Εγραφε την προηγούμενη εβδομάδα έγκριτος συνάδελφος τοπικής εφημερίδας ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι οι μόνοι στην Ευρώπη οι οποίοι όταν χάνουν τις εκλογές ή αποσύρονται για χ, ψ, λόγους τίποτα δεν εγγυάται ότι δεν θα μας ξαναταλαιπωρήσουν στο μέλλον. Αποσύρονται αλλά με τον άλφα ή βήτα τρόπο επιστρέφουν! Είναι πράγματι έτσι. Στην Ευρώπη οι πολιτικοί όταν φεύγουν το κάνουν με τρόπο οριστικό και έτσι διευκολύνουν ουσιαστικά την ανανέωση του συστήματος και τη λειτουργία της δημοκρατίας. Στη γερασμένη πριν την ώρα της -δεδομένου ότι είμαστε νέο κράτος ηλικιακά- αυτή η φυγή, αυτό το φυσιολογικό τέλος, δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Οι φευγάτοι καραδοκούν. Αυτοί ή τα παιδιά τους κληρονομικώ δικαιώματι θα επιστρέψουν για να κυβερνήσουν τον «πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο Ελληνικό Λαό»!
Τα γράφουμε αυτά διότι χθες το πρωί στην εφημερίδα κάνοντας μια γύρα στο διαδίκτυο δύο πράγματα διαπιστώσαμε να κυριαρχούν στην ηλεκτρονική ειδησεογραφία. Πρώτον η δήλωση του Κώστα Μητσοτάκη «δεν υπάρχει κυβέρνηση χωρίς Στουρνάρα και μακάρι να είχαμε άλλους δέκα σαν κι αυτόν!» και δεύτερον η δήλωση του Κώστα Σημίτη σε ξένη εφημερίδα σύμφωνα με την οποία «το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, αν δεν υπάρξει νέο κούρεμα που θα το φέρει σε επίπεδα αισθητά κάτω από το 100% του ΑΕΠ».
Επί της ουσίας οι δύο πρώην πρωθυπουργοί δεν είπαν τίποτα παράξενο, ούτε και παράλογο. Με τις απόψεις τους μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Το θέμα που προκύπτει είναι ότι οι δύο πρώην δεν είναι άμοιροι και ανεύθυνοι σχολιαστές. Είναι τα πρόσωπα που είχαν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους πάνω από έντεκα χρόνια συνολικά κα μάλιστα σε εποχές που το χρήμα της Ευρώπης έτρεχε ασταμάτητο προς τα ελληνικά ταμεία και οι αγορές μάς θεωρούσαν τον καλύτερο πελάτη τους. Εδώ κολλάει η λαϊκή ρήση «για δες ποιοι μιλάνε!».
Ο κ. Μητσοτάκης, ετών 96 παρακαλώ! Παρουσιάζεται με τη χθεσινή του δήλωση να γνωρίζει πώς πρέπει να είναι ένας υπουργός Οικονομικών και αναγνωρίζει στο πρόσωπο του κ. Στουρνάρα τον ιδανικότερο. Όταν όμως ήταν πρωθυπουργός δεν διάλεξε κάποιον τύπου Στουρνάρα αλλά… στουρνάρια τύπου Παλαιοκρασσά. Διάλεξε και «αετούς» τύπου Ανδριανόπουλου και Μάνου, οι οποίοι μας έλεγαν ότι η απελευθέρωση των τιμών των καυσίμων και του ψωμιού θα οδηγήσουν στη μείωση των τιμών μέσω του ανταγωνισμού. Αγνοούσαν βεβαίως και οι ίδιοι και ο Μητσοτάκης ότι υγιής ανταγωνισμός στην ελληνική αγορά δεν υφίσταται, αφού χειραγωγείται από μια ατελείωτη στρέβλωση. Στρέβλωση που είναι αποτέλεσμα γιγαντιαίας διαπλοκής της πολιτικής με την οικονομική ισχύ. Διαπλοκή την οποία οι ίδιοι υπηρέτησαν τυφλά και στη συνέχεια την κατηγορούσαν ότι τους έριξε! Πρώτα έκαναν την εγχείρηση και μετά τη διάγνωση.
Ο Κ Μητσοτάκης την επόμενη εβδομάδα παρουσιάζει το βιβλίο του για τα τρία χρόνια της εξουσίας του και προφανώς θα αναφερθεί και στις μεταρρυθμίσεις που δεν τον άφησαν να κάνει. Ποιος άραγε; Ο πρωθυπουργός δεν παίρνει άδεια. Κάνει αυτό που θεωρεί σωστό. Εφαρμόζει το πρόγραμμά του. Τον ξεβράκωσε ο Κολλάς και ο Σταμούλος, ενώ ήταν πρωθυπουργός! Αντιθέτως ο αποδιοπομπαίος τράγος του Μητσοτάκη, ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς είναι σαφώς πιο αποτελεσματικός και μάλιστα σε απείρως δυσκολότερες συνθήκες, όπως απέδειξαν οι περιπτώσεις του ΜΕΤΡΟ και των ναυτεργατών. Δεν έχει σημασία αν είναι σωστή ή λάθος η πολιτική Σαμαρά, αυτό θα κριθεί. Πάντως ο Σαμαράς εφαρμόζει την πολιτική του, ενώ ο Μητσοτάκης είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά έρχεται να μας πει τι ήθελε να κάνει ως πρωθυπουργός!!! Απλά υπενθυμίζουμε ότι ο Μητσοτάκης εκδίωξε τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά εν ώρα συνεδρίασης του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών! Δεν είχε καν την ευθιξία ή την προνοητικότητα να κάνει έναν τυπικό ανασχηματισμό έστω την ίδια μέρα. Έρχεται τώρα να μας πει τι είχε προνοήσει, αλλά δεν τον άφησαν. Απλά δεν γίνεται πιστευτός.
