Το δημοψήφισμα στην Ιταλία διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στις πολιτικές που θα στηρίξουν το κοινό νόμισμα της Ευρώπης και την διαρκώς αυξανόμενη πλημμυρίδα του λαϊκισμού στην γηραιά ήπειρο, τονίζει η Wall Street Journal στην πρώτη ανάλυσή της μετά το “πανηγυρικό όχι” των Ιταλών στις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που πρότεινε ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, σηματοδοτεί ένα απογοητευτικό ξεκίνημα για μια χρονιά που επρόκειτο να αποδειχθεί καθοριστική για τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε όλες αυτές τις χώρες τα κυρίαρχα κόμματα χάνουν έδαφος κυρίως από την ακροδεξιά.
Κούρασαν οι μεταρρυθμίσεις
Ο μεγαλύτερος νικητής στο δημοψήφισμα της Κυριακής στην Ιταλία ήταν ο Μπέπε Γκρίλο, ένας κωμικός που έγινε πολιτικός, και και το Κίνημα των 5 Αστέρων, το οποίο επιθυμεί ένα μη δεσμευτικό δημοψήφισμα για την παραμονή της Ιταλίας στο ευρώ, τερματισμό στον περιορισμό των κρατικών δαπανών που έχει επιβάλει η Ε.Ε. και εγγυήσεις για τα εισοδήματα όλων των πολιτών. Ο πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι που υποστήριξε το “ναι” στο δημοψήφισμα, είπε ότι θα παραιτηθεί την Δευτέρα επισήμως.
“Το αίσθημα ενάντια στο κατεστημένο είναι πιο ισχυρό από την επιθυμία για μεταρρυθμίσεις. Υπάρχει απροθυμία για αλλαγή” σχολιάζει ο Στέφανο Στεφανίνι, πρώην σύμβουλος του προέδρου Τζόρτζιο Ναπολιτάνο.
Υπό πολιορκία τα παραδοσιακά κόμματα
Τα κόμματα της κεντροαριστεράς όπως αυτό του Ρέντσι βρίσκονται υπό πολιορκία. Την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε ότι δεν θα διεκδικήσει μια νέα θητεία. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Γαλλία είναι τόσο αντιδημοφιλές που αποκλείεται να φτάσει στον Β’ γύρο των προεδρικών εκλογών.
Και η δεξιά ανταποκρίνεται, τείνοντας προς την εθνικιστική ρητορική και προσαρμόζοντας αναλόγως την πολιτική της.
Λίγοι οικονομολόγοι αμφιβάλλουν ότι η Ιταλία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, χρειάζεται βαθιές αλλαγές. Χωρίς αυτές, πολλοί αμφιβάλλον αν η χώρα θα είναι αξιόπιστη για να επιβιώσει μακροπρόθεσμα, χρησιμοποιώντας το ίδιο νόμισμα όπως η Γερμανία.
Η Ιταλία προσχώρησε στο ευρώ το 1999 και από τότε το δημόσιο χρέος έχουν στο 133% του ΑΕΠ, το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρώπη μετά την Ελλάδα. Η βελτίωση των εθνικών οικονομιών είναι απαραίτητη για να θεραπευτούν οι αδυναμίες της ευρωζώνης. Ομως αυτό δεν φτάνει. Πολλοί οικονομολόγοι λένε ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια πιο στενή ενοποίηση μεταξύ των 19 κρατών της ευρωζώνης. Ομως αυτό έχει καταστεί πολύ δύσκολο μετά την άνοδο του λαϊκισμού και του οικονομικού εθνικισμού στην Ευρώπη, που συνέβαλε στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιταλία.
Η Μέρκελ πιέζεται και χάνει τον γαλλο-γερμανικό άξονα
Όλα αυτά πιέζουν την Άνγκελα Μέρκελ να προσπαθήσει να διατηρήσει την συνοχή της Ε.Ε. την στιγμή μάλιστα που απομακρύνεται η Βρετανία. Αλλά η κα Μέρκελ αντιμετωπίζει και η ίδια προκλήσεις από την άκρα δεξιά, περιορίζοντας τα περιθώρια ελυγμών της. Πολλοί Γερμανοί είναι οργισμένοι για την απόφασή της καγκελαρίου να προσφέρει νέα οικονομική στήριξη στην Ελλάδα και να επιτρέψει σε πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες να βρουν καταφύγιο στην χώρα της.
Ο Ολάντ αποχωρεί και η ενίσχυση του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν προκαλεί αναστολή της λειτουργίας του Γαλλο- γερμανικού Αξονα.
Αν και πολιτική σταδιοδρομία του δεν είναι φαίνεται να εχει τελειώσει, ο Ρέντσι ακολουθεί τρεις άλλους πολιτικούς που έπεσαν θύματα των αντιδράσεων στο κατεστημένο: Τον Ντέιβιντ Κάμερον, τον Ολάντ και την Χίλαρι Κλίντον.
Από την άλλη δεν ειναι σίγουρο ότι ο Γκρίλο θα κερδίσει τις εκλογές, αφού η συμμαχία του με την Λέγκα Του Βορρά για το δημοψήφισμα ήταν προσωρινή και τα συμφέροντά τους μπροστά στην κάλπη για τις γενικές εκλογές θα είναι διαφορετικά. Δεν θα κυβερνήσουν μαζί, λέει ο Βαλέριο ντε Μόλι, επικεφαλής του think tank “The European House-Ambrosetti”, στο Μιλάνο
Ωστόσο, ακόμη και αν ο κ Γκρίλο και οι άλλοι αντάρτες δεν μπουν τελικά στην κυβέρνηση, το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουν αλλάξει την πολιτική στην Ευρώπη.
(thetoc.gr)
