Τώρα που η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί όπως αναγνωρίζουν άπαντες, τώρα που το κόστος εργασίας στην Ελλάδα έχει συρρικνωθεί, τώρα που η ανεργία καλπάζει και όλοι αναζητούν μια εργασία, την οποιαδήποτε εργασία, ο ισχυρισμός ότι βρισκόμαστε σε μια αφετηρία νέων δρόμων μπορεί να εκληφθεί ως βάσιμος ισχυρισμός. Παρακάτω δεν πάει. Παρακάτω δεν έχει. Οσοι λίγοι συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι ακόμη δεν έχει μπει «πάτος στο βαρέλι» ή δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα ή μιλούν από θέση ισχύος και κατά συνέπεια από θέση αμέριμνης αδιαφορίας.
Σημείο μηδέν αναμφίβολα. Δύο οι δρόμοι. Μένουμε ακίνητοι και μας πνίγουν τα απόνερα των όσων έχουμε ήδη υποστεί ή αρχίζουμε να ανεβαίνουμε. Αυτό λέει η λογική. Αν υπάρχει ακόμη λογική σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη.
Το «ανεβαίνεις» εύκολα το διατυπώνεις ως ιδέα και άποψη, δύσκολα όμως το υλοποιείς. Θέλει τόλμη. Αποφασιστικότητα και σύνεση.
Ευτυχώς ή δυστυχώς-μάλλον το πρώτο κατά την άποψή μας- η Ελλάδα συνεχίζει ακόμη και σήμερα να θεωρείται ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο «οικόπεδο» του πλανήτη. Οσο λοιπόν ακόμη το ορίζουμε, ακόμη μας ανήκει, ας δούμε ποιοι είναι οι καλύτεροι τρόποι αξιοποίησής του.
Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι τα γερά χαρτιά της χώρας παραμένουν ο πρωτογενής τομέας και ο τουρισμός. Αν συμπληρωματικά προστεθούν η ναυτιλία και ο ορυκτός πλούτος σε ξηρά και θάλασσα, τότε σε μεγάλο βαθμό έχουμε μπροστά μας το χάρτη της παραγωγικής φυσιογνωμίας και κατ’ επέκταση τις οικονομικές δυνατότητες της πατρίδας μας.
Για τον πρωτογενή τομέα, τη γεωργία και την κτηνοτροφία το γράφουμε εδώ και χρόνια. Είναι καταστροφικό η Ελλάδα σήμερα να εισάγει το 80% του χοιρινού και το 90% του βόειου κρέατος που απαιτείται για τις διατροφικές ανάγκες των Ελλήνων. Είναι περισσότερο γελοίο και καταστροφικό να πληρώνουμε για εισαγωγές φρούτων και λαχανικών περίπου 4 δις ευρώ ετησίως!!! Εισαγωγές τροφίμων σε μια χώρα που έχει όλες τις κλιματολογικές και εδαφολογικές συνθήκες να παράγει σε ποσότητα και ποιότητα όλα τα είδη διατροφής. Καταστροφή. Αντί να συνδέσουμε τις ενισχύσεις με την παραγωγή, τις έχουμε συνδέσει με την απραξία. Αντί να διευκολύνουμε την τυποποίηση αφήνουμε τους παραγωγούς να χάνουν την υπεραξία άριστων ποιοτικά προϊόντων.
Ας αφήσουμε όμως τον πρωτογενή τομέα για τον οποίο όλοι μιλούν αλλά ελάχιστοι δρουν και ας επικεντρωθούμε στο σημερινό σημείωμα στην υπόθεση του τουρισμού.
Όλα δείχνουν ότι φέτος θα είναι μια πολύ καλή χρονιά για τον Ελληνικό τουρισμό. Πραγματικά η αρμόδια υπουργός Όλγα Κεφαλογιάννη δείχνει ότι έχει στρωθεί στη δουλειά και αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά όπως προμηνύουν τα πρώτα στοιχεία μάλλον επιτυγχάνει τους στόχους. Μόνο το γεγονός ότι οι ειδικοί του κλάδου δίνουν τάξεις μεγέθους σύμφωνα με τις οποίες τη θερινή σαιζόν μπορεί να επισκεφθούν την Ελλάδα περίπου 16 με 17 εκατομμύρια τουρίστες μιλάμε για αριθμούς περισσότερο από ενθαρρυντικούς.
Αν γίνει ένα χοντροκομμένος πράγματι λογαριασμός και βάση του οποίου υπολογίσουμε ότι ο κάθε τουρίστας θα αφήσει κατά την παραμονή του στην Ελλάδα το κυριολεκτικά ευτελέστατο ποσό των πεντακοσίων ευρώ, τότε μπορούμε να υπολογίσουμε εισροή φρέσκου χρήματος στην αγορά και στα ταμεία του κράτους πάνω από 8 δις ευρώ!
