Η ερώτηση στην οποία κανείς δεν απαντά με σαφήνεια
Οι πάντες μιλούν για τη ζοφερή κατάσταση που έχουν δημιουργήσει τα μνημόνια στο λαό και στη χώρα και το σύνολο των ομιλούντων δημοσίως υπερθεματίζουν για την ανάγκη εξόδου από την κρίση.
Από κανέναν όμως δεν έχουμε ακούσει με σαφήνεια και ακρίβεια να περιγράφει πως ακριβώς φαντάζεται την έξοδο από την κρίση. Πώς θα σηματοδοτηθεί αυτή η έξοδος; Πως θα καταλάβουμε τελικά ότι έχουμε εξέλθει του σκοτεινού τούνελ;
Ούτε κυβερνώντες, ούτε αντιπολιτεύομενοι, ούτε συμπαθούντες, ούτε διαμαρτυρόμενοι, ούτε μετριοπαθείς, ούτε ακραίοι, ούτε ευρωλάγνοι, ούτε ευρωπολέμιοι, έχουν τολμήσει να εκθέσουν τις σκέψεις τους περί καταστάσεως εξόδου από την κρίση. Στα τυφλά. Οι μισοί εναντίον των υπολοίπων μισών. Ετσι χωρίς χάρτη και πυξίδα η χώρα πορεύεται.
Η μεν κυβέρνηση δείχνει λίγο πιο ξεκάθαρη διατρανώνοντας ότι η δημιουργία πλεονάσματος θα μας επιτρέψει να ακολουθήσουμε μια άλλη πολιτική, χωρίς όμως να προσδιορίζει, για λόγους τακτικής ή αδυναμίας, ποια θα είναι αυτή πολιτική.
Στην αντιπολίτευση, όχι μόνο δεν μας περιγράφουν πως θα βγούμε από την κρίση, αλλά όπως δημοσίως παραδέχονται ιστορικά τους στελέχη, δεν έχουν ιδέα για το που θα βρουν τα χρήματα για την εφαρμογή φιλολαϊκών εκδοχών της σημερινής πολιτικής.
Αν πάμε και στα μικρότερα κόμματα… τρεις λαλούν και δυο χορεύουν ή καλύτερα απόψεις για το… γάμο του Κουτρούλη. Το λυπηρό βεβαίως είναι πως ούτε οι πανεπιστημιακοί μας είναι σε θέση να περιγράψουν το βαθύτερο και ρεαλιστικό νόημα της εξόδου από την κρίση.
Θα μπορούσε να υποστηρίζει κανείς ότι «έξοδος» σημαίνει η επιστροφή στην προ του 2009 κατάσταση. Που όμως; Σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και δανείζεται για μισθούς, συντάξεις και επιδόματα; Σε ένα σύστημα υγείας όπου ο λαός θα χρεώνεται όλο και περισσότερα δανεικά προκειμένου να πλουτίζουν φαρμακοβιομήχανοι, μεγαλοκλινικάρχες και μεγαλογιατροί; Σε μια χώρα όπου πονηροί πολίτες θα εισπράττουν μαϊμού επιδόματα και συντάξεις εις βάρος εργαζομένων και ασφαλισμένων ή μήπως σε μια χώρα όπου θα πληρώνουν φόρους οι ίδιοι και οι ίδιοι και οι υπόλοιποι απλά θα… διαμαρτύρονται για την ανυπαρξία του κράτους. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι’ άλλα παραδείγματα από την εποχή της εθνικής αφασίας, αλλά αρκετά. Αυτή είναι η χώρα του… ποτέ και πουθενά. Δεν υπάρχει. Υπήρξε κάποτε ως προϊόν πολιτικής τερατογέννησης και πλέον εξανεμίστηκε.
Περιμένει όμως σήμερα ο πολίτης που κολυμπάει εδώ και τρία χρόνια στα παγωμένα νερά των ωκεανών του μνημονίου κάτι ποιο συγκεκριμένο γι’ αυτή τη μεγάλη έξοδο από την κρίση η οποία μοιάζει όλο και περισσότερο με χίμαιρα. Ας αναλάβει κάποιος την ευθύνη να του πει ότι η αύξηση της παραγωγής και του ΑΕΠ κατά 20% σε τέσσερα χρόνια, η μείωση της ανεργίας από το 28 στο 15% την επόμενη τριετία, η δημιουργία μόνιμου και αυξανόμενου πρωτογενούς πλεονάσματος για τέσσερα χρόνια, η αύξηση των χαμηλών συντάξεων έστω και ελάχιστα, η παροχή ιατροφαρμακευτικής κάλυψης ακόμη και σε ανέργους, είναι στοιχεία από τα οποία θα καταλάβουμε ότι το φως στο τούνελ δεν είναι οφθαλμαπάτη ή αντικατοπτρισμός της σύγχρονης ερήμου μας. Ας του πει αυτά ή οτιδήποτε άλλο συγκεκριμένο που θα περιόριζε την εθνοκτόνο αβεβαιότητα που ταλανίζει τους πολίτες.
Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος συγκεκριμένα, γιατί ο λαός δείχνει κιόλας σημάδια ναυαγού που δεν βλέπει στεριά στον ορίζοντα και είναι έτοιμος να παραδοθεί στα μανιασμένα κύματα και στους αιμοβόρους καρχαρίες.
