο Deepak την έκαψε με το σίδερο, η Kiranjit δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τον πόνο και τον φόβο. Έτσι, το ίδιο βράδυ έλουσε τα πόδια του με βενζίνη και τους έβαλε φωτιά. Δεν ήθελε να τον σκοτώσει, όπως δηλώνει, απλά να τον κάνει να νιώσει τον πόνο της και φυσικά να τον αφήσει ανίκανο να την κυνηγήσει, καθώς έπαιρνε το παιδί τους και εγκατέλειπε το σπίτι τους. Δέκα ημέρες αργότερα, ο Deepak υπέκυψε στα τραύματά του.
Η δίκη
Αρχικά, το δικαστήριο έκρινε πως η Kiranjit έδρασε με το κίνητρο της ζήλειας για τις εξωσυζυγικές σχέσεις του Deepak και εν ψυχρώ. «Είχα εμπιστοσύνη στον βρετανικό νόμο. Νόμιζα ότι πρόκειται για μια μοντέρνα νομοθεσία και ότι θα καταλάβαιναν πόσο υπέφερα. Δεν κατάλαβαν ποτέ πόσα χρόνια υπέφερα», αναφέρει.
Ωστόσο, περιμένοντας την εκδίκαση της έφεσής της, η Kiranjit μπήκε στη φυλακή και δηλώνει πως πια ένιωθε ελεύθερη, μακριά από τον κακοποιητικό σύζυγό της. Έπαιζε μπάντμιντον, έκανε μαθήματα αγγλικών και άρχισε να γράφει το βιβλίο για τη ζωή της, που αργότερα έγινε ταινία.
Μετά τον ντόρο που προκάλεσε η υπόθεσή της, η φιλανθρωπική ένωση Southall Black Sisters, η οποία αναλάμβανε κυρίως μαύρες και Ασιάτισσες γυναίκες, την έβαλε υπό την σκέπη της. «Προσπαθήσαμε να μιλήσουμε στους δικηγόρους της και να τους εξηγήσουμε το πολιτιστικό της υπόβαθρο. Δηλαδή, γιατί ήταν δύσκολο για μια γυναίκα σαν αυτή να εγκαταλείψει τον κακοποιητικό γάμο της», εξηγεί η Pragna Patel, διευθύντρια της ένωσης, συμπληρώνοντας: «Όμως οι δικαστές δεν άκουγαν και οι δικηγόροι δεν ενδιαφέρονταν να καταλάβουν το πολιτιστικό της υπόβαθρο».
Το 1992, τελικά, της αναγνωρίστηκε η περιορισμένη ευθύνη και έγινε δεκτή η προσφυγή της για έφεση στην πρωτόδικη απόφαση. Στο δικαστήριο παρουσιάστηκαν στοιχεία για την επί χρόνια ενδοοικογενειακή κακοποίησή της καθώς και ότι η Kiranjit δνε λειτούργησε εν ψυχρώ αλλά εν βρασμώ. Σε αυτή τη δίκη, καταδικάστηκε σε τρία χρόνια και τέσσερις μήνες φυλάκιση, χρόνο που είχε ήδη εκτίσει και έτσι αφέθηκε άμεσα ελεύθερη.
Η υπόθεση που άλλαξε τη δικαστική ιστορία της Αγγλίας
Η υπόθεση της Kiranjit, σε συνδυασμό με την ταινία «Provoked» για τη ζωή της, που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο, άλλαξαν τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι γυναίκες μειονοτήτων στη χώρα, χωρίς αυτό ωστόσο να σημαίνει ότι έχουν μειωθεί τα ποσοστά βίας εναντίον αυτών των γυναικών, το αντίθετο.
Εντούτοις, δημιουργήθηκε ένα δικαστικό προηγούμενο που βγάζει αυτές τις γυναίκες από την «αφάνεια», λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις ιδιαιτερότητες του πολιτιστικού τους υποβάθρου και στέλνει το μήνυμα ότι οι γυναίκες που σκοτώνουν ως αποτέλεσμα σοβαρής ενδοοικογενειακής κακοποίησης δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως στυγνές εκτελέστριες.
«Πρόκειται για μία μεγαλειώδη στιγμή στην ιστορία των αγώνων των γυναικών ενάντια στη βία σε αυτή τη χώρα, ιδιαίτερα όσον αφορά στις μειονότητες καθώς ήταν η πρώτη φορά που η μειονότητα αυτή έπρεπε να αποδεχτεί και να αναγνωρίσει ότι η έμφυλη βία υπάρχει και γι’ αυτήν ευθύνεται ο τρόπος που φέρονται οι άνδρες της κοινότητας σε αυτές τις γυναίκες», σημειώνει η Pragna.
[ethnos.gr]
