Χρήστος Μπουκώρος: Ευτελισμός δια του πληθωρισμού

χρήστος-μπουκώρος-ευτελισμός-δια-του-772723

Δεν γνωρίζω σε ποιο βαθμό ευθύνεται η επερχόμενη ηλεκτρομαγνητική καταιγίδα που αναμένεται από αύριο να πλήξει και τη χώρα μας, πάντως ο καταιγισμός δημιουργίας νέων κομμάτων που ζούμε τις τελευταίες μέρες δεν είναι καθόλου φυσιολογικό φαινόμενο.

Για πρώτη φορά στην περίοδο της μεταπολίτευσης ιδρύονται τόσα πολλά πολιτικά κόμματα σε τόσο λίγες μέρες. Ούτε σε καυτές προεκλογικές περιόδους άλλων εποχών δεν είχε καταγραφεί τέτοιος οργασμός δημιουργίας κομμάτων.

Λοβέρδος, Ζώης,Αλαβάνος, Νικολόπουλος, Κατσανέβας, Διαμανταπούλου και ακολουθούν και άλλοι όπως μαθαίνουμε. Αναφέρουμε τα ονόματα των ιδρυτών διότι είναι γνωστοί, αντίθετα τα κόμματα τους δεν είναι γνωστά και είναι αμφίβολο αν θα κατορθώσουν να γίνουν ποτέ γνωστά στο ευρύ εκλογικό σώμα. Πρόκειται όπως διαφαίνεται εξαρχής για πολιτικά μορφώματα απολύτως συνδεδεμένα με τις επιδιώξεις των ιδρυτών τους και σε καμία περίπτωση με τις ανάγκες της κοινωνίας.

Συνιστά μέγιστη πολιτική καθυστέρηση, διαφορά πολιτικής και ιστορικής φάσεως, η αντιγραφή της πολιτικής κατάστασης της Ιταλίας 30 ολόκληρα χρόνια μετά την εξαφάνισή της στη γειτονική χώρα.

Υπάρχουν όμως –και ευτυχώς που υπάρχουν- δημόσιες παρεμβάσεις πολιτικών που δεν ανήκουν σε κάποιο κόμμα και οι οποίες δεν συνδέονται με την ίδρυση κάποιου νέου κόμματος. Μια τέτοια παρέμβαση ήταν μόλις χθες αυτή του σοβαρού και όχι σοβαροφανούς πρώην υπουργού Αλέκου Παπαδόπουλου. Ο Ηπειρώτης πολιτικός μέσα από ένα υπερβολικά μακροσκελές άρθρο επιχείρησε να δώσει κάποιες κατευθύνσεις στους πολίτες και στην τάξη των πολιτικών. Χωρίς να αποφύγει την παγίδα των γενικόλογων προσεγγίσεων και με εμφανή την αδυναμία διατύπωσης συγκεκριμένων προτάσεων, περιέγραψε ένα πολιτικό πλαίσιο στο οποίο είναι ανάγκη να κινηθεί η χώρα προκειμένου να αποφύγουμε την οριστική αποτυχία και τις οδυνηρές συνέπειές της για το έθνος και τους πολίτες. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος υποστήριξε την σύμπραξη δυνάμεων υπαρκτών προκειμένου η χώρα να παραμείνει στο ευρώ διατηρώντας την αξιοπρέπειά της. Προτείνει να σεβαστούμε τις διεθνείς συμβάσεις μας αλλάζοντας όμως τη σημερινή πολιτική με την πρόσθεση παραγωγικών και αναπτυξιακών πολιτικών δίνοντας ένα τέλος στην σημερινή άδικη και αντιαναπτυξιακή λιτότητα. Επίσης υπογραμμίζει ότι εκτός από το στόχο της παραμονής στην Ευρωζώνη θα πρέπει να υπάρξει και προετοιμασία για την μετάπτωση σε εθνικό νόμισμα ώστε η έξοδός μας αν χρειαστεί να γίνει συντεταγμένα και όχι με άτακτη χρεοκοπία, η οποία θα έχει οδυνηρότερες συνέπειες από την ακολουθούμενη σημερινή πολιτική. Μάλιστα ο πρώην υπουργός προειδοποιεί ότι η ιστορία θα είναι ανελέητη με όσους καλλιεργούν κλίμα υπεραισιοδοξίας κρατώντας τη χώρα στο ευρώ ως αναξιοπρεπή διεθνή ζήτουλα αλλά και με όσους καλλιεργούν κλίμα απαισιοδοξίας υποστηρίζοντας ότι με χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ μπορούμε να τα καταφέρουμε καλύτερα.

