Μεγάλη συζήτηση για τον Φ.Π.Α., για το πόσοι και πόσο μείωσαν τις τιμές, για τα κόλπα πονηρών και ενίοτε αδίστακτων καταστηματαρχών. Μπαρούφες! Όλα είναι μπαρούφες!
Την προηγούμενη Τρίτη και Τετάρτη, σε δύο διαφορετικά παραθαλάσσια καφέ-μπαρ, ένα από την πλευρά του Παγασητικού και ένα από την πλευρά του Αιγαίου, στο Νότιο Πήλιο, ζήσαμε την πλήρη απομυθοποίηση της προσπάθειας που λέγεται: «αλλαγή της Ελλάδας».
Ξεκινάμε από τον Παγασητικό. Την περασμένη Τρίτη το περιστατικό. Μοντέρνο το μαγαζί, αν και η μοναδική του επένδυση δείχνει να είναι κάποια τούλια (υφάσματα λεπτά) κρεμασμένα στις ελιές. Ας είναι. Αυτό το βλέπεις και αν θέλεις το προτιμάς, αν όχι καλό δρόμο. Εκείνο που δεν μπορείς να δεις πριν κατέβεις τα 30 σκαλιά, ακόμη και αν διαθέτεις βιονικό μάτι, είναι οι τιμοκατάλογοι. Ας τους δεις, θα πει κανείς και ας πάρεις των οματιών σου. Με τι κουράγιο όμως να γυρίσεις πίσω και ενώ μετά βασάνων και κόπων έχεις παρκάρει; Αν μάλιστα έχεις μαζί σου και τρία μικρά παιδιά δύσκολα επιστρέφεις. Πιάνεις τραπέζι κάτω από την ελιά, που πόσο να σε δροσίσει η καημένη, και τα πιτσιρίκια στρώνουν πετσέτες και… στρώνονται στο παιχνίδι με το νερό.
Η αισχροκέρδεια… κολυμπάει στον Παγασητικό
Ωρα για καφέ και ανάγνωση εφημερίδας, βιβλίου, ηλεκτρονικά ή συμβατικά, στα ίσα παίζουν ποια στις παραλίες, δεν έχει σημασία. Καφές κρύος, εσπρέσο φρέντο, είχαμε και στο χωριό μας τρομάρα μας, αλλά έτσι είναι, τώρα οι μικροσυνήθειες των εύκολων και ανέμελων εποχών, δύσκολα κόβονται. Τέσσερα ευρώ παρακαλώ! Και πενήντα λεπτά το νεράκι 4,50! Με απόδειξη. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για φοροδιαφυγή. Ρουφηξιά και πενηντάλεπτο, όπως έλεγε παλιότερα και ο…εισαγόμενος.
Σε λίγο, μετά τις βουτιές και τα παιχνίδια καταφθάνουν και οι δύο από τους τρεις πιτσιρικάδες, ιδρωμένοι, μουσκεμένοι δύσκολα διέκρινες. Κάτι δροσιστικό απαραίτητο για να συνεχίζουν τη μάχη με τον ήλιο και το κύμα. Δύο παγωμένα τσάγια με γεύση ροδάκινο ήταν η επιλογή τους. Τα άρπαξαν πριν τα κατεβάσει ο χαμογελαστός σερβιτόρος και χάθηκαν στην παραλία. Δε θα μπορούσα να είμαι το ίδιο χαμογελαστός, αφού αισθάνθηκα παγωμένος σαν το τσάι, μόλις πήρα την απόδειξη από το χέρι του σερβιτόρου και έγραφε το σύνολο 10 ευρώ!!! Με Φ.Π.Α. 13% παρακαλώ. Μου ’ρθε να ξεφωνίσω «κλέφτες!!!» Κρατήθηκα.
