Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διανύουμε μία από τις πιο άσχημες οικονομικές περιόδους των τελευταίων σαράντα ετών. Η οικονομία και η κοινωνία κυριολεκτικά δοκιμάζονται. Μαζί με την Ελληνική οικονομία είναι φυσικό να χειμάζεται και η τοπική οικονομία της Μαγνησίας και μάλιστα για κάποιους κλάδους πολύ σκληρότερα από το μέσο όρο της ύφεσης της χώρας. Δεν πάει πολύς καιρός που γράφαμε για τους τοπικούς βιομηχανικούς γίγαντες που κυριολεκτικά γονατίζουν με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνία του Βόλου. Και τι κάνουμε λοιπόν μπροστά σε αυτόν τον ολετήρα της κρίσης; Ο ένας δρόμος είναι να προσπαθήσουμε να αντιστρέψουμε τα πράγματα και ο άλλος να αφεθούμε στο επερχόμενο μοιραίο και στα οδυνηρά αποτελέσματά του.
Μέσα στη μαυρίλα των διαπιστώσεων και των καταστάσεων υπάρχουν και κάποιες ηλιαχτίδες ελπίδας τις οποίες ζωντανεύουν άνθρωποι του τόπου μας με μεράκι, όραμα και αποφασιστικότητα. Υπάρχουν τοπικές επιχειρήσεις που το όνομά τους είναι απολύτως συνδεμένο με την ιστορία αυτού του τόπου, που σηκώνουν στις πλάτες τους την ευθύνη να ανοίξουν δρόμους και να μας δείξουν το δρόμο.
Η συνεταιριστική γαλακτοβιομηχανία ΕΒΟΛ και η εταιρεία αναψυκτικών ΕΨΑ είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι οποίες κρατούν ζωντανή την ελπίδα τούτη τη δύσκολη ώρα.
Μόλις χθες ο πρόεδρος της ΕΒΟΛ Νικήτας Πρίντζος ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της νέας επένδυσης με την επέκταση του εργοστασίου ύψους έξι εκατομμυρίων ευρώ και όχι μόνο αυτό. Ανακοίνωσε επίσης την επέκταση της ΕΒΟΛ και σε ένα άλλο δυναμικό αντικείμενο, αυτό της επεξεργασίας και της συσκευασίας φαρμακευτικών και αρωματικών φυτών. Τι άλλο να ανακοινώσει μια εταιρεία που δραστηριοποιείται στους πρόποδες του από αρχαιοτάτων χρόνων γνωστού ως «πολυφάρμακου όρους» του Πηλίου;
Την ίδια ώρα η οικογένεια Τσαούτου κρατάει γερά τα ηνία της ιστορικής βιομηχανίας ΕΨΑ και συνεχώς διευρύνει –όπως με χαρά μαθαίνουμε- τα μερίδια αγοράς όχι μόνο στη χώρα αλλά και στο εξωτερικό. Υπήρξε η πρώτη βιομηχανία αναψυκτικών που δοκίμασε τη στέβια αντί της ζάχαρης πολύ πριν ξεκινήσουν οι συζητήσεις για τη στέβια στην Ελλάδα.
Δηλαδή ο Πρίντζος και ο Τσαούτος δεν πλήττονται από τη ραγδαία μείωση της κατανάλωσης λόγω κρίσης; Δεν τους δυσκολεύει το αυξημένο κόστος παραγωγής και η τσουχτερή τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος; Ασφαλώς. Εχουν όμως όραμα για τις εταιρείες τους και το υλοποιούν μέσα στην κοσμοχαλασιά που επικρατεί γύρω μας γιατί κακά τα ψέματα «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται».
Θα μπορούσαν να πιάσει ο ένας το Παλιούρι και ο άλλος τη Δράκεια και να…αγναντεύουν την κρίση. Δεν κάνουν όμως αυτό. Προχωράνε μέσα στη θύελλα και θα πάρουν το αντίτιμο και του κόπου τους και του ρίσκου τους.
Απλά σημειώνουμε ότι είναι δύο τοπικές επιχειρήσεις που δεν είναι κρατικοδίαιτες, δεν μείωσαν τους μισθούς των εργαζομένων τους μόνο και μόνο με αφορμή την κρίση και επιπλέον έχουν να ανταγωνιστούν πολυεθνικές, καρτέλ και μεγαθήρια όπως η Κόκα-κόλα, η ΦΑΓΕ και άλλες πολλές που όμοιές τους δεν έχει ούτε ο κλάδος του τσιμέντου, ούτε ο κλάδος του σιδήρου. Ποτέ όμως δεν είπαν …τσιμέντο να γίνει!
