Είναι γνωστό και αποτελεί ιστορική απόδειξη ότι στη διεθνή διπλωματία δεν υπάρχουν μόνιμες φιλίες αλλά μόνιμα συμφέροντα. Έχουν παρέλθει έτη πολλά από τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή σύμφωνα με την οποία «ανήκομε εις την δύση!». Τότε που διατυπώθηκε η ρήση υπήρχε φυσικά και ανατολή και δύση και μάλιστα με διαχωριστικές γραμμές έντονες και ξεκάθαρες. Για την ακρίβεια μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου δημιουργήθηκε μια άλλη δύση και ασφαλώς μια άλλη ανατολή. Το παγκόσμιο γεωπολιτικό κέντρο βάρους μετατοπίστηκε πολύ ανατολικότερα αναζητώντας απαντήσεις κυρίως για ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη.
Μέσα στις κοσμογονικές ανακατατάξεις των 25 τελευταίων χρόνων η Ελλάδα δεν κατόρθωσε να βρει το βηματισμό της και να χτίσει συμμαχίες υλοποιώντας γεωπολιτικό σχεδιασμό που θα την καθιστά ισχυρότερη. Νέες χώρες, κυρίως δορυφορικές της Ρωσίας αλλά και πολλές Ασιατικές αναδύθηκαν στο νέο παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο ενισχύοντας το ρόλο τους. Όλα αυτά βεβαίως είναι μεγάλες κουβέντες και αφορούν ειδικούς διπλωμάτες και πολιτικούς.
Εκείνο που τα τελευταία χρόνια εισπράττει ο μέσος Έλληνας πολίτης σχετικά με τον λεγόμενο Αμερικανικό παράγοντα είναι ότι παρά την υποβάθμιση της Ελλάδας στη λίστα των συμμάχων δεν αποσύρει το ενδιαφέρον του ούτε για τη χώρα και ούτε φυσικά για την ευρύτερη περιοχή. Δεν πρόκειται δηλαδή σε καμία περίπτωση να αποχωρήσει και να μας αφήσει ανεξέλεγκτους. Εκείνο που εμφανώς άλλαξε σχετικά με την παρέμβαση των Αμερικανών στην Ελλάδα είναι η προτίμησή τους στην απόχρωση των Ελληνικών κυβερνήσεων με τις οποίες συνεργάζονται. Μετά τον πόλεμο προτιμούσαν δεξιές ή κεντροδεξιές κυβερνήσεις για τέσσερις δεκαετίες, στη συνέχεια όμως μέχρι τις μέρες μας, δείχνουν να προτιμούν κεντροαριστερές κυβερνήσεις.
Μακριά από μυθοπλασίες και υποκειμενικότητες και αναφερόμενοι μόνο στα τελευταία χρόνια, αφού τα προηγούμενα αποτελούν πλέον αντικείμενο των ιστορικών, θα καταγράψουμε δυο τρία πράγματα τα οποία πιστεύουμε ότι θα μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον.
Ο Κώστας Καραμανλής πραγματοποίησε ευρύ ενεργειακό άνοιγμα προς τη Ρωσία γεγονός που εκτιμάται από πολλούς πλέον αναλυτές ότι δυσαρέστησε έντονα τις Η.Π.Α. Τα υπόλοιπα περί σχεδίου φυσικής εξόντωσής του εφόσον δεν έχουν αποδειχτεί επίσημα και παραμένουν στη σφαίρα των εικασιών και των δημοσιευμάτων.
Στη συνέχεια αναλαμβάνει ο Γιώργος Παπανδρέου ο οποίος σήμερα κατηγορείται από όλο και περισσότερους Ευρωπαίους ότι άνοιξε την Κερκόπορτα του ευρώ στον πόλεμο με το δολάριο. Βεβαίως και αυτές είναι απόψεις που δεν μπορεί επίσημα να αποδειχτούν. Πάντως μετά την παραίτησή του το αμερικάνικο κατεστημένο του παρείχε κάλυψη και χείρα βοηθείας με πολλούς τρόπους.
Ο Αντώνης Σαμαράς δείχνει μια προσήλωση στην Ευρώπη και κυρίως στην ισχυρή Γερμανία και παράλληλα κάνει προσεκτικά ανοίγματα στη Ρωσία και εντονότερα προς την Κίνα, ο γεωπολιτικός ρόλος της οποίας είναι περιορισμένος στη Μεσόγειο και κατά συνέπεια όχι ενοχλητικός –τουλάχιστον ακόμη- για τις Η.Π.Α. Την ίδια ώρα λέγεται ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός παρά την επιθυμία του δεν έχει προσκληθεί στο Λευκό Οίκο. Βεβαίως ούτε αυτό μπορεί να αποδειχθεί επίσημα. Είναι όμως αποδεδειγμένο ότι με επίμονη πρωτοβουλία του Ομπάμα, Τουρκία και Ισραήλ, ορκισμένοι εχθροί μέχρι πρόσφατα, ήρθαν πιο κοντά.
Την ίδια ώρα πληθαίνουν τα δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία όλο και περισσότεροι υπερατλαντικοί παράγοντες βλέπουν θετικά τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν έχει εκφραστεί ανοικτά ο Λευκός Οίκος αλλά το προφίλ χτίζεται.
Βεβαίως στις Ελληνικές εκλογές δεν ψηφίζει ούτε ο Αμερικανικός, ούτε ο Ρωσικός, ούτε ο Κινέζικος παράγοντας αλλά οι Έλληνες πολίτες. Μην αμφιβάλλετε όμως ότι ο καθένας από τους διεθνείς παράγοντες έχει τους δικούς του τρόπους επιρροής.
