«Επερώτηση σούπα» και «μίστερ Αλέξης» ήταν οι δύο φράσεις του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Παναγιώτη Ηλιόπουλου που εξόργισαν τον προερχόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Δραγασάκη, ο οποίος εκτελούσε χρέη προέδρου της Βουλής κατά τη διάρκεια των έκτροπων που συνέβησαν την προηγούμενη Παρασκευή. Ήταν οι φράσεις του χρυσαυγίτη βουλευτή Μαγνησίας οι χειρότερες που έχουμε ακούσει στην αίθουσα του κοινοβουλίου την τελευταία χρονιά; Ασφαλώς όχι! Έχουμε ακούσει για προδότες, για γερμανοτσολιάδες, για λιντζαρίσματα ακόμα και για κρεμάλες! Τι ήταν λοιπόν αυτό που ανάγκασε τον Γιάννη Δραγασάκη να καλέσει τον φρούραρχο προκειμένου να επιβάλλει το …νόμο και την τάξη στην αίθουσα και μάλιστα –αν δεν κάνουμε λάθος- για πρώτη φορά στα χρονικά της μεταπολίτευσης; Άλλο που δεν ήθελε φυσικά και ο Ηλιόπουλος για να ξεφύγει εκτός ορίων και να ακούσουμε τους πρωτοφανείς όρους πολιτικού διαλόγου όπως τα «ξεφτίλες και γίδια» και άλλα τέτοια κοπρώδη. Και στο τέλος, στο αποκορύφωμα της επικίνδυνης παράστασης να φτάσουμε στο μελανότερο σημείο του κοινοβουλευτισμού μας και να ακουστεί είτε ως σύνθημα, είτε ως ειρωνεία – αυτό καμία σημασία δεν έχει- ο χιτλερικός χαιρετισμός μέσα στο ναό της Δημοκρατίας!
Έχασε τον έλεγχο ο Γιάννης Δραγασάκης και ενώ θα μπορούσε να… σβήσει το επεισόδιο στο ξεκίνημά του, το τροφοδότησε άσκοπα με την επίκληση του φρουράρχου; Πρόκειται για ένα πολύπειρο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ φοβόμαστε ότι τα πράγματα δεν είναι ούτε τόσο αθώα, ούτε και τόσο τυχαία.
Εκτιμούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποπέσει στη λαθεμένη πολιτική εκτίμηση σύμφωνα με την οποία: «εφόσον η αντιπαράθεση και το μπάχαλο ενισχύουν τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής περιορίζονται και οι πιθανότητες της Νέας Δημοκρατίας για πρωτιά με το επιχείρημα ότι οι δεξιόστροφοι ή οι δεξιοί αγανακτισμένοι θα στραφούν στο κόμμα του Μιχαλολιάκου. Κατά συνέπεια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να χάσει από την ένταση με τη Χρυσή Αυγή». Αν αυτό ισχύει μάλλον πρόκειται για πολιτικό συλλογισμό χοντροκομμένο και ερασιτεχνικό, ο οποίος αγνοεί παντελώς τα νέα δεδομένα του πολιτικού σκηνικού. Οι οργισμένοι, οι αγανακτισμένοι και οι μπαχαλάκηδες δεν βρίσκονται σήμερα στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας. Όπως απέδειξαν και οι τελευταίες εκλογές και όλες οι μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις όσοι πολίτες υποστηρίζουν σήμερα τη Νέα Δημοκρατία καλώς ή κακώς το κάνουν είτε από επιλογή, είτε πιστεύουν στο πολιτικό δίλημμα μεταξύ του μνημονίου του Αντώνη Σαμαρά και της χρεοκοπίας του Αλέξη Τσίπρα. Είπαμε, καλώς ή κακώς αυτό δείχνουν όλα τα στοιχεία. Είναι λοιπόν απίθανο αυτοί οι πολίτες –όσοι απέμειναν εκεί κοντά στο 25 ή 30%- να αποσκιρτήσουν από το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά και να ακολουθήσουν τη στρατηγική της έντασης που επιδιώκει μανιωδώς το άκρο του πολιτικού συστήματος. Περισσότεροι αγανακτισμένοι πολίτες στεγάζονται σήμερα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ ή στους Ανεξάρτητους Έλληνες και είναι επικίνδυνο κάποιοι από αυτούς να παγιδευτούν στα δίχτυα του μπάχαλου που συνεχώς επιδιώκει η Χρυσή Αυγή. Δεν είναι αυτή η προσέγγιση προσπάθεια εξομοίωσης, ούτε ενίσχυση της θεωρίας των άκρων. Η στρατηγική να ρίχνουμε νερό στο μύλο της Χρυσής Αυγής και να της δίνουμε χώρο στο γήπεδο της έντασης δύσκολα μπορεί πλέον να περάσει απαρατήρητη. Πιστεύουμε ότι στο βαθμό που υλοποιούνται τέτοιες στρατηγικές εκτός του ότι δεν θα αποδώσουν τίποτα στους εμπνευστές τους, βλάπτουν σοβαρά το κύρος του κοινοβουλευτισμού και προκαλούν ρωγμές στα θεμέλια της Δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν όμως μόνο οι ευθύνες και τα λάθη των κομμάτων αλλά και εκείνα των πολιτών. Όσο στην Ελλάδα συνεχίζουμε να καταψηφίζουμε και όχι να επιλέγουμε και να ψηφίζουμε, τα αποτελέσματα της εκπροσώπησης θα είναι ανάλογα με τα όσα είδαμε την Παρασκευή στη Βουλή και φυσικά γίναμε για μία ακόμη φορά διεθνώς ρεζίλι. Όσο υπάρχουν πολίτες που βλακωδώς πιστεύουν ότι αν πέσουν και δυο μπουνιές στη Βουλή θα λυθούν τα προβλήματά τους, θα συρόμαστε ακόμα βαθύτερα στο βούρκο. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η ψήφιση ακραίων κομμάτων αυξάνει την πιθανότητα να μας εκπροσωπούν κάποιες ψυχοπαθητικές περιπτώσεις τα πράγματα θα χειροτερεύουν συνεχώς. Αν δεν βάλουμε μπροστά τη λογική και πίσω το θυμικό τόσο σε επίπεδο κομμάτων όσο και σε επίπεδο προσώπων είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε τα χειρότερα. Αν επιθυμούμε να μας αντιπροσωπεύουν αδίστακτοι και χούλιγκαν και όχι εθνικοί αντιπρόσωποι δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε να επικροτούμε και να χειροκροτούμε το μπάχαλο. Με το μπάχαλο όμως το πιάτο δεν γεμίζει. Το πολύ – πολύ να σπάσει…