Σε κάθε περίπτωση και παρά τις γενικόλογες προσεγγίσεις τους ο Αλέκος Παπαδόπουλος εκτός του ότι επισημαίνει ότι ο χρόνος τελειώνει και πρέπει άμεσα να αναληφθούν πρωτοβουλίες, λέει και κάτι καθαρό. Υποστηρίζει ότι είναι προτιμότερο παρά τους επαχθείς όρους των μνημονίων να δοθεί ο αγώνας για την παραμονή με άλλη πολιτική. Επιπλέον επικαλείται τα παραδείγματα δύο χωρών που βρέθηκαν στην ανάγκη υπέρμετρων δανεισμών αλλά βρήκαν στο εσωτερικό τους τις πολιτικές δυνάμεις και τις αναγκαίες πολιτικές προκειμένου να προσπεράσουν τη μέγγενη των δανειστών και σήμερα να πρωταγωνιστούν στο διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό μετατρεπόμενες σε περιφερειακές οικονομικές υπερδυνάμεις. Επικαλείται τα γνωστά παραδείγματα της Βραζιλίας και της Τουρκίας όσο και αν το δεύτερο μας πληγώνει. Πάντως κάτι λέει ο άνθρωπος. Όλοι οι άλλοι που ιδρύουν κόμματα αλήθεια τι ακριβώς μας προτείνουν; Τι λένε; Ας δούμε.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος από ισχυρός και αδιαπραγμάτευτος πυλώνας της μνημονιακής πολιτικής δηλώνει τώρα αντιμνημονιακός και καλεί σε «Συμφωνία για την Ελλάδα». Το γεγονός ότι δεν τήρησε καμία από τις προηγούμενες συμφωνίες που είχε συνάψει με τρόπο επίσημο με το εκλογικό σώμα δεν δείχνει να τον απασχολεί.

Ο Αλέκος Αλαβάνος με το «Σχέδιο Β» υποστηρίζει με συνέπεια την επιστροφή στη δραχμή χωρίς να ενοχλείται που ακόμη και στη σημερινή δύσκολη εποχή η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχει σαφή και ξεκάθαρη θέση υπέρ του ευρώ. Προτείνει επίσης ο αριστερός πολιτικός τα δημοψηφίσματα σε ευρεία κλίμακα, τοπικά και εθνικά. Πρόταση με την οποία δύσκολα θα διαφωνούσε κανείς στην ηλεκτρονική εποχή μας. Και επίσης υποστηρίζει θερμά τη μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 και του μισθού τους στα 1.400 ευρώ μηνιαίως. Μια καθαρά αριστοκρατική αν όχι ολιγαρχική αντίληψη περί εκπροσώπησης εφόσον ο ίδιος γόνος ζάμπλουτης οικογένειας της Τήνου ασφαλώς δεν έχει ανάγκη καμίας αποζημίωσης για να κάνει πολιτική. Όσο για τη μείωση του αριθμού των βουλευτών τίποτα άλλο δεν εξυπηρετεί πέραν των παιχνιδιών επιρροής ισχυρών παραγόντων. Ο επιβεβλημένος εκ των συνθηκών εξορθολογισμός του αριθμού και κυρίως των αποδοχών και των προνομίων των βουλευτών και η λογική προσαρμογή τους στο πνεύμα της εποχής, δεν πρέπει να δημιουργήσει μεγαλύτερο δημοκρατικό έλλειμμα από το σημερινό. Όσο και αν λαϊκίστικες απόψεις πουλάνε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κυρίως αυτές πληρώνουμε σήμερα.

Ο Θόδωρος Κατσανέβας με τη «Δραχμή πέντε αστέρων» δεν είχε ούτε καν την έμπνευση για ένα πρωτότυπο όνομα της κίνησής του και αντέγραψε το πολιτικό κίνημα του Πέπε Γκρίλο της Ιταλίας. Νομίζω ότι δεν πρέπει ούτε καν να μας απασχολεί.

Η Χρήστος Ζώης με τη «Νέα μέρα» επιχειρεί το πέρασμα από τον έξαλλο αντιμνημονιακό λόγο σε σοβαρό αντιμνημονιακό κόμμα χωρίς να έχει κατορθώσει μέχρι σήμερα να εκπέμψει κάποιο ισχυρό και ξεκάθαρο μήνυμα.

Ο Νίκος Νικολόπουλος με το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και με σήμα τον παλιό πυρσό της Νέας Δημοκρατίας! Περίπτωση! Τουλάχιστον ο Ψαρουδάκης ήταν από την αρχή Χριστιανοδημοκράτης έστω και αν ασύμβατα πάντρευε τη χριστιανοδημοκρατία με ξεκάθαρα σοσιαλίζουσες αρχές.

Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν έχει προλάβει τα βαφτίσια του δικού της εγχειρήματος, μας είπε όμως ότι «κούνησε το δάκτυλο στην κοινωνία και πρέπει να ταπεινωθεί!» Ευθεία και απροκάλυπτη παραδοχή ότι η ίδρυση κόμματος στην εποχή μας συνιστά ταπείνωση!

Αυτά τα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στη χώρα την ώρα που είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ η συνένωση δυνάμεων και η πρόκριση προσώπων που έχουν την ψυχική δύναμη να χαράξουν δρόμους μπροστά στα αδιέξοδα. Στο τέλος-τέλος είναι ευκρινές το συμπέρασμα, μέσα από όλα τα προηγούμενα, ότι δεν είναι ανάγκη να κάνεις κόμμα για να πεις ή να πράξεις κάτι χρήσιμο για την πατρίδα.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου