Σε εποχές κρίσης, θεωρίες συνωμοσίας και φανταστικά σενάρια σωτηρίας, έρχονται να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του λαού για απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου: «Πως φτάσαμε ως εδώ;» ή «Πως θα σωθούμε;» Οι αντιστάσεις των πολιτών εκτός του ότι ελαττώνονται είναι και πιο δεκτικές σε τέτοια φαινόμενα εφόσον μπροστά τους έχουν έναν δύσκολο αγώνα και οι ανθρώπινη αγωνία τους ωθεί να αναζητούν δυνάμεις υπέρτερες που θα τους διευκολύνουν να ξεπεράσουν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες. Βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων η Ελληνική ιστορία αλλά και η ζώσα πραγματικότητα.
Η βυζαντινοί σχεδόν ασπάστηκαν τον καθολικισμό αλλά η εκ δυσμάς βοήθεια ποτέ δεν έφτασε προκειμένου να σώσει την Πόλη από τον Πορθητή.
Οι νεότεροι Έλληνες κατά την προετοιμασία του Εθνικού Απελευθερωτικού Αγώνα καλλιέργησαν εντονότατα το μύθο της παρέμβασης του Τσάρου υπέρ του Αγώνα, ο οποίος όμως δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να στείλει Έλληνες που ήταν στην υπηρεσία του να … ματώσουν για την Ελλάδα. Κορυφαία παραδείγματα ο Υψηλάντης και ο Καποδίστριας. Τελικώς η Ρωσία αποτέλεσε μία εκ των εγγυητριών δυνάμεων της αρχικής και κουτσουρεμένης εθνικής υπόστασής μας αλλά ποτέ μόνη δεν ανέλαβε κάποιο ρίσκο για λογαριασμό μας. Πάντα από κοινού με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής.
Μέχρι και οι Έλληνες κομουνιστές -παρά το γεγονός της τριετούς μόνιμης παρουσίας του Σοβιετικού Αξιωματικού Ποπώφ από το 1946 έως το 1949 στην Ελλάδα- περίμεναν τη βοήθεια του Στάλιν προκειμένου να επικρατήσουν στον αδελφοκτόνο εμφύλιο. Ούτε και αυτή όμως έφτασε ποτέ. Όλα τα προαναφερθέντα με την όποια απόκλιση, η οποία πάντως δεν αλλάζει την ουσία, αποτελούν ιστορικές παραδοχές.
Να περάσουμε στα τρέχοντα και καθόλου… πρέποντα. Την τελευταία τριετία των μνημονίων πόσες φορές δεν οδηγηθήκαμε σχεδόν σε εθνική παράκρουση με τα σενάρια απροσδόκητης σωτηρίας να γίνονται δημοφιλή λαϊκά αναγνώσματα;
Αρχικά ήταν τα 600 δις ευρώ του Σώρα ή Τζόρα ή όπως αλλιώς τον λέγανε που θα εξαγόραζαν το Ελληνικό χρέος, μετά ήρθαν τα δάνεια από την Κίνα με ευνοϊκούς όρους και μετά η δωρεάν βοήθεια με άτοκα δάνεια από την Ρωσία. Μέχρι που έσκασε η περίπτωση της Κύπρου για να καταρρεύσουν με πάταγο όλες αυτές οι «αλήθειες» που τόσο δημοφιλείς υπήρξαν στην Ελληνική κοινωνία αφού φρόντισε γι’ αυτό μέρος της επίσημης (!) πολιτικής τάξης και συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις μαζί με τους εθνοσωτήρες που διαβιούν λάθρα στο βόρβορο του διαδικτύου.
Αυτές οι σκέψεις, μεταξύ άλλων πολλών, μου ήρθαν στο μυαλό χθες το μεσημέρι διαβάζοντας τα τηλεγραφήματα σύμφωνα με τα οποία: «Ανεξήγητη περιπλοκή εμφανίστηκε την τελευταία στιγμή στη διαδικασία αποκρατικοποίησης της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ. Λίγες ώρες πριν την κατάθεση των προσφορών η ρωσική Sintez ενημέρωσε το ΤΑΙΠΕΔ ότι δεν πρόκειται να καταθέσει προσφορά για τη ΔΕΣΦΑ.
Κυβερνητικές πηγές χαρακτηρίζουν ανεξήγητη τη ρωσική υπαναχώρηση, καθώς ο πρόεδρος της Gazprom είχε έλθει τρεις φορές στην Ελλάδα και είχε πολύωρες συνομιλίες (!) με τον πρωθυπουργό κ. Αντ. Σαμαρά και τον υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Στουρνάρα, όπου είχαν συμφωνηθεί όλες οι λεπτομέρειες της πώλησης!» Ας μην ξεχνάμε ότι ο μεγαλύτερος πελάτης της Ρωσίας στο φυσικό αέριο είναι η Γερμανία και όχι η Ελλάδα της υπανάπτυξης που το πληρώνει μάλιστα και 30% ακριβότερο σε σχέση με τους άλλους πελάτες του κ. Πούτιν.
Ετσι λοιπόν, για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι κανείς δεν θα σε σώσει αν δεν μπορείς να σωθείς μόνος σου. Στη διπλωματία και στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν μόνιμες φιλίες αλλά μόνιμα συμφέροντα. Προϋπόθεση για να ενισχύσεις τη θέση σου είναι να τη βελτιώσεις ο ίδιος. Κάτι τέτοιο απαιτεί εθνική ομοψυχία και αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Διαφορετικά θα παραμένουμε έρμαια συμφερόντων και διαθέσεων. Όταν είσαι αδύναμος εσωτερικά δεν μπορείς ξάφνου να μεταβληθείς σε ισχυρό διεθνώς. Σε καμία περίπτωση και με καμία δύναμη.
Τέλος, δεν διαφεύγει της προσοχής μας ότι όλα αυτά τα σενάρια ευδοκιμούν σε εποχές κάμψης του Ελληνισμού. Στην Αρχαία Ελλάδα που ήταν πράγματι ισχυρή δύναμη «ο από μηχανής θεός» υπήρχε μόνο στο θέατρο και ποτέ στην πολιτική ζωή.
