Επειδή δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες μέρες από το θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ και ούτε καν λίγες ώρες από τα όσα έγιναν στα Ελληνικά γήπεδα την περασμένη Κυριακή θα επιχειρήσουμε ορισμένες συγκρίσεις, διότι βασικότερο από το ερώτημα «που θέλουμε να πάμε;» κατά την άποψή μου είναι να απαντηθεί το ερώτημα «ποιοι τελικά είμαστε;». Ως κράτος, ως χώρα και όχι ο καθένας ξεχωριστά.
Η σημερινή Πρέμιερ Λιγκ (πρωτάθλημα Αγγλίας) θεωρείται από πολλούς το κορυφαίο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του κόσμου προσφέροντας θέαμα στους φιλάθλους, αλλά και πολλά χρήματα στους συλλόγους. Την περίοδο 1979 -1990 η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Το ποδόσφαιρο μαστιζόταν από συχνότατα κρούσματα χουλιγκανισμού, επεισοδίων, ανοχής από το κράτος σε κρούσματα βίας, ενώ σημαδεύτηκε από τα δύο τραγικά γεγονότα σε Χέιζελ (1985) και Χίλσμπορο (1989), που στοίχησαν τη ζωή σε 131 ανθρώπους.
Τότε ήταν που η Μάργκαρετ Θάτσερ, χωρίς να σκεφτεί ούτε στιγμή το πολιτικό κόστος, θέσπισε δρακόντειους νόμους και τσάκισε τους χούλιγκανς. Το αποτέλεσμα ήταν με λίγα λόγια να προστατευτεί και να αναπτυχθεί η βιομηχανία του ποδοσφαίρου.
Ας δούμε τώρα τι γίνεται στην Ελλάδα μόλις …σήμερα.
Παράγοντες, διοικούντες και φίλαθλοι οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό ενώ έχουν ευθύνες για το κατάντημα μιας ιστορικής ομάδας όπως η ΑΕΚ συγκεντρώθηκαν χθες σε μια από τις τελευταίες αγωνιστικές ευκαιρίες προκειμένου να τη σώσουν από τον υποβιβασμό. Ορισμένοι ανεγκέφαλοι όταν είδαν ότι είναι ακατόρθωτο να σωθεί μια …μη ομάδα, όρμηξαν στον αγωνιστικό χώρο προκειμένου να ξυλοκοπήσουν τους ποδοσφαιριστές! Ετσι εκτός από κατηγορία η ιστορική ο ομάδα υποβιβάστηκε και στην κλίμακα της αξιοπρέπειας. Έχουν υποβιβαστεί μεγαθήρια του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τις δύο τελευταίες δεκαετίες αλλά ούτε ένας φίλαθλος τους, ούτε ο χειρότερος, δεν αντέδρασε έτσι.
Στο άλλο ματς της Κυριακής τώρα, στο κατ’ όνομα μόνο ντέρμπι των αιωνίων. Ενώ δεν κρινόταν απολύτως τίποτε ορισμένοι κάφροι έβριζαν τη διοίκηση της ομάδας τους που τους έχει χαρίσει το μονοπώλιο στα πρωταθλήματα. Δεν ανέχονται την ήττα, ούτε καν την ισοπαλία, θέλουν πάντα να κερδίζουν. Θα προτιμούσαν το οικογενειακό δίτερμα προκειμένου να πανηγυρίζουν πάντα. Αυτός είναι ο ορισμός του …κάφρου και όχι του …γαύρου.
Σε μια άλλη αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής η ομάδα έκπληξη του πρωταθλήματος εμφανίζεται να χάνει με εξευτελιστικό σκορ από μια ομάδα που με το ζόρι μένει στη μεγάλη κατηγορία! Εμεινε μόνο ο …Αγιαξ της Ηπείρου να σώζει την τιμή του Ελληνικού πρωταθλήματος.
Χουλιγκανισμοί, σκιές και ψίθυροι παντού και εκτεταμένη ανυποληψία. Αυτή είναι η εικόνα στην Ελληνική βιομηχανία του ποδοσφαίρου, μια βιομηχανία που εκτός από χρήμα μπορεί να δώσει και χαρά σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού αλλά δυστυχώς έχει καταστεί δυσώδης.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε για το τοπικό ντέρμπι του ερχόμενου Σαββάτου μεταξύ Νίκης και Ολυμπιακού Βόλου η περιοχή μας να αποδείξει ότι διαθέτει επίπεδο πολιτιστικό πολύ ανώτερο απ’ όλους τους άλλους.
