Χρήστος Μπουκώρος:Ούτε δημόσια, ούτε ιδιωτική ανεργία

χρήστος-μπουκώροςούτε-δημόσια-ούτε-ι-721455

Τα απόπαιδα του ιδιωτικού τομέα και οι κρατικές πρόνοιες

Μη σας παρασύρει ο τίτλος. Δε θα αναφερθούμε ούτε στο σημερινό σημείωμα στους ταλαίπωρους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Στους δημοσίους υπαλλήλους θα είναι και η σημερινή μας αναφορά.

Αφορμή η χθεσινή διάταξη που φημολογείται ότι θα ενσωματωθεί στο υπό ψήφιση πολυνομοσχέδιο.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με πληροφορίες, συμφωνήθηκε να εξαιρεθούν της διαθεσιμότητας όσοι δημοτικοί υπάλληλοι ή καθηγητές τυγχάνουν σύζυγοι υπαλλήλων που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα από άλλο κλάδο του δημοσίου. Λογικό θα σκεφθεί ο κάθε νουνεχής πολίτης. Δεν μπορεί το κράτος να στείλει στην ανεργία ζευγάρια δημοσίων υπαλλήλων, επειδή το ίδιο τα έκανε μπάχαλο. Συμφωνούμε. Θα ήταν απάνθρωπο κάτι τέτοιο και κυριολεκτικά θα διέλυε οικογένειες που είχαν την ατυχία να εργάζονται στο δημόσιο τέτοια εποχή.

Η οργή μας εκτοξεύεται στα ύψη διότι αυτό που θεωρείται, λογικό, ανθρώπινο, αυτονόητο και δίκαιο για τον δημόσιο τομέα παραμένει άπιαστο όνειρο για τον… μαύρο ιδιωτικό τομέα.

Αν δηλαδή ο ένας από το ζευγάρι είναι άνεργος του ιδιωτικού τομέα, έστω και μακροχρόνια άνεργος, ο έτερος εργαζόμενος του δημοσίου τομέα δεν απολαμβάνει κανενός ευεργετήματος και καμίας εξαίρεσης από το απεχθές μέτρο της διαθεσιμότητας!

Κατά το σκεπτικό των κρατούντων μια οικογένεια με δύο άνεργους γονείς μπορεί να επιβιώσει, αρκεί ο ένας να προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα και δεν επιβιώνει όταν και οι δύο προέρχονται από το δημόσιο τομέα!!! Ηλίθια άποψη που όμως αποδεικνύει ότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα παραμένουν ακόμη και σήμερα, εποχή σφαγής του δημοσίου, παιδιά ενός κατώτερου θεού!

Οσοι με ευκολία σήμερα, συνδικάτα, κόμματα και διάφοροι φορείς, υποστηρίζουν ότι αποτελεί κοινωνικό αυτοματισμό η συμπεριφορά των εργαζομένων και των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι δεν συμπαραστέκονται όπως θα έπρεπε στα παθήματα των δημοσίων υπαλλήλων, μάλλον βολεύονται με το εύκολο κλισέ της συγκεκριμένης άποψης. Είναι γελασμένοι όμως αν νομίζουν ότι σβήνουν οι αδικίες που έχουν υποστεί για δεκαετίες ολόκληρες οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, με κάποια καινοφανή και στρεβλά συνθήματα κομματικού ή συνδικαλιστικού περιεχομένου.

Θα ήταν μια ένδειξη ότι η Πολιτεία δε διαχωρίζει τους πολίτες σε παιδιά και απόπαιδα, αν εξαιρούνταν της διαθεσιμότητας και οι υπάλληλοι που είναι σύζυγοι ανέργων του ιδιωτικού τομέα, ώστε να μπαίνει έστω ένας μισθός στο σπίτι τέτοιων οικογενειών και όχι να θεωρείται κατάρα η εργασία στον ιδιωτικό τομέα.

Ας μην ξεχνάμε ότι και τις εποχές των παχιών αγελάδων όταν και ο τελευταίος δημόσιος υπάλληλος υποχρεωτικής εκπαίδευσης ελάμβανε μισθό 1.000 και 1.100 ευρώ, ο εργαζόμενος στη φάμπρικα έπαιρνε μισθό 800 και 900 ευρώ και ήταν εκτεθειμένος στις δυσκολίες της δουλειάς, στην ανεργία, και στις διαθέσεις του εργοδότη του. Και όλα αυτά γιατί δεν είχε «μπάρμπα στην Κορώνη» ή γιατί δεν ήθελε να γλείφει και να έρπει την εποχή των μεγάλων ρουσφετιών. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου