Αυτός, λοιπόν, πρώτος κατέδειξε -εκ του ασφαλούς, όπως νόμιζε- την απόλυτη διαφθορά της εξουσίας, την απόλυτη υποκρισία σε προσωπικό επίπεδο και, τέλος, την εκούσια συνδρομή του στη μη πάταξη της φοροδιαφυγής. Με μία ενέργειά του συμπύκνωσε εν μια νυκτί το σύνολο των ατοπημάτων στα οποία υποπίπτει διαχρονικά το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Με λίγα λόγια, ο κ. Παπακωνσταντίνου διεκδικεί με αξιώσεις να αποτελέσει τον κορμό ειδικού μαθήματος πολιτικής ψυχολογίας, πολιτικής ιστορίας και πολιτικής κοινωνιολογίας στα μεγάλα εργαστήρια πολιτικών επιστημών του πλανήτη». Αυτά είναι λίγα από τα πολλά που γράφτηκαν στις χθεσινές ηλεκτρονικές εκδόσεις πολλών γνωστών ιστοσελίδων. Ωστόσο όσο και αν ψάξαμε δεν εντοπίσαμε δημοσιεύματα που να οδηγούν σε στιβαρά συμπεράσματα για τη γενεσιουργό αιτία της συγκεκριμένης πολιτικής ψυχοσύνθεσης. Αποτολμούμε λοιπόν μια προσέγγιση στο πλαίσιο της υποκειμενικότητας μιας προσωπικής άποψης.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ανιψιός του επί σειρά ετών βουλευτή της Ένωσης Κέντρου και στη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας και υπουργού Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη, στη θέση του εκδιωχθέντος για το Σκοπιανό σημερινού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, του Μιχάλη Παπακωνστανίνου για τις κόρες του οποίου έβαλε χέρι στη λίστα Λαγκάρντ! Βρε τι μικρός που είναι ο κόσμος στην Ελλάδα! Δεν είχε μόνο μπάρμπα στην κορώνη ο πρώην Τσάρος του ΔΝΤ και της οικονομίας. Φαίνεται όμως ότι εκτός από θείο είχε και παππού συνεργάτη -σύμφωνα με δημοσιεύματα- της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου, ο οποίος απέκτησε με θολό τρόπο εκείνη τη σκοτεινή εποχή το εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος στη Κοζάνη, το οποίο στη συνέχεια εξαγόρασε η κρατική ΔΕΗ.
Το όνομα του Γιώργου Παπακωνσταντίνου δεν μας απασχολεί για πρώτη φορά ως συμβούλου του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, όπως εσφαλμένα πιστεύουν και γράφουν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, αλλά από το 1992 ακόμα όταν επί υπουργίας του θείου του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ως συνιδρυτής, νεαρότατος τότε, εταιρίας συμβούλων, εμπλέκεται στην πώληση του κρατικού κολοσσού τσιμέντων της ΑΓΕΤ Ηρακλής και ενώ όλοι περίμεναν ότι οι μεγάλη τσιμεντοβιομηχανία θα κατέληγε σε έναν από τους δύο βασικούς παίκτες τσιμέντου παγκοσμίως ,δηλαδή τη Λαφάρζ ή την Φερούτσι, τελικά την εξαγόρασε η σχετικά άγνωστη Καλτσεστρούτζι. Το πώς ένας νεαρός οικονομολόγος από την Κοζάνη εμπλέκεται από τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα σε μια τόσο μεγάλη αγοραπωλησία είναι απορίας άξιο. Πιθανώς όμως και αυτή η απορία επιλύεται αν εξηγηθούν οι αδίστακτοι κανόνες της ελληνικής οικογενειοκρατίας.
Η συνέχεια είναι γνωστό για τον υπουργό που με τη λαθροχειρία του εξευτέλισε την πληγωμένη Ελλάδα την οποία ο ίδιος με τις αποφάσεις του είχε τραυματίσει θανάσιμα. Στέλεχος του ΟΑΣΑ, κάποιοι μιλούν και για επαγγελματική σχέση με την ΤΡΑΠΕΖΑ. Την Goldman Sachs φυσικά. Και μετά η απογείωση. Σύμβουλος του Σημίτη. Εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Κυβερνητικός εκπρόσωπος στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Τσάρος της Οικονομίας και έμπιστος του ΔΝΤ. Αφού έβαλε όλες τις καταστροφικές υπογραφές του πρώτου μνημονίου χωρίς να επιτύχει απολύτως κανένα στόχο, ως επιβράβευση από τους εντολείς του πήρε το υπουργείου ΥΠΕΧΩΔΕ. Κάπου εκεί αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, αφού παρά το ότι «έσωσε τη χώρα» δεν τολμάει να κατέβει στις τελευταίες εκλογές και να κριθεί από το λαό. Εκανε δηλαδή σε λιγότερο από δύο δεκαετίες όσα άλλοι, τουλάχιστον το ίδιο ικανοί και αδίστακτοι, δεν προλαβαίνουν σε δύο ολόκληρες γενιές!
Βεβαίως ο Παπακωνσταντίνου είναι πιθανό να αντιμετωπιστεί ως αποδιοπομπαίος τράγος ενός σχεδόν συνολικά σάπιου συστήματος και ενδεχομένως η πιθανότατη πλέον τιμωρία του να ξεπλύνει και τις αμαρτίες πολλών χειρότερών του. Ποτέ δεν θα τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι για τα παθήματα της χώρας. Το πιθανότερο είναι να πληρώσουν ελάχιστοι και να τη γλυτώσουν οι πολλοί. Αυτό συμβαίνει διότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται εντελώς αποσπασματικά χωρίς να θεραπεύεται η δομική ασθένεια του συστήματος.
Δεν υπάρχει προηγούμενο στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης στην οποία θέλουμε να λέμε ότι ανήκουμε στο ζήτημα του φαύλου νεποτισμού, της αντιδημοκρατικής οικογενειοκρατίας σε σχέση με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Ούτε σε πυκνότητα περιπτώσεων, ούτε σε διάρκεια χρόνου, ούτε καν σε κοινωνική αποδοχή συμβαίνει στη Γαλλία, τη Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία κ.α. η διαδοχή πολιτικών γόνων όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σε όλα τα κόμματα και σε όλες τις εποχές κατά το μάλλον ή ήττον. Μόνο τα παιδιά των Ελλήνων πολιτικών διαδέχονται τους γονείς, τους θείους και τους παππούδες τους. Φυσικά δεν γεννάνε έξυπνα παιδιά μόνο οι Έλληνες πολιτικοί. Θέμα δημοκρατίας είναι ξεκάθαρα και θέμα πολιτιστικού, πολιτικού και μορφωτικού επιπέδου του εκλογικού σώματος.