Μέχρι να στριφογυρίσουν στο μυαλό μου οι σκέψεις περί κόστους, κέρδους, αισχροκέρδειας κ.τ.λ. καταφθάνει και ο τρίτος ο μικρότερος. «Θείε λεμονάδα ΕΨΑ!». Με την εντύπωση ότι ο Βενιαμίν της παρέας ευτυχώς είναι οικονομικός παραγγέλνω χωρίς δεύτερη σκέψη, μην και ζητήσει και αυτός, βλέποντας τους μεγαλύτερους, παγωμένο τσάι. Τη φέρνει αμέσως ο σερβιτόρος και μάλιστα χωρίς απόδειξη. Μάλλον είχαμε γνωριστεί καλά από τις προηγούμενες δύο παραγγελίες, οπότε τη θεώρησε περιττή. Πρόλαβα να κάνω την αστραπιαία όσο και γελοία σκέψη ότι στα φθηνά μάλλον δε κόβουν. Στο άκουσμα όμως της απαίτησης του σερβιτόρου για νέο 5ευρω, για μία λεμονάδα ΕΨΑ, κουδούνισε το αυτί μου και ήρθε στα μηνίγγια μου όλο το… ανθρακικό του Τσαούτου. Όταν συνήλθα σκεπτόμενος για το τι θα πει ο κόσμος, που δε μιλάει καθόλου ο άτιμος παρά μόνο σχολιάζει κακεντρεχώς σε τέτοιες περιπτώσεις, έβγαλα και πλήρωσα χωρίς να ζητήσω εξηγήσεις, σχεδόν περίλυπος, όχι για το νέο τάλιρο αλλά εξαιτίας της διαπίστωσης ότι ορισμένοι είναι αποφασισμένοι να σε στραγγαλίσουν για να πλουτίσουν. Πέντε ευρώ για μια λεμονάδα ΕΨΑ την οποία η τοπική βιομηχανία χρεώνει στους πελάτες της καταστηματάρχες λίγες δεκάδες λεπτά!
Να μην τα πολυλογώ, τα παιδιά, από το πολύ κολύμπι, παιδιά στην ανάπτυξη είναι πείνασαν, το μεσημεριανό, που γίνεται το καλοκαίρι στα μπάνια απογευματινό ή βραδινό απευθείας, αργούσε, έπρεπε να φάνε κάτι πρόχειρο.
Τρία κλαμπ σάντουιτς που δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα απλό τοστ, μονό, κομμένο στα τέσσερα και επιπλέον εκτός από το αλλαντικό και το τυρί μια φέτα ντομάτα και τρία πατατάκια (τσιπς) από το σακουλάκι δίπλα στο πιάτο, χρεώθηκε και αυτό πέντε ευρώ. Τα τρία δεκαπέντε δηλαδή. Στην προκειμένη περίπτωση βεβαίως, η απάτη είναι καραμπινάτη. Το απλό τοστ με δύο είδη είναι διατιμημένο στις παραλίες με υπουργική απόφαση και η τιμή του είναι 1.20 ευρώ! Ο πονηρός «επιχειρηματίας» που καταστρέφει τη φήμη του Πηλίου προσθέτει στο διατιμημένο είδος μια φέτα ντομάτα και δυο – τρία πατατάκια από το σακουλάκι και όχι πατάτες, ούτε καν προτηγανισμένες και στο πουλάει για κλαμπ σάντουιτς με πέντε ευρώ! Δηλαδή καπέλο 3,80 ευρώ κυριολεκτικά για το τίποτα.
Με δυο λόγια, για μια ώρα μπάνιο με τα πιτσιρίκια σε μια απλή και όχι από τις φημισμένες παραλίες του Πηλίου, λογαριασμός 30 ευρώ χωρίς να φας και χωρίς να πιεις.
