Βάσει, λοιπόν, του σχεδίου, τέσσερα Mirage θα πετούσαν σε μια αποστολή αναγνώρισης μεγάλου υψομέτρου στην περιοχή όπου δραστηριοποιούνταν τα σοβιετικά MiG-21. Κάθε ζεύγος Mirage θα πετούσε πολύ κοντά το ένα με το άλλο, ώστε στην οθόνη του ραντάρ να εμφανίζονται μόνο δύο αεροσκάφη, σαν μια τυπική αποστολή αναγνώρισης δύο άοπλων Mirage.
Την ίδια ώρα της πτήσης, Phantoms και Mirage θα παραμείνουν σε χαμηλό υψόμετρο πάνω από το Σινάϊ, που ελέγχει το Ισραήλ, από την πλευρά του αιγυπτιακού ραντάρ, όπου και θα αναμένουν να αναπτυχθούν σε περίπτωση που οι Σοβιετικοί τσιμπήσουν το δόλωμα και ακολουθήσουν τα Mirage προς την ισραηλινή επικράτεια.
Στις 30 Ιουλίου 1970, πέντε σοβιετικά μαχητικά MiG-21 εκτοξεύθηκαν από τον ουρανό από την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία. Και όλα έγιναν σε τρία λεπτά.
Η Αίγυπτος, πελάτης των Σοβιετικών, είχε πρόβλημα.
Ταπεινωμένος από τη συντριβή της ήττας στον εξάμηνο πόλεμο του 1967, ο πρόεδρος της Αιγύπτου Γκάμαλ Αμπντέλ Νάσερ επέλεξε να αντιμετωπίσει το Ισραήλ χωρίς να διακινδυνεύσει την ήττα του σε ανοιχτή μάχη, έτσι οδηγήθηκαν στον πόλεμο τριβής του 1967-1970, όπου συνεχώς εκτοξεύονταν πύραυλοι και βλήματα πυροβολικού των Αιγυπτίων και επιδρομές στις ισραηλινές θέσεις στη περιοχή της Διώρυγας του Σουέζ.
Όμως, το Ισραήλ, που δεν ανεχόταν απώλειες αλλά ήταν και ανίκανο να κερδίσει έναν αγώνα ενάντια στα πολυάριθμα αραβικά κράτη, ανταπέδωσε με το δικό του όπλο.
Η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία (IAF), της οποίας η εναέρια τακτική ήταν αποφασιστική για τη νίκη του πολέμου έξι ημερών, θα χρησιμοποιούσε τα νεοαποκτηθέντα αμερικανικά αεροσκάφη, τα F-4 Phantoms για επιθέσεις αντιποίνων βαθιά στην Αίγυπτο.
Η απάντηση του Νάσερ ήταν να στραφεί προς τη Σοβιετική Ένωση, η οποία δημιούργησε ένα πυκνό δίκτυο αεροπορικής άμυνας από πυραύλους εδάφους – αέρους (SAM) κατά μήκος της διώρυγας του Σουέζ. Ενώ οι IAF κατέρριψαν πολλά αιγυπτιακά αεροσκάφη, τα σοβιετικά πυραυλικά συστήματα SA-2 και SA-3 κατέστρεψαν αρκετά αεροσκάφη της IAF και απειλούσαν τις ισραηλινές αεροπορικές επιχειρήσεις κατά μήκος του καναλιού.
Τα πυραυλικά αυτά συστήματα ήταν η κόκκινη γραμμή για την Ιερουσαλήμ. Στη συνέχεια η Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία θα ξεκινούσε αμυντικές περιπολίες πάνω από την Αίγυπτο. Αρχικά οι ισραηλινές και σοβιετικές δυνάμεις δεν θα έρχονταν σε επαφή, αλλά έπειτα από λίγο καιρό οι σοβιετικοί θα προχωρούσαν σε μεμονωμένες επιθέσεις ισραηλινών στόχων, με αποκορύφωνα ένα ιραηλινό A-4 Skyhawk. Έτσι , οι ισραηλινοί, αποφάσισαν ότι έπρεπε να απαντήσουν και χρησιμοποιώντας τους ρωσόφωνους ισραηλινούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς που παρακολουθούσαν τις σοβιετικές επικοινωνίες, είχαν καλή γνώση της δύναμης που θα αντιμετώπιζαν.
