Με ξέφρενους ρυθμούς συνεχίζει να καλπάζει η ανεργία στην Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα στο 26,4% ανήλθε το ποσοστό ανεργίας στη χώρα τον περασμένο Δεκέμβριο, οριακά μειωμένο σε σύγκριση με το 26,6% του Νοεμβρίου του ίδιου έτους (αν και σε απόλυτα μεγέθη αυξήθηκε ο αριθμός των ανέργων), αλλά κατά πέντε μονάδες υψηλότερα σε σχέση με τον Δεκέμβριο 2011 (21,4%).
Μέσα σε έναν χρόνο, ο αριθμός των ανέργων αυξήθηκε κατά 263.596(!) άτομα και τον Δεκέμβριο πέρυσι στον «μαύρο κατάλογο» ήταν εγγεγραμμένοι 1.321.236 πολίτες (επιπλέον 898.368 άτομα από το 2008 και την εμφάνιση της κρίσης). Δηλαδή περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε τέσσερα χρόνια έχασαν τη δουλειά τους! Ακόμα χειρότερα τα πράγματα για τους νέους ανθρώπους. Κοντά στο 60% (ποσοστό 57,5%) παραμένει η ανεργία στις ηλικίες 15- 24 ετών και τους οδηγεί, σε πάμπολλες περιπτώσεις, στη φυγή σε χώρες του εξωτερικού.
Είναι ρεαλιστικό το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο «όσο διαρκεί η ύφεση η ανεργία θα αυξάνεται και αν δεν πάμε σε ρυθμούς ανάπτυξης δεν πρόκειται να αναχαιτιστεί αυτή η κοινωνική μάστιγα».
Σωστή είναι αυτή η άποψη αλλά ισχύει για τις σχετικά ομαλές περιόδους και όχι για περιόδους ασύμμετρων κοινωνικών απειλών όπως αυτή που διανύουμε τώρα. Οι ειδικές περιστάσεις απαιτούν και ειδικούς, αντισυμβατικούς χειρισμούς.
Τόσο ο Μπαρόζο, όσο και η ίδια η Μέρκελ προ μηνός τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ της επιδότησης για την εργασία των νέων ανθρώπων, τουλάχιστον για την επόμενη τριετία μέχρι να ξεκινήσει η ανάκαμψη στην Ευρωπαϊκή αγορά εργασίας.
Η Ελλάδα χωρίς δεύτερη σκέψη έπρεπε να έχει εκμεταλλευτεί αυτή την πολιτική άποψη που γίνεται κυρίαρχη μέρα με τη μέρα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το ένα δισεκατομμύριο ευρώ που ανακοινώθηκε χθες από τα διαρθρωτικά ταμεία και τα περίπου δύο δις ευρώ που περιλαμβάνονται στο ΕΣΠΑ είναι ποσά ασήμαντα για το μέγεθος του προβλήματος. Αν γίνει μια απλή διαίρεση το 1.321.000 ανέργων με τα τρία δις ευρώ που έχουν εξασφαλιστεί μέχρι τώρα είναι κάτι παραπάνω από 2.500 ευρώ για κάθε άνεργο. Αν συνυπολογίσουμε ότι ένα σημαντικό μέρος θα «χαθεί» στη γραφειοκρατία για την υλοποίηση των συγκεκριμένων δράσεων, τότε ίσως να μην φτάνει ούτε τα δύο χιλιάδες ευρώ το ποσό που αντιστοιχεί σε κάθε άνεργο. Φυσικά με τέτοια κονδύλια όχι άνεργος αλλά ούτε μυρμήγκι δεν μπορεί να επιβιώσει για τα επόμενα δύο ή τρία δύσκολα χρόνια.
Είναι αδήριτη ανάγκη να εξασφαλιστούν πολλαπλάσια κονδύλια από τα ευρωπαϊκά ταμεία συνοχής προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση της ανεργίας –κυρίως των νέων- μέχρι να περάσει η καταιγίδα.
Αυτό το κοινωνικό καρκίνωμα όσο εξαπλώνεται θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την προσπάθεια του Ελληνικού λαού.
Μια τέτοια πολιτική δεν είναι ούτε αντιευρωπαϊκή, ούτε αντιοικονομική. Το εντελώς αντίθετο είναι.
