Η Ελλάδα σύμφωνα με δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου βρίσκεται στον προθάλαμο του κουρείου για ένα νέο κούρεμα του δημοσίου χρέους. Αργά ή γρήγορα όπως όλοι παραδέχονται το ελληνικό χρέος θα κουρευτεί για δεύτερη φορά.
Αυτή η επιλογή των δανειστών που παράλληλα αποτελεί και σιωπηλό αίτημα της χώρας αποτελεί επιβράβευση και ανάγκη ταυτόχρονα. Επιβράβευση διότι ο λαός έχει υποβληθεί σε υπέρμετρες θυσίες που φέρνουν ήδη κάποια δημοσιονομικά αποτελέσματα και επιπλέον είναι εμφανές ότι καλώς ή κακώς το τεράστιο χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί σε φυσιολογικές οικονομικές συνθήκες, πόσο μάλλον σε περιβάλλον δυσμενών συνθηκών.
Όλες αυτές οι εκτιμήσεις δείχνουν λογικές και γι’ αυτό το λόγο γνωρίζουν μια διεθνή αποδοχή η οποία εκφράζεται με δημοσιεύματα και δηλώσεις ξένων πολιτικών παραγόντων. Αυτό όμως που ζητάει ή αναγνωρίζεται δικαίως για την Ελλάδα, αρνείται να το αναγνωρίσει η ίδια στους πολίτες της.
Ακούμε συνεχώς για την ανάγκη είσπραξης των οφειλών είτε προς το δημόσιο, είτε προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι ασφαλώς δίκαιο το δημόσιο να επιδιώκει την είσπραξη, ιδιαίτερα των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Αυτό καταρχήν το ζητάει η ίδια η κοινωνία και ας είναι η ίδια ή μέρος της που καλείται να πληρώσει. Η Πολιτεία από την πλευρά της προχώρησε λογικά και δίκαια και για να είμαστε ειλικρινείς ικανοποιώντας κοινωνικό αίτημα στη ρύθμιση των οφειλών με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, που μεταξύ των άλλων προβλέπει και την εξόφληση των οφειλών σε 48 δόσεις.
Αρκεί όμως αυτή η ευεργετική ρύθμιση για την αποκατάσταση των σχέσεων κράτους-πολίτη; Στην ουσία περί αυτού πρόκειται. Αν πάψει από τη μία πλευρά το κράτος να οφείλει στους πολίτες και από την άλλη οι πολίτες να οφείλουν στο κράτος θα έχει επέλθει πραγματική αποκατάσταση των οικονομικών σχέσεων των δύο μερών. Σπουδαίο επίτευγμα αν υλοποιηθεί.
Ασφαλώς όμως για να επιτευχθεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Απαιτούνται και λογικές κινήσεις. Φοβόμαστε ότι δεν μπορούν να εξοφληθούν στο ακέραιο οφειλές που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο εντελώς διάφορων οικονομικών συνθηκών σε σχέση με τις κρατούσες συνθήκες του παρόντος.
Για παράδειγμα μια επιχείρηση που δημιούργησε οφειλές ενός εκατομμυρίου ευρώ, εποχές που έκανε ετήσιο τζίρο πέντε εκατομμύρια ευρώ, πως θα τις εξοφλήσει σήμερα που λόγω του γενικότερου κλίματος κάνει υποπολλαπλάσιο τζίρο; Το επιχείρημα ότι οι οφειλές έπρεπε να εξοφληθούν όταν οι τζίροι ήταν μεγάλοι είναι ανάλογο εκείνων των ιδιωτών , των φορέων ή των κρατών που αρνούνταν να συμμετέχουν στο κούρεμα του Ελληνικού χρέους.
Κοντολογίς και για να μην μακρηγορούμε , είναι αναγκαίο το κούρεμα των οφειλών προς το δημόσιο γιατί έτσι επιβάλλουν οι σημερινές συνθήκες και κυρίως για να μην εξανεμιστεί -εξαιτίας πραγματικής αδυναμίας- το ευεργέτημα της ρύθμισης μέσω δόσεων. Αν δεν πείθονται οι δανειστές για μια τέτοια απόφαση τότε χρειάζονται κίνητρα τύπου κουρέματος για γενναίες μειώσεις σε όσους πληρώνουν άμεσα και τοις μετρητοίς.
Έχουμε ξαναγράψει και στο παρελθόν ότι οι ακραίες συνθήκες απαιτούν και ακραίους χειρισμούς.