Δύο σκοπούς εξυπηρετεί η σημερινή τακτική Μητσοτάκη. Πρώτον, τώρα που έχει αποδημήσει εις Κύριον ολόκληρη η σειρά του, γράφει την Ιστορία κατά το δοκούν. Δεύτερον, αντιλαμβάνεται ότι τα τέκνα του αποδείχθηκαν λιγότερο πανούργα από τον ίδιο και χρειάζονται ακόμη την υποστήριξή του, προκειμένου να συνεχίσει η αγία οικογένεια να υφίσταται στο πολιτικό σκηνικό, αν και η παρουσία της δεν είναι καθόλου αναγκαία όπως έχουν δείξει τα πράγματα.
Μιλάει και ο κ. Σημίτης όμως, και λέει ότι το δημόσιο χρέος πρέπει να πέσει κάτω από το 100% του ΑΕΠ. Φαρισαίος και υποκριτής. Ανέλαβε το δημόσιο χρέος στο 87% και το παρέδωσε στο 104%! Αυτό που δεν έκανε ο ίδιος το ζητάει από τους ξένους. Ο άνθρωπος που οδήγησε στην πιο βίαιη αναδιανομή πλούτου μέσω του Χρηματιστηρίου και της βρωμιάς που υπέθαλψε. Ο άνθρωπος που είχε για υπουργό Οικονομικών τον Γιάννο Παπαντωνίου και Άμυνας τον Άκη Τσοχατζόπουλο!!! Θου Κύριε… Ο άνθρωπος που είχε δεξί χέρι τον Τσουκάτο, ο οποίος ομολόγησε δημοσίως τη μίζα του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Ο άνθρωπος που είχε εκλεκτό υφυπουργό τον Νεονάκη, ο οποίος «επένδυσε» 20 εκατομμύρια στο Χρηματιστήριο! Που είχε υφυπουργό τον Μαντέλη ο οποίος σήμερα κρύβεται στο Αζερμπαϊτζάν ή στο Καζακστάν ή δεν ξέρω πού…
Μιλάει σήμερα ο πρωθυπουργός που έχωσε τη χώρα απροετοίμαστη στην νομισματική ενοποίηση, πληρώνοντας την GOLDMAN SACHS, ο αδελφός του αντιπροέδρου της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας Σπύρου Σημίτη. Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν πώς πέσαμε στα … νύχια της Γερμανίας.
Μιλάει ο πρωθυπουργός του άθλιου φαινόμενου της στρογγυλοποίησης τιμών. Επί των ημερών Σημίτη κοιμηθήκαμε με την… ταπεινή τυρόπιτα να κοστίζει 150 δραχμές και ξυπνήσαμε και κόστιζε ένα ευρώ, δηλαδή 340 δραχμές!!! Από τότε οι τιμές λιανικής απέκτησαν άλλη βάση εκκίνησης, καθιστώντας την Ελλάδα πρωταθλήτρια ακρίβειας στην Ευρώπη. Μια απλή διάταξη η οποία θα επέβαλε για τρεις μήνες -μέχρι να εξοικειωθούν οι πολίτες με το νέο νόμισμα- την απόλυτη αντιστοιχία όπως αυτή προέκυπτε από τη μετατροπή της δραχμής σε ευρώ θα ήταν αρκετή. Δεν το έκανε όμως.
Ο πρωθυπουργός επί των ημερών του οποίου οι εισαγωγές εκτινάχθηκαν και εξαγωγές εκμηδενίστηκαν, διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της οικονομίας. Για να μην αναφέρουμε τα Ολυμπιακά έργα και τις αναθέσεις, καθώς και τη στενή συνεργασία του με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα της χώρας. Αυτά είναι γεγονότα, δεν είναι… προτάσεις Σημίτη περί κουρέματος του χρέους.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι κανείς Καραμανλικός ή Σαμαρικός ή πολύ περισσότερο Γεωργοπαπανδρεϊκός για να ψέξει αυτούς τους δύο πρώην πρωθυπουργούς για τα όσα σήμερα λένε και για τα όσα τότε δεν έκαναν. Αρκεί να είναι λογικός και αντικειμενικός, διότι αυτοί οι δύο κυβέρνησαν κατά τη διάρκεια της καλύτερης περιόδου της μεταπολίτευσης και μάλιστα χωρίς να σοβεί καμιά παγκόσμια ή ευρωπαϊκή οικονομική κρίση.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το σημερινό κείμενο διακρίνεται για την έλλειψη σεβασμού στα πρόσωπα δύο πρώην πρωθυπουργών. Όπως το βλέπει κανείς. Αλήθεια όμως, αυτοί που σήμερα μιλούν παριστάνοντας τους τιμητές όλων πόσο σεβάστηκαν την εντολή του ελληνικού λαού;
