Γενικευμένη πλέον είναι η πεποίθηση της κοινωνίας ότι το τρίμηνο που διανύουμε με την έλευση του Μαρτίου είναι το κρισιμότερο τρίμηνο της κρίσης. Τώρα θα κριθεί αν η οικονομία θα πάρει αντίστροφη πορεία και αν η κοινωνία θα αντέξει το βάρος της ύφεσης και της ανέχειας. Κοινοτυπία αποτελεί η διαπίστωση ότι η κοινωνία βιώνει οριακές καταστάσεις, πλην όμως, ένα σημαντικό τμήμα της συνεχίζει να ελπίζει στην αναχαίτιση του δυσμενούς κλίματος κάτω από ορισμένες πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Πιστεύουμε ότι αυτή την εποχή τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες –τουλάχιστον εδώ στη Μαγνησία- είναι το θέμα της καλπάζουσας ανεργίας, η διευκόλυνση της αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους προς το δημόσιο και τις τράπεζες και η δημιουργία μηχανισμού στήριξης όσων έχουν απομείνει χωρίς κανένα οικονομικό πόρο εξαιτίας της ανεργίας. Επίσης η ρευστότητα στην αγορά κυρίως για τους μικρομεσαίους και η ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα με στόχο την αύξηση της παραγωγής είναι βασικά ζητούμενα.
Βεβαίως δεν διαφεύγει της προσοχής μας ότι έχουν εξαγγελθεί διάφορες δράσεις και μέτρα για τα ζητήματα που προαναφέραμε. Δράσεις οι οποίες εξαγγέλλονται αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουν βρει την οδό της πρακτικής εφαρμογής. Διαπιστώνουμε ότι η εφαρμογή τους καθυστερεί με αποτέλεσμα η έλλειψη αποφάσεων και αναγκαίων νομοθετικών ρυθμίσεων να λειτουργεί σωρευτικά στο κακό κοινωνικό κλίμα . Στον αντίποδα όποιο σκληρό μέτρο αποφασίζεται βρίσκει με αυτόματο τρόπο εφαρμογή! Τα θετικά καθυστερούν να εφαρμοστούν και τα αρνητικά εφαρμόζονται αμέσως!
Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, είναι αδήριτη ανάγκη να ξεκαθαριστεί άμεσα τι ακριβώς θα ισχύει για τους οφειλέτες του δημοσίου, ιδιαίτερα για τα 2,5 εκατομμύρια πολιτών που οφείλουν μέχρι 5.000 ευρώ. Ουσιαστικά μιλάμε για την πλειοψηφία μιας καθημαγμένης κοινωνίας η οποία ζητάει να πληρώσει της υποχρεώσεις της με ένα τρόπο που συνάδει με τις σημερινές πραγματικές οικονομικές της δυνατότητες. Αυτό το παιχνίδι με τις διαφορετικές εγκυκλίους που καταφθάνουν στις εφορίες κάθε εβδομάδα πρέπει να σταματήσει. Τέτοιες κινήσεις κάνουν σμπαράλια τα ήδη σπασμένα νεύρα της κοινωνίας.
Επίσης η ταχεία νομοθέτηση για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά θα εδραιώσει την πεποίθηση ότι η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται μόνο για τις τράπεζες, άλλα ρίχνει το βλέμμα της και στον πολίτη. Μόνιμη επωδός στις συνομιλίες των πολιτών τον τελευταίο καιρό είναι ότι «οι τράπεζες χρηματοδοτούνται για την ανακεφαλαιοποίηση αυξάνοντας το δημόσιο χρέος την ώρα που τα δικά μας δάνεια διογκώνονται έχοντας χτυπήσει κόκκινο και μάλιστα για υποθήκες-περιουσίες που έχουν χάσει σημαντικό μέρος της αξίας τους.» Ο πολίτης που πήρε στεγαστικό δάνειο για ένα διαμέρισμα αξίας 100 χιλιάδων ευρώ συνεχίζει να χρωστάει το ίδιο ίσως και μεγαλύτερο ποσό την ώρα που είναι αμφίβολο αν σήμερα μπορεί να το πουλήσει έστω και στη μισή τιμή. Οικονομική καταστροφή!