Το θετικό παράδειγμα της Ξυνόβρυσης
Την επόμενη μέρα (Τετάρτη) και εφόσον είχαμε την εμπειρία του Παγασητικού ξεκινήσαμε για το Αιγαίο και την πανέμορφη παραλία των Ποτιστικών στην Ξυνόβρυση. Βεβαίως, αφού είχαμε καεί από το κουρκούτι προετοιμαστήκαμε για το… γιαούρτι. Μεγαλύτερη παρέα αυτή τη φορά και η κυρία της συντροφιάς έδωσε τη λύση. Σκηνή, ομπρέλα, πτυσσόμενα καρεκλάκια, φορητό ψυγείο και ισοθερμικός σάκος γεμάτα με όλα τα καλά. Από πρωινά και ροφήματα μέχρι κολατσιό και γεύμα. Κρύα νερά και χυμοί για όλη τη μέρα. Όλοι ικανοποιημένοι με το χαμηλότερο δυνατό κόστος σε μία από τις ομορφότερες παραλίες της Μαγνησίας. Ως μόνος που αποτόλμησα, αργά το μεσημέρι, κυρίως για λόγους σύγκρισης, να επισκεφθώ το παραλιακό μπαρ της περιοχής κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Μόλις δυόμισι ευρώ ο κρύος εσπρέσο και σε σαφώς ανώτερο περιβάλλον καταστήματος σε σχέση με εκείνο της προηγούμενης ημέρας. Λογικότατη χρέωση και άψογες υπηρεσίες. Για το μόνο που στενοχωρήθηκα ήταν ότι εξαιτίας των προετοιμασιών δε μπορέσαμε να πιούμε μερικούς καφέδες και κάποιους χυμούς από τον επαγγελματία που δείχνει να σέβεται και τον εαυτό του και τους πελάτες του. Από το φόβο του συναδέλφού του της προηγούμενης ημέρας έχασε και ο συγκεκριμένος ένα ποσό που σίγουρα θα ήταν κάτι παραπάνω από το μεροκάματο ενός υπαλλήλου του. Μη νομίσετε ότι αναφερόμαστε σε κανένα φτηνομάγαζο. Πρόκειται για επιχείρηση παλιά που έχει τη φήμη της εξεζητημένης κουζίνας και όχι φθηνών τιμών. Πλην όμως ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας τα βασικά για τους λουόμενους τα διαθέτει σε λογικές τιμές. Όποιος θέλει να δοκιμάσει τη γκουρμέ κουζίνα του ας πληρώσει κάτι παραπάνω.
Η ευθύνη των φορέων και των καταναλωτών
Αναντίρρητα σε καθεστώς ελεύθερης διατίμησης τέτοιων αγαθών και υπηρεσιών ο κάθε επιχειρηματίας καθορίζει τις τιμές χωρίς παρεμβάσεις. Υπάρχουν όμως και ορισμένες άλλες έννοιες που οι επαγγελματίες του τόπου οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τους. Τέτοιες έννοιες είναι η φήμη της περιοχής, οι ανάγκες της εποχής και η ανταγωνιστικότητα του λεγόμενου τοπικού τουριστικού προϊόντος. Η αισχροκέρδεια και οι αρπαχτές δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές ούτε από τους αρμόδιους φορείς, ούτε από τους καταναλωτές. Ασφαλώς δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν επαγγελματίες και… αγιογδύτες. Τόσο οι καταναλωτές όσο και οι σύλλογοι εστίασης, ξενοδόχων και όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό να αρχίσουν έμπρακτα να επιβραβεύουν όσους καταρχήν κόβουν όλες τις αποδείξεις και κυρίως όσους συμμορφώνονται με το χρυσό κανόνα «Ισορροπία ποιότητας τιμής». Πρόκειται για βασικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εικόνα και την οικονομία ολόκληρης της χώρας και κυρίως τη ιδιαίτερης πατρίδας μας, της περιοχής μας. Ας μην επιτρέψουμε την απομείωση της υπεραξίας αυτού του ευλογημένου τόπου. Οι κακοί επιχειρηματίες, οι οποίοι πολλές φορές δεν σέβονται ούτε τον τόπο που τους φιλοξενεί και τους δίνει επαγγελματική υπόσταση, πρέπει να απομονωθούν. Δε γίνεται να έχουν ταπεινωθεί οι αποδοχές όλων μας και εκείνοι να συνεχίζουν αμέριμνα και ψυχρά τη… νομότυπη κλοπή ανυποψίαστων πολιτών ημεδαπών και αλλοδαπών. Οι πονηροί και αδίστακτοι πρέπει να αντιμετωπιστούν σε όλα τα επίπεδα και με όλα τα μέσα. Αντίθετα οι συνετοί και ευαισθητοποιημένοι επαγγελματίες είναι ωφέλιμο να επιβραβεύονται έμπρακτα.
