…και αν τελικά δεν είχαμε στρίψει καθόλου το τιμόνι
Συνήθως οι μεγάλες αλήθειες είναι και απλές. Επειδή όλοι οι άνθρωποι αυτή την εποχή αγωνιούν για το τι πρόκειται να γίνει στη συνέχεια και ποιο είναι το μέλλον της χώρας, παραθέτουμε ένα σύντομο άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Χρήστου Ράπτη το οποίο πιστεύουμε ότι προσεγγίζει με ψυχραιμία τα πράγματα. Αναφέρει τα εξής: «Αν καταφέρει η χώρα να «στρίψει» και σωθεί από την καταστροφή, που έως πρόσφατα έμοιαζε αναπόφευκτη, οι ιστορικοί του μέλλοντος, ίσως, κρίνουν με μεγαλύτερη επιείκεια τους πρωταγωνιστές αυτής της ταραγμένης εποχής.
Προφανώς, θα περάσουν πολλά χρόνια έως ότου επιστρέψει η Ελλάδα στο προ της κρίσης επίπεδο ζωής, όμως θα έχουμε γλιτώσει από τα χειρότερα! Γιατί πραγματικά κανείς δεν μπορεί σήμερα να υπολογίσει τι θα είχε συμβεί, αν η Ελλάδα χρεοκοπούσε και γύριζε στη δραχμή.
Οσοι πιστεύουν, είτε από ιδιοτέλεια είτε από άγνοια, ότι η έξοδος από το ευρώ ήταν μια πειστική προοπτική, θα πρέπει να αναλογιστούν τι τραβάει ακόμα και σήμερα η Αργεντινή, δεκατρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία της οικονομίας της, μια τεράστια χώρα με απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες από τη δική μας.
Προφανώς, ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας πλήρωσε, πληρώνει και θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της δημοσιονομικής προσαρμογής. Δυστυχώς όμως, σε παρόμοιες καταστάσεις οι πολίτες είναι αυτοί που πληρώνουν το τίμημα.
Οι πλούσιοι και όλοι αυτοί που είχαν την κύρια ευθύνη για ό,τι συνέβη, έχουν βγάλει αρκετά χρήματα, όχι μόνο για να ανταποκριθούν στις δυσκολίες αλλά και για να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες είτε της χρεοκοπίας είτε της επανεκκίνησης.
Στην Αργεντινή δημιουργήθηκαν τεράστιες περιουσίες από τη χρεοκοπία, την ώρα που οι πολίτες βυθίζονταν καθημερινά στη μιζέρια!
Αρα το ερώτημα που προκύπτει είναι πλέον, εξόχως, πολιτικό. Τι δηλαδή θα πρέπει να γίνει ώστε να θωρακιστεί μελλοντικά η χώρα από αντίστοιχους εκτροχιασμούς και πώς οι κυρίως υπεύθυνοι -πλην των πολιτικών- θα πρέπει να πληρώσουν για τις ευθύνες που τους αναλογούν.
Αυτά τα δύο ερωτήματα θα πρέπει να αποτελέσουν το αντικείμενο ενός δημόσιου διαλόγου και από τις απαντήσεις θα προκύψει ένα σχέδιο μελλοντικής διακυβέρνησης με κοινά αποδεκτούς όρους και προϋποθέσεις! Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα»!
Βεβαίως η συγκεκριμένη δημοσιογραφική προσέγγιση περιγράφει το υφιστάμενο πλαίσιο και προβαίνει σε κάποιες εκτιμήσεις για το τι θα γινόταν στη χώρα αν η πορεία ήταν αντίστροφη σε σχέση με την ακολουθούμενη. Επίσης η πρόταση για μια εθνική συμφωνία –γιατί περί αυτού πρόκειται- σχετικά με την θωράκιση της χώρας από μελλοντικούς κινδύνους είναι μια άλλη πτυχή των απόψεων του γνωστού δημοσιογράφου πλην όμως πολύ φοβόμαστε ότι ούτε η Ελληνική κοινωνία , ούτε η Ελληνική πολιτική τάξη στο σύνολο της, είναι ώριμες για τέτοιου είδους αποφάσεις, παρά τα δεινά που βιώνουμε την τελευταία τριετία.
Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι είναι χρησιμότερο και ρεαλιστικότερο να απευθυνθούμε στους σημερινούς κυβερνώντες. Ο κίνδυνος της άτακτης χρεοκοπίας δείχνει να παρέρχεται έστω και με αργούς ρυθμούς και πάντως όχι οριστικά. Η εικόνα της χώρας διεθνώς είναι σαφώς βελτιωμένη. Δεν αρκεί βεβαίως μόνο αυτό. Η χώρα δεν αρκεί να βελτιώνεται απλά και μόνο δημοσιονομικά. Είναι πλέον αδήριτη ανάγκη να περάσει σε πρώτο πλάνο η πραγματική οικονομία.
Ιδιαίτερα αυτή την εποχή κατά την οποία οι πάντες έχουν στρέψει το βλέμμα τους στα θέματα του τουρισμού, από τον οποίο περιμένουμε το μόνο φρέσκο και καθαρό χρήμα και μάλιστα φέτος υπολογίζεται κατά επτά ολόκληρα δις ευρώ προσαυξημένο σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, είναι να απορεί κανείς γιατί η κυβέρνηση δεν εξαντλεί όλες τις δυνάμεις της να πείσει την τρόικα για άμεση μείωση του Φ.Π.Α. στην εστίαση, τώρα που δεν έχει ξεκινήσει η σαιζόν και δεν έχουν ολοκληρωθεί οι κρατήσεις. Δεν μιλάμε φυσικά για μείωση στο 13% αλλά στο 10%. Αυτή θα ήταν απόφαση ικανή να στηρίξει ακόμη περισσότερο τον τουρισμό και κατ’ επέκταση την εθνική οικονομία. Το επιχείρημα ότι Γαλλία και Ισπανία ζήτησαν και πήραν δύο χρόνια παράταση για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων αποτελεί ισχυρό άλλοθι για την ικανοποίηση ενός τόσο δίκαιου και ωφέλιμου μέτρου όπως είναι η μείωση του Φ.Π.Α. στην εστίαση κατά την παρούσα φάση.
Η επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων και η διευκόλυνση της απελευθέρωσης των επενδύσεων μεσαίου μεγέθους που λιμνάζουν ακόμη και σήμερα στα συρτάρια της γραφειοκρατίας με άμεσες ρυθμίσεις, είναι ο άλλος τομέας ο οποίος θα μπορούσε να κινήσει την πραγματική οικονομία. Εντάξει, η κυβέρνηση καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για την προσέλκυση ξένων μεγάλων επενδύσεων όμως αυτά τα ζητήματα απαιτούν κάποιο χρόνο για να ωριμάσουν και να υλοποιηθούν. Στο μεταξύ στα συρτάρια των υπουργείων αραχνιάζουν την τελευταία πενταετία καμιά 30αρια φάκελοι για κατασκευή ξενοδοχειακών συγκροτημάτων και άλλων παραγωγικών μονάδων. Με αυτές τις μικρότερες αλλά καθόλου ασήμαντες επενδύσεις δουλεύει κανείς στα σοβαρά; Θα υλοποιηθούν ή ακυρώνονται οριστικά;
Τέλος, η προώθηση υλοποίησης του ΕΣΠΑ με ταχύτερους ρυθμούς και κυρίως η εξασφάλιση προγραμμάτων και πόρων για την ενίσχυση της απασχόλησης είναι δύο ζητήματα που η υλοποίησή τους μπορεί να ανακουφίσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας αναστέλλοντας την καλπάζουσα ανεργία που σήμερα είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα της χώρας.
Ενδεικτική η αναφορά μας σε θέματα που άπτονται της πραγματικής οικονομίας πρωτίστως και ασφαλώς στη συνέχεια βελτιώνουν και τους μακροοικονομικούς δείκτες. Η στροφή λοιπόν είναι μισή αυτή την ώρα και για να αφήσουμε πίσω μας τον εφιάλτη της χρεοκοπίας και της κρίσης απαιτούνται πραγματικά αποτελέσματα, στην πραγματική οικονομία, γιατί πραγματικές και όχι εικονικές είναι και οι ανάγκες.
