Την ώρα που ο πρώην πρόεδρος του Eurogroup Ζάν Κλόντ Γιούνκερ παραδέχονταν ότι εξαρχής οι όροι που τέθηκαν στην Ελλάδα ήταν όχι μόνο δεσμευτικοί αλλά και εξουθενωτικοί και εκτίμησε ότι αυτό δεν πρέπει να ξανασυμβεί, αναγνωρίζοντας προφανώς το μέγα λάθος που έγινε, ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς στη συνέντευξη που παραχώρησε στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών επιχείρησε να εμφανιστεί αισιόδοξος.
Επανέλαβε όμως για μία ακόμη φορά και αυτό ακούγεται πλέον μονότονο ότι φτάνουμε στην έξοδο του τούνελ και ότι έρχεται η ανάπτυξη, σε μία στιγμή εντελώς άκαιρη και εάν θέλετε πολύ άχαρη φράση όταν σε ολόκληρη την Ελλάδα γίνεται χαμός και όταν ειδικά εμείς στην περιοχή μας βιώνουμε πλέον στο πετσί μας για μία ακόμη φορά με πρωτοφανή ένταση το φαινόμενο της αποβιομηχάνισης με αρκετές επιχειρήσεις να είναι στο κόκκινο και άλλες να βάζουν λουκέτο.
Προφανώς και η δουλειά ενός πρωθυπουργού δεν είναι να μιζεριάζει και να συντηρεί κλίμα καταστροφολογίας. Όμως εδώ πλέον δεν μιλάμε για απλή κινδυνολογία ούτε για καταστροφολογία αλλά για πραγματικότητα. Εργοστάσια κατεβάζουν ρολά, άλλα προσπαθούν να κρατηθούν «ζωντανά» με νύχια και με δόντια και ολόκληρες στρατιές εργαζομένων περνούν εν μία νυκτί στην ανεργία με ότι αυτό συνεπάγεται για τη συνοχή του κοινωνικού ιστού της πόλης αλλά και ολόκληρης της χώρας αφού λίγο πολύ η ίδια τραγική κατάσταση ισχύει παντού.
Και ήταν χθες το πρωί επίσης που όλοι κεραυνοβοληθήκαμε ακούγοντας ότι ένας μικρός μαθητής στην Πάτρα μόλις έφτασε στο σχολείο του λιποθύμησε και λίγο αργότερα αποκάλυψε στη δασκάλα του ότι επί έξι μέρες αυτός, τα αδερφάκια του και οι γονείς του τρέφονται μόνο με γάλα και λίγο ψωμί!!!
Αυτά δεν είναι σκηνές βγαλμένες από ταινία αλλά περιστατικά που «στιγματίζουν» πλέον την καθημερινότητά μας και που δεν είναι μακριά από όλους εμάς που ακόμη έχουμε τουλάχιστον καταφέρει προς το παρόν να έχουμε φαγητό και λίγα έστω απαραίτητα εφόδια για να περνούμε την καθημερινότητα.
Όταν έχει διαμορφωθεί μία τέτοια ελληνική πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να ακούει κανείς από τα πρωθυπουργικά χείλη να υποστηρίζουν ότι «Τα μέτρα λιτότητας δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός» γιατί πρόκειται για μία διαπίστωση που έχει δικαίωμα να την κάνει ένας πολίτης, ένας δημοσιογράφος , ένας πολιτικός ή οικονομικός αναλυτής. Όχι όμως ο πρωθυπουργός που μάλιστα εφαρμόζει τα συγκεκριμένα μέτρα.
Έχει υποχρέωση πάνω από όλα να δώσει σε όλους τους πολιτικούς αξιωματούχους της Ε.Ε και των δανειστών μας να καταλάβουν ότι ο λαός δεν αντέχει άλλο. Όχι μόνο στα λόγια αλλά και με πράξεις ουσιαστικές που θα δείχνουν ότι πράγματι υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» που δεν πρόκειται να ξεπεραστούν υπό τις απειλές περί δόσης και όλων των γνωστών εκβιαστικών διλημμάτων που τίθενται κάθε φορά όταν πρέπει να έρθουν χρήματα στα ταμεία του κράτους. Έχουμε ανάγκη λοιπόν από δράσεις διότι από διαπιστώσεις χορτάσαμε και δυστυχώς με αυτές ούτε η ανεργία αντιμετωπίζεται, ούτε η κοινωνική ανέχεια και η φτώχεια…
