Θέματα μείζονος σημασίας για τους πολίτες στο τραπέζι με την τρόικα
Εν μέσω διαπραγματεύσεων και πρότασης δυσπιστίας ολοκληρώνεται η εβδομάδα μέσα σε κλίμα αυξημένης έντασης και σχετικής αβεβαιότητας. Η ρευστότητα των πραγμάτων είναι απότοκος των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η χώρα και κατ’ επέκταση οι πολίτες.
Δεν θα σταθούμε στην πρόταση μομφής, γιατί παρά το γεγονός ότι είναι σπουδαία κοινοβουλευτική διαδικασία, συνήθως καταλήγει σε ασήμαντο και προδιαγεγραμμένο πολιτικό γεγονός.
Λίγους μήνες πριν τη λήξη της μνημονιακής σύμβασης, είναι αυτονόητο ότι οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα αποκτούν κομβική σημασία για τη συνέχεια της πορείας μας. Τους πρώτους μήνες της άνοιξης λήγει η ισχύς του τελευταίου μνημονίου. Είναι φυσικό οι δανειστές να επιθυμούν τη δέσμευση της χώρας για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα μετά τη λήξη ή ακόμα και να επιδιώξουν την υπογραφή ενός νέου μνημονίου ή την επέκταση του υπάρχοντος δια της υπογραφής συμφωνιών, της λήψης μέτρων και της ψήφισης νόμων. Αυτό περίπου είναι το περιβάλλον και οι όποιες συμφωνίες είναι ικανές να σημάνουν είτε την έξοδο από τα μαύρα χρόνια των μνημονιακών συμβάσεων ή να παρατείνουν τη μαρτυρική πορεία μας μέσα από νέες συμφωνίες που θα ισχύουν και μετά το πέρας της τρέχουσας μνημονιακής σύμβασης.
Είμαστε λοιπόν σε ενός είδους μεταίχμιο των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων γεγονός που προσδίδει κρισιμότητα στις διαπραγματεύσεις.
Τρία θέματα τα οποία «καίνε» τους πολίτες έχουν αναδειχθεί τις τελευταίες μέρες.
1) Η φορολογία των ακινήτων μέσω του ενιαίου φόρου ακινήτων
2) Η άρση απαγόρευσης πλειστηριασμών
3) Η περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων.
Πρόκειται για τρία κορυφαία θέματα, που μπορεί κάτω από συγκεκριμένες αποφάσεις να επιδεινώσουν την ήδη αβίωτη καθημερινότητα εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών.
Η φορολογία ακινήτων. Δεν υπάρχει καμία χώρα στον κόσμο, τουλάχιστον από τις χώρες με τις οποίες διατηρούμε εταιρική ή συμμαχική σχέση, που να μην φορολογεί την ακίνητη περιουσία. Είναι δεδομένο ότι τα ακίνητα φορολογούνται. Εκεί που αρχίζουν τα προβλήματα είναι στην ερμηνεία του όρου ακίνητη περιουσία. Είναι οι στάνες, οι γεωργικές αποθήκες, οι βιοτεχνίες και γενικότερα οι παραγωγικές μονάδες, ακίνητη περιουσία ή παραγωγικές υποδομές; Είναι τα αγροτεμάχια, και ιδιαίτερα αυτά που καλλιεργούνται συστηματικά, ακίνητη περιουσία ή παραγωγικές υποδομές; Μπορούν όλα τα προηγούμενα να φορολογηθούν κατά τον ίδιο τρόπο που φορολογείται μια μονοκατοικία, ένα διαμέρισμα, μία βίλα, ένα εξοχικό, ένα οικόπεδο ή ένα οποιοδήποτε αστικό ακίνητο, είτε ο ιδιοκτήτης τους είναι αστός, είτε είναι αγρότης;
Το θέμα δεν μπαίνει, κατά την άποψή μας, αν θα φορολογηθούν οι αστοί ή ο αγροτικός πληθυσμός, αλλά στο είδος της ακίνητης περιουσίας. Ποιο κομμάτι από αυτή θα φορολογηθεί ουσιαστικά και ποιο για λόγους συμβολισμού και συμμετοχής στα δημόσια βάρη, κατά τις συνταγματικές προβλέψεις.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι ένα ιδιόκτητο μαγαζί, μια βιοτεχνία, ένα εργοστάσιο, ένα ξενοδοχείο, ένας ξενώνας ή ακόμα και ένα χωράφι χαρακτηρίζονται με την κλασική έννοια ακίνητη περιουσία. Πρόκειται για δραστηριότητες, οι οποίες βαρύνονται με χίλιους δυο άλλους φόρους, τέλη και εισφορές. Η απόφαση να προστεθεί ένας ακόμη απεχθής φόρος σε μονάδες παραγωγής, είτε είναι του πρωτογενούς, είτε του δευτερογενούς, είτε του τριτογενούς τομέα, μπορεί να φέρει κάποια έσοδα στα δημόσια ταμεία, αλλά θα αφαιρέσει πολλαπλάσια με το αντιπαραγωγικό κλίμα αποεπένδυσης, το οποίο με τέτοια μέτρα, αντί να υποχωρήσει, εδραιώνεται καταστρέφοντας το ΑΕΠ και την οικονομία.
