Με αφορμή τη χθεσινή αποκάλυψη για τα θαλασσοδάνεια των Κυπρίων πολιτικών τα οποία λάθρα διέγραψαν οι διοικήσεις των τραπεζών τις οποίες οι ίδιοι πολιτικοί που ενθυλάκωσαν το χρήμα τις διόριζαν, κάνουμε και τους ανάλογους παραλληλισμούς με τα αντίστοιχα ελληνικά φαινόμενα.
Πρώτα απ’ όλα, έρχονται στο μυαλό των Ελλήνων πολιτών τα δάνεια των κομμάτων από ελληνικές τράπεζες με ύποπτους πολλές φορές όρους, αφού ως ενέχυρο έμπαινε μια μελλοντική κρατική χρηματοδότηση, το ύψος της οποίας εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση των πολιτών και τα ποσοστά που θα δώσουν στα κόμματα. Δεν είναι δηλαδή σε καμία περίπτωση διασφαλισμένη. Μακάρι να ήταν όμως μόνο αυτό!
Τα προηγούμενα χρόνια κρατικές αλλά και ιδιωτικές τράπεζες χορήγησαν θαλασσοδάνεια σε ιδιώτες και επιχειρήσεις με άνωθεν εντολές. Μιλάμε για δάνεια εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν με μικρές, εικονικές ή και ανύπαρκτες εγγυήσεις.
Σήμερα οι τράπεζες της Ελλάδας και της Κύπρου χρειάζονται ανακεφαλαιοποίηση και τα σπασμένα πληρώνουν ήδη οι πολίτες που δεν συμμετείχαν στο πάρτι. Για την ακρίβεια δεν πέρασαν ούτε απ’ έξω.
Το δημόσιο χρέος αυξάνεται και τα μέτρα λιτότητας γιγαντώνονται για να σωθούν οι τράπεζες- συνθήκη αναμφίβολα αναγκαία για τη σωτηρία της οικονομίας και της χώρας- ενώ κάποιοι που πήραν τα θαλασσοδάνεια τα μετέτρεψαν σε καταθέσεις εξωτερικού. Τουλάχιστον στην Κύπρο από την πρώτη μέρα ανέλαβε την υπόθεση ο γενικός εισαγγελέας. Στην Ελλάδα κανείς δεν αγγίζει το καυτό θέμα διότι κρύβονται μεγάλα συμφέροντα και ακόμη μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις. Σημασία δεν έχει αν πρόκειται για χαριστική παραγραφή, το ίδιο έγκλημα είναι και η χαριστική χορήγηση χωρίς πραγματική διασφάλιση των χρημάτων των τραπεζών.
Φυσικά δεν γίνεται λόγος για φυσικά πρόσωπα ή εταιρείες που δανειοδοτήθηκαν και αποδεδειγμένα έπεσαν έξω ή περιήλθαν σε αδυναμία αποπληρωμής των οφειλών τους. Κάποιος που πήρε δάνειο εκατό, διακόσιες ή και τριακόσιες ακόμη χιλιάδες ευρώ και έχασε και αυτά και ότι ακόμη διέθετε από απολαβές ή περιουσία είναι αδύνατο να επιστρέψει τα χρήματα του δανείου. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.
Τι γίνεται όμως με όλους τους υπόλοιπους που τσέπωσαν τα εκατομμύρια και λογαριασμό δεν δίνουν; Θα πλουτίσουν μέσω της χρεοκοπίας του τραπεζικού συστήματος και της ίδιας της χώρας; Δεν πρέπει αυτές οι υποθέσεις να διερευνηθούν ενδελεχώς από τις αρμόδιες εποπτικές, ελεγκτικές και δικαστικές αρχές; Είναι εύκολο να εντοπιστούν και οι υπέρμετρες χορηγήσεις και η διαχείρισή τους αλλά και οι εγγυήσεις που δόθηκαν για αυτές.
Σε ένα κράτος δικαίου και σε ένα νοικοκυρεμένο σπίτι πρώτα εξαντλούνται οι δυνατότητες να πληρώσουν όσοι προκάλεσαν τη ζημιά και στη συνέχεια εφόσον πρόκειται για τη σωτηρία του κράτους ή του σπιτιού συμβάλουν αναλογικά και όλοι οι υπόλοιποι. Όχι άλλοι Πάσχα και άλλοι …χάσκα.
Εν κατακλείδι είτε υπεξαιρείς χρήμα από το δημόσιο ταμείο, είτε από κρατικοποιημένες τράπεζες που η πορεία τους βαρύνει το σύνολο του πληθυσμού πρόκειται ουσιαστικά για αδίκημα ίδιας βαρύτητας.