Του χρόνου ίσως έρθουν περισσότεροι, ίσως λιγότεροι τουρίστες. Αυτό εξαρτάται από τις υπηρεσίες που θα προσφέρουμε.
Όμως αντί να περιμένουμε τις διεθνείς διακυμάνσεις του τουριστικού ρεύματος παραμένει το ερώτημα «γιατί δεν πιάνουμε τον ταύρο από τα κέρατα»; Το τουριστικό ρεύμα σε ένα βαθμό είναι δεδομένο αλλά σε έναν ακόμη μεγαλύτερο βαθμό παραμένει συνεχώς μεταβαλλόμενο και σε απόλυτη συνάρτηση με τις διεθνείς οικονομικές και πολιτικές συνθήκες.
Τα δεδομένα που καθιστούν τη χώρα μας ασυναγώνιστη, το κλίμα, ο ήλιος, η θάλασσα, η ιστορία, τα μνημεία, τα αγαθά, η κουζίνα είναι αυτά που παραμένουν αμετάβλητα και αναλλοίωτα. Αντί να περιμένουμε ποιοι θα μας επιλέξουνε κάθε χρόνο γιατί να μην ανοίξουμε και μια δεύτερη πύλη εισόδου προς την χώρα μας; Αυτή μπορεί να είναι ο τουρισμός με μονιμότερα χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι ένα διευρυμένο πρόγραμμα τουριστικής κατοικίας για όλους τους ευρωπαίους. Ένα πρόγραμμα που δεν θα βασίζεται αποκλειστικά στις πρωτοβουλίες ιδιωτών επενδυτών αλλά θα αποτελέσει τμήμα μιας εκτεταμένης τουριστικής στρατηγικής την οποία η πολιτεία θα σχεδιάσει και θα ενισχύσει. Με σοβαρότητα και προσοχή.
Οι επενδύσεις προκειμένου να υλοποιηθούν χρειάζονται πρόσφορο και φιλικό περιβάλλον. Συγκεκριμένους και καθαρούς κανόνες. Όποιος έχει στο μυαλό του αυθαιρεσίες και ξεπουλήματα πρέπει να γνωρίζει ότι τέτοια περιβάλλοντα δεν προσελκύουν σοβαρούς επενδυτές αλλά λαμόγια. Δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιες λογικές.
Πόσο δύσκολο είναι να γίνει χωροθέτηση και επιλογή περιοχών σε ολόκληρη τη χώρα προκειμένου να προχωρούν τέτοιες επενδύσεις. Τουριστικά χωριά τα οποία θα φιλοξενούν τουρίστες πολύ περισσότερους μήνες από την τριμηνιαία τουριστική σαιζόν. Η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου είναι ένα από τα σημαντικά ζητούμενα.
Σήμερα έχουν καθιερωθεί παγκοσμίως τακτικές όπως η χρονοχρέωση τουριστικών καταλυμάτων, η μακροχρόνια μίσθωση, η μακράς διάρκειας ενοικίαση αλλά και η μόνιμη τουριστική κατοικία. Τι έχει να χάσει μια τουριστική περιοχή που εκτός από τα γεμάτα ξενοδοχεία διαθέτει και κάποιο συγκρότημα γεμάτο από μόνιμους τουρίστες; Να κερδίσουν έχουν όλοι. Ο τουρισμός, η τοπική αγορά και συνολικά η οικονομία.
Αν λάβουμε υπόψη μας τα λάθη που έκαναν άλλες χώρες, όπως η Ισπανία, και δεν κατασκευάσουμε απρόσωπα μεγαθήρια, αλλά αντιθέτως προσαρμόσουμε τέτοιες επενδύσεις στο χρώμα και στο περιβάλλον της Ελλάδας σε λίγα χρόνια δεν θα μιλάμε για 16 εκατομμύρια τουρίστες αλλά πιθανώς για 20 ή 25 εκατομμύρια.
Είναι φυσικά αυτονόητο ότι ένας τέτοιος σχεδιασμός δεν θα ενισχύσει μόνο τον τουρισμό αφού θα αναθερμάνει και τον νεκρό σήμερα τομέα της οικοδομής γύρω από την οποία επιβιώνουν περίπου εβδομήντα επαγγέλματα.
Ασφαλώς όσα σήμερα αναφέραμε είναι μια ιδέα, ούτε πρωτοποριακή, ούτε πρωτάκουστη, πάντως υλοποιήσιμη. Πιθανώς να υπάρχουν και άλλες περισσότερο καινοτόμες ιδέες. Πάντως πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν τα λόγια και οι διαπιστώσεις και να αρχίσουν οι πράξεις.