Ολοι πρέπει να φορολογηθούν, δεν διαφωνεί κανείς. Αρκεί να υπάρχει μέτρο και λογική.
Η άρση απαγόρευσης πλειστηριασμών. Οσοι σήμερα δεν πληρώνουν για τα δάνειά τους είναι αυτοί που μέχρι το 2010 πλήρωναν κανονικά τις δόσεις τους και τους υπέρογκους τόκους τους. Εξαιρέσεις είναι οι μπαταχτσήδες και συνήθως πρόκειται για κάποιους «μεγάλους» που έπαιρναν τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια και όχι για πολίτες που έπαιρναν 100 και 150.000 ευρώ δάνειο για να στεγάσουν την οικογένειά τους. Απαγόρευση πλειστηριασμών δεν μπορεί να ισχύει για πάντα. Ομως δεν είναι οι πολίτες που έφεραν την κρίση και τη μείωση των εισοδημάτων κατά 50%. Τραπεζίτες και πολιτικοί έριξαν το καράβι στα βράχια. Όταν ο πολίτης έπαιρνε ένα στεγαστικό δάνειο πριν 8 ή 10 χρόνια, δεν τον ενημέρωσε κανείς ότι θα του κόψουν το μισό εισόδημα, θα του διπλασιάσουν τη φορολογία και το κόστος ζωής και θα εγγυηθούν με τους δικούς του φόρους την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Αν τα ήξερε όλα αυτά, όχι στεγαστικό δεν θα έπαιρνε, αλλά ούτε έξω από την Τράπεζα δεν θα περνούσε.
Οσο και αν επιμένει η τρόικα, η κυβέρνηση εφόσον δεν κατόρθωσε να επιτύχει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, είναι υποχρεωμένη να απαιτήσει την ελάχιστη εγγύηση στέγης για τους πολίτες. Είναι αδιανόητο κύριες και μοναδικές κατοικίες που η αντικειμενική τους αξία δεν ξεπερνά τις 150.000 ευρώ και το εμβαδόν τους τα 100 τετραγωνικά, όποιος και αν είναι ο ιδιοκτήτης τους, να πέσουν θύματα στο βωμό των αιμοσταγών απαιτήσεων της τρόικα. Ελάχιστη προστασία πρέπει να εξακολουθήσει τουλάχιστον για την επόμενη τριετία και όχι μόνο για τους άπορους και για τους αδύναμους, αλλά και για όσους αποδεδειγμένα έχασαν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους. Διαφορετικά, θα οδηγηθούμε σε κοινωνική έκρηξη.
Επιπλέον, υπάρχουν χιλιάδες δανειολήπτες στεγαστικών δανείων που έλαβαν αυτά τα δάνεια μέσω του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και εφόσον είχαν πληρώσει εισφορές για πολλές δεκαετίες. Αυτοί οι άνθρωποι υπέγραψαν μια δανειακή σύμβαση με την εγγύηση ενός Οργανισμού, του οποίου η τρόικα απαίτησε την κατάργηση. Συνεχώς δηλαδή μονομερείς ενέργειες την τελευταία τριετία σε βάρος των δανειοληπτών.
Το θέμα αυτό, δεν μπορεί ούτε να ανοίξει, ούτε να κλείσει μονομερώς. Μόνο μετριοπαθείς αποφάσεις μπορεί να γίνουν αποδεκτές από την κοινωνία.
Μειώσεις μισθών και συντάξεων. Η κυβέρνηση παλεύει, και αυτό πλέον είναι εμφανές, προκειμένου να αποφύγει τα λεγόμενα οριζόντια μέτρα, που θα σημάνουν απευθείας μείωση μισθών και συντάξεων. Σε αυτό το ζήτημα, μέχρι τώρα, οι αρμόδιοι υπουργοί τα έχουν καταφέρει σχετικά καλά. Μια χθεσινή είδηση, όμως, ήρθε να ενσπείρει νέα ανησυχία σε εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους, αφού έκανε λόγο για νέα μείωση στις συντάξεις της τάξεως του 3%. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι πλέον δεν ζουν, απλά φυτοζωούν. Οπότε ούτε για αστείο δεν πρέπει να γίνεται συζήτηση για μειώσεις. Χθες, η είδηση τροποποιήθηκε ελαφρώς και έφερε στη δημοσιότητα προθέσεις «να βάλουν στο χέρι τα ευγενή ταμεία». Ενας άνθρωπος που παίρνει 1.800 ευρώ το μήνα, αν πάρει 1.700 είναι ένα ακόμη χτύπημα στον προγραμματισμό του και στο επίπεδο ζωής του, η οποία όμως δεν ισοπεδώνεται και δεν αλλάζει δραματικά με μια τέτοια μείωση. Ενας άνθρωπος, όμως, που παίρνει 800 ευρώ, αν πάρει 700 κυριολεκτικά δεν μπορεί να ζήσει αυτός και η οικογένειά του.
Κατά την άποψή μας, αυτά τα τρία σημεία είναι που θα κρίνουν όχι μόνο το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, αλλά και την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα τους επόμενους μήνες, αν όχι τα επόμενα χρόνια.