H επιχείρηση Rimon 20 ήταν μια καλοστημένη παγίδα , σύμφωνα με τον ιστορικό Shlomo Aloni, ο οποίος εξήγησε την απλότητα του σχεδίου. Βάσει, λοιπόν, του σχεδίου, τέσσερα Mirage θα πετούσαν σε μια αποστολή αναγνώρισης μεγάλου υψομέτρου στην περιοχή όπου δραστηριοποιούνταν τα σοβιετικά MiG-21. Κάθε ζεύγος Mirage θα πετούσε πολύ κοντά το ένα με το άλλο, ώστε στην οθόνη του ραντάρ να εμφανίζονται μόνο δύο αεροσκάφη, σαν μια τυπική αποστολή αναγνώρισης δύο άοπλων Mirage.
Την ίδια ώρα της πτήσης, Phantoms και Mirage θα παραμείνουν σε χαμηλό υψόμετρο πάνω από το Σινάϊ, που ελέγχει το Ισραήλ, από την πλευρά του αιγυπτιακού ραντάρ, όπου και θα αναμένουν να αναπτυχθούν σε περίπτωση που οι Σοβιετικοί τσιμπήσουν το δόλωμα και ακολουθήσουν τα Mirage προς την ισραηλινή επικράτεια.
Στη συνέχεια, το απόγευμα της Πέμπτης 30 Ιουλίου, οι Σοβιετικοί πετούσαν στην παγίδα. Από τα πολλά αεροδρόμια στην Αίγυπτο, είκοσι τέσσερα MiG-21 αναμείχθηκαν για να αναχαιτίσουν την ψεύτικη πτήση αναγνώρισης . Η εύκολη λεία τους μετατράπηκε σε δεκαέξι Phantoms και Mirage.
Μέσα σε τρία λεπτά, πέντε π MiG είχαν καταρριφθεί, τα δύο από Phantoms, άλλα δύο από Mirages και ένα από κοινού. Οι Ισραηλινοί δεν ήταν μόνο επιδέξιοι, αλλά και τυχεροί:, αφού ένας Ρώσος πιλότος κατάφερε να φτάσει στην ουρά ενός Phantom και να το χτυπήσει, όμως το ο πύραυλος απέτυχε να εκραγεί.
Το περιστατικό ταρακούνησε τους εμπλεκόμενους αλλά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες τελικά θα πετύχαιναν μια κατάπαυση του πυρός που έληξε τον πόλεμο της τριβής , όχι όμως τον πόλεμο ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Άραβες.
Τρία χρόνια αργότερα, όμως , οι Σοβιετικοί θα έπαιρναν την εκδίκησή τους όταν τα πυραυλικά συστήματα που είχαν παραδόσει στην Αίγυπτο και τη Συρία θα κατέστρεφαν σε μεγάλο βαθμό τα αεροπλάνα της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας , πάνω από το κανάλι του Σουέζ και τα υψώματα του Γκολάν. Αξίζει να σημειωθεί, ότι τότε δεν θα συμμετείχαν σοβιετικοί πιλότοι και σύμβουλοι, καθώς ο Αιγύπτιος πρόεδρος Anwar Sadat τους είχε εκδιώξει το 1972.
Σήμερα, το Ισραήλ, η Αμερική και η Ρωσία φαίνεται να προσπαθούν να αποφύγουν μια σύγκρουση στη Συρία. Αλλά όπως και το 1970, η εγγύτητα των εδαφών εγκυμονεί κινδύνους όπως όταν οι αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ σκοτώνουν εκατοντάδες συμπεριλαμβανομένων Ρώσων μισθοφόρων.
Καθώς το Ισραήλ επιτίθεται σε Συριακούς στόχους ή σε Ιρανικές δυνάμεις μέσα στη Συρία, δεν είναι δύσκολο να επαναληφθεί ένα περιστατικό, όπου ή μονάδες αεροπορικής άμυνας ή Ρωσικά μαχητικά αναχαιτούν ισραηλινά αεροσκάφη. Αν δεχθεί επίθεση, το Ισραήλ θα πολεμήσει, όπως συνέβη και το 1970.
Πηγή: The National Interest
