Η δίκαιη κριτική και οι γνωστοί λαϊκισμοί
Είναι ένα θέμα που συχνά πυκνά απασχολεί την επικαιρότητα. Οι αποδοχές και γενικότερα τα προνόμια των βουλευτών αποτελούν φετίχ δημοσιογραφικών αναλύσεων και πολιτικών συζητήσεων. Εν μέσω κρίσεως είναι λογικό τέτοιες συζητήσεις να εξιτάρουν τους πολίτες και να ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά της κοινής γνώμης.
Χθες ήταν η σειρά του βουλευτή Πέλλας Ιορδάνη Τζαμτζή να υποπέσει σε… αντικανονικό μαρκάρισμα. «Ορισμένοι βουλευτές ξεραίνουν το σκατό τους για να ζήσουν. Αν είναι να παίρνω 2.000 ευρώ δεν θέλω να είμαι βουλευτής» ήταν ορισμένα από τα περισπούδαστα που είπε σε πρωινάδικο, όπου ως γνωστό όλα λέγονται και συνήθως τίποτα δεν ισχύει, για να εισπράξει την οργισμένη αντίδραση του δημοσιογράφου – παρουσιαστή και να τροφοδοτήσει συζητήσεις επί συζητήσεων ολόκληρη την ημέρα.
Ο βουλευτής Πέλλας δήλωσε ότι εισπράττει 5.400 ευρώ. Ο γραμματέας της Βουλής αισθάνθηκε την ανάγκη να τον διορθώσει ελαφρώς το απόγευμα, λέγοντας ότι ο μισθός των βουλευτών παραμένει στα 5.700 ευρώ και είναι αμετάβλητος σε σχέση με πέρυσι. Μικρή η διαφορά και δεν έχει και τόση σημασία.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τον προϋπολογισμό της Βουλής θα διαπιστώσει ότι για τη μισθοδοσία των βουλευτών προβλέπονται και φέτος όπως και πέρυσι 30 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει με απλές πράξεις ότι ο κάθε βουλευτής στοιχίζει ετησίως στον Ελληνα πολίτη 100.000 ευρώ. Η διαίρεση των 12 ή των 14 μηνών δεν μας δίνει αποτέλεσμα ούτε 5.400 ούτε 5.700 ευρώ. Αν διαιρεθεί διά 12 μήνες το ποσό των 100.000 ευρώ είναι περίπου 8.500 ευρώ το μήνα το βουλευτικό κόστος. Αυτό είναι το κόστος διότι στα 5.700 προστίθενται παραστάσεις σε επιτροπές, επιδόματα γραφείου, η ασφάλιση των βουλευτών κ.ο.κ.
Πολλά ή λίγα; Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. Σχετικό είναι το μέγεθος. Λένε οι βουλευτές ότι την τελευταία 3ετία έχουν υποστεί μείωση αποδοχών της τάξεως του 38%. Ετσι είναι. Ψέματα δε λένε. Την ίδια τριετία όμως σύμφωνα με όλες τις έρευνες οι αποδοχές των πολιτών έχουν μειωθεί περίπου 45%. Υπό αυτή την έννοια θα έλεγε κανείς ότι διαθέτουν ακόμη ένα «μαξιλαράκι» μείωσης της τάξεως του 7% και οι βουλευτές, προκειμένου να ικανοποιείται και το λεγόμενο «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, όσο δηλαδή κρατάει η κρίση, οι βουλευτές με δική τους πρωτοβουλία και όχι μετά από διαμαρτυρίες θα μπορούσαν να δεχτούν και ακόμη μεγαλύτερη μείωση για λόγους ισχυρού συμβολισμού. Οταν επανέλθει η οικονομία ας επανέλθουν και οι αποδοχές τους. Θα έδιναν έτσι ένα ισχυρό παράδειγμα και όλοι γνωρίζουμε τη δύναμη του παραδείγματος σε εποχές σαν και αυτές που διανύουμε τώρα.
Αναφορικά με τα υπόλοιπα, του τύπου, που ακούστηκαν χθες ολόκληρη τη μέρα: « Τι τους θέλουμε 300 βουλευτές» ή «Εκατόν πενήντα ή διακόσιοι βουλευτές είναι αρκετοί για την Ελλάδα» είναι λογικές που υπακούουν στις εύκολες λύσεις και αποτελούν τον πυρήνα του λαϊκισμού, αφού μόνο αυτή η ιδεολογία όλα… τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. Έχουμε εξηγήσει και παλαιότερα ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες της Δυτικής Ευρώπης που διαθέτει μόνο νομοθετικό σώμα και όχι ελεγκτικό ή συμβουλευτικό όπως για παράδειγμα είναι οι γερουσίες άλλων χωρών. Αυτό σημαίνει ότι αν εξαιρεθούν οι βουλευτές επικρατείας, οι υπόλοιποι αντιπροσωπεύουν περίπου από 40.000 πολίτες ο κάθε βουλευτής. Αν οι βουλευτές γίνουν 150, τότε 50 θα εκλέγει ο ένας μεγιστάνας, άλλους 50 ο άλλος μεγιστάνας και θα μένουν και 50 για τον ελληνικό λαό. Λιγότεροι βουλευτές σημαίνει μεγαλύτερες περιφέρειες και δυνατότητες εκλογής μόνο των οικονομικά ισχυρών και όσων έχουν τις «πλάτες» οικονομικά ισχυρών παραγόντων. Λιγότεροι βουλευτές για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα σημαίνει αυτομάτως μικρότερη αντιπροσώπευση και στο τέλος μικρότερη δημοκρατία. Ολιγαρχία με το μανδύα των δημοκρατικών διαδικασιών.
Πάντως και οι 300 θα πρέπει επιτέλους να συλλάβουν τα μηνύματα των καιρών και να συμμορφωθούν προς αυτά και κυρίως να πάψουν να προκαλούν με ανόητες δηλώσεις.
