Η στάση της κυβέρνησης και η αντίδραση των δανειστών
Ο πολιτικός διάλογος των τελευταίων ημερών στηρίζεται σε ένα τύπο επιχειρηματολογίας ο οποίος για μία ακόμη φορά περιορίζεται στις εντυπώσεις και αφήνει ανέπαφη την πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η διαπραγματευτική της γραμμή είναι: «όχι άλλα οριζόντια μέτρα και άμεση ελάφρυνση του ελληνικού χρέους» και η απάντηση της αντιπολίτευσης κινείται στη θεωρία ότι: «πρόκειται για φθηνούς θεατρινισμούς περί διαπραγμάτευσης και τα νέα οδυνηρά μέτρα είναι προ των πυλών όπως και αν…βαπτιστούν».
Η συζήτηση αυτή στην Ελλάδα, αν δηλαδή υπάρχει ευχέρεια διαπραγμάτευσης ή παραμένουμε πειθήνια όργανα των δανειστών, εξελίσσεται στη δημόσια σφαίρα των συζητήσεων σχεδόν από τότε που η χώρα υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο.
Πάνω σε αυτή τη λογική στηρίχθηκε και ο διαχωρισμός του πολιτικού σκηνικού σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς και ακόμα χειρότερα, μέσα από κάποιες εκφάνσεις πολιτικού εξτρεμισμού και λεκτικής τρομοκρατίας, σε πατριώτες και προδότες.
Εχουν γράψει άλλοι νωρίτερα και είναι βέβαιο ότι κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, επαναλαμβάνοντας ότι η διαπραγμάτευση απαιτεί τουλάχιστον δύο μέρη και τουλάχιστον ένα αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Σε διαφορετική περίπτωση μπορείς να διαπραγματευτείς μόνο με τον εαυτό σου ακολουθώντας τη μέθοδο του καθρέφτη.
Υπάρχει και η μέθοδος του μαξιλαριού, αλλά αυτή είναι βραδινή και κατά συνέπεια ονειρώδης και συσκοτισμένη διαδικασία.
Οταν απλά ζητάς λεφτά, δηλαδή δανεικά για να πληρώσεις έστω και αυτούς τους γλίσχρους μισθούς και τις κουτσουρεμένες συντάξεις, διαπραγμάτευση δεν υπάρχει. Αίτημα για δανεικά υπάρχει. Εκεί είναι που αδυνατίζει η θέση μας.
Περνάει από το μυαλό μας αν κανείς αναρωτήθηκε γιατί με την υποψία και μόνο -διότι ακόμη δεν το είδαμε- ενός πενιχρού πλεονάσματος οι δανειστές αγριεύουν και «τσιμπάνε» στις δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων για μη λήψη νέων οριζόντιων μέτρων. Αρχισαν από τη μία τις απειλές και από την άλλη τις νουθεσίες. Η συγκεκριμένη αδικαιολόγητη πίεση των δανειστών και η ομοβροντία υποδείξεων, ενώ μέχρι σήμερα υπήρχαν μόνο διαταγές και απαιτήσεις, αποδεικνύει ότι η διαπραγμάτευση έχει κιόλας ξεκινήσει. Αν μάλιστα υπάρξει πράγματι στο τέλος και πρωτογενές πλεόνασμα, πραγματικό και όχι εικονικό, τότε η διαπραγμάτευση μπορεί και να περάσει σε άλλο επίπεδο.
Η ουτοπία αναζήτησης αρραγούς εσωτερικού μετώπου προκειμένου η χώρα μετά από τρία χρόνια αιματηρών θυσιών να διεκδικήσει αυτό που της ανήκει, επιβεβαιώνει ότι οι Έλληνες σπάνια διακρίνονται για την αρετή της ενότητας. Ακόμη και τούτους τους δίσεκτους χρόνους ο καθένας το χαβά του και τα μικροσυμφέροντά του.
Σε κάθε περίπτωση αν θα υπάρξει διαπραγμάτευση και κυρίως αν θα υπάρξουν νέα μέτρα θα το διαπιστώσουμε μέχρι τα τέλη του πρώτου μήνα του επόμενου έτους. Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί από κανέναν και για κανέναν λόγο. Αργά ή γρήγορα η κοφτερή της όψη έρχεται στην επιφάνεια και λαβώνει εκείνον που αποφάσισε να την πιάσει από την λεπίδα προκειμένου να κρύψει την κόψη της.
