Τις δραματικές ώρες της ομηρίας και της ένοπλης επίθεσης στο Πανεπιστήμιο στην Γκαρίσα της Κένυας, περιγράφουν διασωθέντες.
Μία φοιτήτρια αναγκάστηκε να καλύψει το πρόσωπό της με το αίμα των συμφοιτητών της και να κάνει την πεθαμένη, προκειμένου να ζήσει, ενώ άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί: οι ένοπλοι της Αλ Σαμπάμπ τους οδήγησαν στον θάνατο (συνολικά 147 από αυτούς), υποσχόμενοι ζωή…
Μιλώντας στο Associated Press από το νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται με τραύμα από σφαίρα στον καρπό, η 21 ετών Έλεν Τίτους λέει ότι αναγκάστηκε να καλύψει το πρόσωπο και τα μαλλιά της με το αίμα των συμφοιτητών της και να παραμείνει ακίνητη, ελπίζοντας ότι οι ένοπλοι θα πιστέψουν ότι είναι νεκρή.
Γνωρίζει ότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Ήταν χριστιανή και οι ένοπλοι στόχευσαν τους χριστιανούς από την αρχή της επίθεσης. Μπαίνοντας μέσα στο Πανεπιστήμιο, κατευθύνθηκαν αμέσως σε αίθουσα όπου χριστιανοί φοιτητές προσεύχονταν.
Η Ελόσι Καρίμι είχε ζαρώσει σε μία κρυψώνα, τρέμοντας από τον φόβο. Γύρω της πυροβολισμοί και ανθρώπινες κραυγές.
«Εάν θέλετε να ζήσετε, βγείτε έξω!» φώναξαν οι ένοπλοι. «Εάν θέλετε να πεθάνετε, μείνετε μέσα!» Η 23χρονη Καρίμι αποφάσισε να παραμείνει κρυμμένη για τις επόμενες 28 ώρες στη «σκεπή» της κουκέτας της.
«Ήξερα ότι έλεγαν ψέματα» δήλωσε στο Associated Press από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται. Συνολικά, 79 άτομα τραυματίστηκαν στην ένοπλη επίθεση στην Κένυα, την πιο αιματηρή τρομοκρατική επίθεση στη χώρα από τον βομβαρδισμό της αμερικάνικης πρεσβείας στο Ναϊρόμπι το 1998.
Πολλοί από τους φοιτητές βγήκαν από την πόρτα και υπάκουσαν στις εντολές να ξαπλώσουν στο έδαφος μπρούμυτα, μόνο και μόνο για να χάσουν τη ζωή τους από μια σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού.
Παρ’ όλο που οι ένοπλοι είπαν στους φοιτητές ότι θα σκότωναν μόνο άνδρες, τα περισσότερα θύματα -σύμφωνα με πηγές ασφαλείας που επικαλείται ο Guardian- ήταν γυναίκες περίπου 20 ετών.
Πληροφορίες ανέφεραν ότι ένας από τους ενόπλους ήταν εκπαιδευμένος ελεύθερος σκοπευτής που σκότωσε αρκετούς κενυάτες στρατιώτες, δίνοντας στους υπόλοιπους δράστες τη δυνατότητα να σταματήσουν να σκοτώνουν.
Οι διασωθέντες περιγράφουν τους δράστες ως ιδιαίτερα βάρβαρους και σκληρούς. Ανάγκασαν πολλά από τα θύματά τους να πάρουν τους γονείς τους τηλέφωνο και να τους πουν ότι η επίθεση γινόταν ως αντίποινα στην στρατιωτική επέμβαση της Κένυας στη Σομαλία. Αυτοί που κατάφεραν να κρυφτούν άκουγαν τα κλάματα των συμφοιτητών τους. Έπειτα τον ήχο μιας σφαίρας. Και μετά σιωπή.
Ο Φρεντ Μουσινάι, του οποίου η κόρη σκοτώθηκε στην επίθεση, λέει ότι γύρω στις 7 το πρωί το τηλέφωνο στο σπίτι χτύπησε και η κόρη του ζήτησε από τη μητέρα της να προσευχηθεί, καθώς οι δολοφόνοι ήταν κοντά. Όπως αναφέρει η εφημερίδα της Κένυας The Star, το επόμενο τηλεφώνημα που έλαβε ήταν λίγο αργότερα. Από έναν άνδρα που του είπε ότι είχε μόλις δολοφονήσει την κόρη του.
Σε πολλούς, οι ένοπλοι είπαν ότι η επίθεση στο Πανεπιστήμιο «είναι μόνο η αρχή».
Η Τζούλια Γκιτσούκι κοιμόταν όταν άκουσε τον ήχο των πυροβολισμών. «Πετάχτηκα από το κρεβάτι και άρχισα να τρέχω» είπε στη βρετανική εφημερίδα The Guardian. «Δεν γνωρίζαμε προς τα πού να κινηθούμε, καθώς οι σφαίρες έρχονταν από παντού. Ήμασταν τυχεροί γιατί οι δράστες φαινόταν να έχουν θέσει στόχο τον κοιτώνα των ανδρών και καταφέραμε να φύγουμε» προσθέτει.
Ο Τζον Ονγκάμο περιγράφει τις δραματικές σκηνές. «Όταν άκουσα τους πυροβολισμούς, βγήκα από το κρεβάτι και κρύφτηκα στην ντουλάπα. Οι επιτιθέμενοι όρμησαν στον κοιτώνα και είπαν ότι θέλουν να μάθουν πού βρίσκονται οι καφίρ (οι άπιστοι)» δηλώνει στον Guardian.
Μέσα στον πανικό που ακολούθησε, ο ίδιος κατάφερε να διαφύγει και να βρει καταφύγιο σε ένα γειτονικό σπίτι.
Για πολλές ώρες μετά την επίθεση, οι σοροί παρέμεναν ακουμπισμένες στο χώμα έξω από το Πανεπιστήμιο.
Δεκάδες άτομα συγκεντρώθηκαν έξω από το νεκροτομείο του Ναϊρόμπι για να μάθουν εάν οι δικοί τους άνθρωποι ήταν ανάμεσα στους ζωντανούς ή τους νεκρούς.
Θρήνος και οργή είναι τα δύο βασικά συναισθήματα, καθώς οι περισσότεροι επιρρίπτουν ευθύνες στην κυβέρνηση που δεν κατάφερε να προστατέψει τους φοιτητές.
Αγγελική Στελλάκη
Newsroom ΔΟΛ