Εξαγγέλθηκε η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ανέργων. Ισως το ουσιαστικότερο μέτρο της κυβέρνησης που απαντάει σε ανυπέρβλητα προβλήματα της κοινωνίας. Προβλήματα τα οποία δεν επιλύθηκαν ούτε τις καλές εποχές. Πιστεύουμε ότι το συγκεκριμένο μέτρο χρειάζεται άμεση εφαρμογή και επέκταση πέραν των διακοσίων χιλιάδων ατόμων που φιλοδοξεί να καλύψει. Οι άνεργοι υπερβαίνουν το 1,5 εκατομμύριο. Δυστυχώς όμως και αυτό εξαγγέλθηκε χωρίς ακόμη να έχει εφαρμοστεί. Αν όχι τώρα πότε;
Μία απόφαση που θα έδινε ανάσα στους μικρομεσαίους είναι η ρύθμιση των οφειλών τους στα ασφαλιστικά τους ταμεία. Το νομικό πλαίσιο των εισφορών είναι ετεροβαρές και μονίμως εις βάρος των ανθρώπων της αγοράς. Δεν πληρώνουν, μένουν ανασφάλιστοι και στη συνέχεια όταν πληρώνουν καλούνται να καλύψουν και τα διαστήματα που δεν είχαν καμία ιατροφαρμακευτική κάλυψη και μάλιστα με τις προβλεπόμενες επιβαρύνσεις! Φυσικά δεν αναφερόμαστε στο συνταξιοδοτικό μέρος των εισφορών.
Τον τελευταίο καιρό ζήσαμε έντονα στην περιοχή μας τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Πέρα από τα όσα …δεν συμφωνήθηκαν με τους αρμόδιους υπουργούς, αποτελεί σήμερα εθνική ανάγκη η ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα και η διευκόλυνση της παραγωγής για λόγους όχι μόνο οικονομικούς αλλά και κοινωνικής συνοχής. Αγρότες και κτηνοτρόφοι είναι αυτοί που φυσιολογικά θα σηκώσουν το βάρος της παραγωγικής ανάκαμψης. Οσο συνεχίζουμε το σουβλάκι που τρώμε στο κέντρο του Βόλου να φτιάχνει κάποιος Τούρκος εργάτης σε κάποια βιοτεχνία της Ολλανδίας προκοπή δεν υπάρχει. Ας πάψουμε επιτέλους να επιδοτούμε την ιδιότητα ή την περιουσία του αγρότη και του κτηνοτρόφου και ας επιδοτήσουμε την παραγωγή. Η διαφορά είναι ουσιώδης.
Εκπόνηση κεντρικού σχεδιασμού σε συνδυασμό με την τοπική υλοποίηση στη βάση της «επιδότησης» –διευκόλυνσης της παραγωγής και όχι της ιδιότητας ή της περιουσίας είναι πλέον αδήριτη ανάγκη.
Αφήνουμε ως τελευταία επισήμανση ίσως τη σημαντικότερη. Ένα τμήμα της κοινωνίας έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν διαθέτει τη δυνατότητα να περιμένει την πολυπόθητη ανάκαμψη. Αυτή τη στιγμή είναι κεφαλαιώδες ζήτημα η μαζική υλοποίηση προγραμμάτων επιδοτούμενης απασχόλησης με εθνικά και κοινοτικά κονδύλια, πρωτίστως για τους νέους, αλλά και για ορισμένες άλλες κατηγορίες όπως οι μακροχρόνια άνεργοι και όσοι βρίσκονται σε προσυνταξιοδοτικό στάδιο ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μέλη οικογενειών χωρίς κανέναν εργαζόμενο. Μέχρι και η Μέρκελ προ μηνός αυτό το δρόμο πρότεινε μέχρι να περάσει η καταιγίδα.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η ταχεία υλοποίηση τέτοιων προγραμμάτων μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη παράμετρος αποτροπής κοινωνικών εκρήξεων. Αντίθετα, η καθυστέρηση εφαρμογής τους μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα κοινωνικής αναστάτωσης και ανεξέλεγκτης έκρηξης.
Ασφαλώς υπάρχουν και άλλα ζητήματα όπως η μείωση του Φ.Π.Α ιδιαίτερα στην εστίαση και όχι μόνον όμως, το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας και των καυσίμων ιδιαίτερα για τις παραγωγικές δραστηριότητες και μια σειρά άλλων ζητημάτων για τα οποία είναι οφθαλμοφανές πλέον ότι οι σημερινές τους τιμές εκμηδενίζουν κάθε ελπίδα ανάκαμψης ενώ η μείωσή τους είναι βέβαιο ότι θα δώσει πνοή στην ξέπνοη Ελληνική οικονομία και βαθιά ανάσα στην κοινωνία η οποία ασφυκτιά.
