Η ελληνική κοινωνία εξέρχεται προβληματισμένη και απογοητευμένη από ένα τριήμερο κοινοβουλευτικό crash test το οποίο δεν πρόσφερε ούτε στη βελτίωση του κοινοβουλευτικού επίπεδου, ούτε στη διερεύνηση και την αποκάλυψη των πραγματικών γεγονότων. Η μία πλευρά δήλωνε απολύτως αθώα και η άλλη αναζητούσε με κάθε τρόπο ενόχους. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό το υποβαθμισμένο θέαμα, με εικόνα θλιβερή και λόγο ανεπαρκέστατο, υβριστικό και χυδαίο, που κατέκλεισε τα σπίτια των ελληνικών οικογενειών.
Πιστεύουμε και με κάθε ευκαιρία διακηρύττουμε ότι δεν υπάρχουν ούτε κακές ιδεολογίες ούτε κακά κόμματα. Η ιδεολογία είναι το πλαίσιο και το κόμμα είναι το εργαλείο για την εφαρμογή των ιδεών και την παραγωγή πολιτικού αποτελέσματος.
Ο ανθρώπινος παράγοντας κατά κύριο λόγο και οι στόχοι που υπηρετούν τα διάφορα πολιτικά σχήματα είναι οι κρίσιμοι παράμετροι οι οποίοι φέρνουν καλά ή άσχημα αποτελέσματα. Υπάρχουν κόμματα και ιδεολογίες με τα οποία για μυριάδες λόγους ο καθένας από εμάς μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί, να διάκειται ευμενώς ή εντελώς εχθρικά, αυτό όμως είναι ένα άλλο ζήτημα διαρκούς προβληματισμού και αναζήτησης ή και δεδομένο χωρίς συζήτηση για πολλούς. Διαχωρίζοντας τα συμβατά κόμματα και ιδεολογίες από εκείνα που καταδίκασε οριστικά και αμετάκλητα η ιστορία γιατί αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα, τότε έχουμε ένα σύνολο πολιτικών προτάσεων γενικά αποδεκτών.
Με βάση το προηγούμενο θεώρημα με σχετική ασφάλεια μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όσο ικανότερο είναι το ανθρώπινο δυναμικό και όσο πιο ξεκάθαροι είναι οι στόχοι, τόσο πιθανότερο είναι να επιτευχθεί το ποθητό αποτέλεσμα.
Φράσεις του τύπου «πάλι πιωμένη είσαι;» ή «προεδρούκο, βάλε ένα ουίσκι» φανερώνουν ότι δεν γίνεται λόγος για συντεταγμένη αλλά για… μεθυσμένη Πολιτεία που τρεκλίζει ανάμεσα σε πελώριους κινδύνους και μικρόψυχες και μικροκομματικές επιδιώξεις
Παρακολουθώντας τις εργασίες της Βουλής το τελευταίο τριήμερο και τη συζήτηση για τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής για το θέμα της λίστας Λαγκάρντ, δεν διαπιστώσαμε την ύπαρξη ικανού ανθρώπινου δυναμικού και καθαρών στόχων, αναγκαίες συνθήκες όχι τόσο για την αντιμετώπιση τεχνικών θεμάτων όπως ήταν το συγκεκριμένο, αλλά για την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της χώρας τα οποία μας έχουν οδηγήσει στη βαθύτερη κοινωνική (ναι, πρώτα και κύρια κοινωνική) και οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας μας.
Φράσεις του τύπου «πάλι πιωμένη είσαι;» ή «προεδρούκο, βάλε ένα ουίσκι» φανερώνουν ότι δεν γίνεται λόγος για συντεταγμένη αλλά για… μεθυσμένη Πολιτεία που τρεκλίζει ανάμεσα σε πελώριους κινδύνους και μικρόψυχες και μικροκομματικές επιδιώξεις. Άλλες πάλι δήθεν βαρύγδουπες πολιτικές παρεμβάσεις που κινήθηκαν στον άξονα μεταξύ συκοφαντίας και αυτογελοιοποίησης, αποδεικνύουν ότι στόχος των συγκεκριμένων συνεδριάσεων δεν ήταν να βρεθεί η αλήθεια, αλλά η αλήθεια του κάθε κόμματος να επικυριαρχήσει των άλλων «εκδοχών της αλήθειας» και να εξαφανίσει την πραγματικότητα, δηλαδή τη μία αλήθεια, αυτή των γεγονότων και των στοιχείων. Τελικά δεν έγινε τίποτα απ’ όλα αυτά και μισές αλήθειες -που επί της ουσίας συνιστούν πελώρια ψέματα- κυριάρχησαν για μία ακόμη φορά.
Η μονομαχία Βενιζέλου – Τσίπρα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο και έτσι όπως εξελίχθηκε μπορεί να πρόσφερε θέαμα αλλά έμεινε μακράν της ουσίας. Υπάρχει κερδισμένος αυτής της σκληρής και πολλές φορές πέραν των κοινοβουλευτικών ηθών αναμέτρησης; Αυτό θα μας το πουν ενδεχομένως οι δημοσκοπήσεις του επόμενου διαστήματος. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να αποφύγει την παραπομπή, που ήταν ασφαλώς ο πρώτος του στόχος, και στην πρωτολογία του μίλησε συγκεκριμένα προσπαθώντας να αντιμετωπίσει με τα δικά του επιχειρήματα τα στοιχεία με βάση τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να τον παραπέμψει. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αντιμετώπισε τα επιχειρήματα Βενιζέλου και προτίμησε πιο πολιτική παρέμβαση, μιλώντας για το μνημόνιο και τα δεινά του, επιχειρώντας φυσικά να συνδέσει την πολιτική του μνημονίου με πολιτικούς οι οποίοι λόγω των ανομημάτων τους είναι ελεγχόμενοι από τους δανειστές μας. Αν ο κ. Τσίπρας κατάφερε να περάσει αυτά τα μηνύματα στην ελληνική κοινωνία θα το δούμε στο μέλλον, πάντως ο Βενιζέλος κατόρθωσε έστω και τυπικά να εμφανιστεί ως θύμα πολιτικής συκοφαντίας παρά τις βαριές πολιτικές ευθύνες που φέρει στο συγκεκριμένο θέμα της λίστας Λαγκάρντ. Τελικά το σαφές παραμένει σοφό και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπήρξε πιο συγκεκριμένος ή αν θέλετε πιο πειστικός στο συγκεκριμένο θέμα σε σχέση με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ.
Η μονομαχία Βενιζέλου – Τσίπρα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο και έτσι όπως εξελίχθηκε μπορεί να πρόσφερε θέαμα, αλλά έμεινε μακράν της ουσίας
Έχουν σημασία όλα αυτά και τα όσα διαδραματίστηκαν στη Βουλή τις τελευταίες μέρες; θα μπορούσε να αναρωτηθεί ο χειμαζόμενος πολίτης. Σαφώς υπάρχουν πολύ σημαντικότερα ζητήματα άμεσης προτεραιότητας για την κοινωνία, ιδιαίτερα την εποχή που διανύουμε. Δεν μπορεί όμως να παραμένει ασήμαντη λεπτομέρεια το ερώτημα «ποιοι είναι αυτοί που μας κυβερνούν και ποιοι αυτοί που θέλουν να μας κυβερνήσουν»; Έστω και αν οι επιλογές μας περιορίζονται εντός ενός συγκριτικού πεδίου αποκαρδιωτικά συρρικνωμένου τουλάχιστον από ποιοτικής και όχι ποσοτικής άποψης είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τις επιλογές μας.
