Χρήστος Μπουκώρος :Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κυβερνήσει τη χώρα

χρήστος-μπουκώρος-ο-συριζα-θέλει-να-κυ-69260
Γράφει ο Χρήστος Μπουκώρος

Το Μάρτιο θα καταρρεύσει ή ο λαός ή η κυβέρνηση! Είναι η τελευταία, χθεσινή, δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Ακούγοντας βεβαίως τον ίδιο και τα στελέχη του το τελευταίο διάστημα οι πολίτες είχαν πεισθεί ότι αυτή η κατάρρευση έχει επέλθει προ πολλού και για το λαό και για τη χώρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καταστροφολογία της αξιωματικής αντιπολίτευσης εδράζεται στη γενική κατάσταση που είναι πράγματι οδυνηρή και έτσι βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ευήκοα ώτα. Φαίνεται αυτό και στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει κεφάλι μέχρι και τέσσερις μονάδες.

Μέχρι πρόσφατα διαρροές από το κόμμα της Αριστεράς προσδιόριζαν τις πολιτικές εξελίξεις μέσω εκλογών ακόμη και στα τέλη του ερχόμενου Ιανουαρίου. Η τελευταία δήλωση του κ. Τσίπρα αποδεικνύει ότι υπάρχει αναθεώρηση εκτίμησης και αναβολή τουλάχιστον κατά δίμηνο.

Η τελευταία πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ προσέδωσε στο συνονθύλευμα συνιστωσών μια κομματική δομή που μπορεί να μην προσιδιάζει στα κλασικά ελληνικά κόμματα, ωστόσο οργανωτικά απέκτησε πολιτική υπόσταση και αν προστεθεί και ο νεωτερισμός -για τα εγχώρια πολιτικά δεδομένα- της επίσημης και αναγνωρισμένης εσωκομματικής αντιπολίτευσης που εκπροσωπεί περίπου το 1/4 της δύναμης, τότε μιλάμε πράγματι για ένα νέο κόμμα. Είναι όμως αυτή η εξέλιξη ικανή συνθήκη για να προσδώσει στο κόμμα αυτό την ταυτότητα της αξιόπιστης εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης; Θεωρούμε πως όχι. Και αυτό για μια σειρά από λόγους. Ασφαλώς δεν αναφερόμαστε στο κυβερνητικό πρόγραμμα, διότι στην Ελλάδα δεν έχει καμία αξία. Όσοι βρίσκονται στα πρόθυρα της εξουσίας άλλα λένε και άλλα κάνουν όταν την καταλαμβάνουν. Περί κατάληψης και όχι περί εναλλαγής πρόκειται στη χώρα της δημοκρατίας! Τι ειρωνεία. Οπότε είναι ανούσιο και ανώφελο να συζητάμε αν ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει κυβερνητικό πρόγραμμα. Μήπως οι άλλοι που είχαν το εφάρμοσαν ποτέ;

Θέσεις και προθέσεις
του ΣΥΡΙΖΑ

Το στοιχείο όμως που προσδίδει μια αβεβαιότητα στις προθέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι δεν έχει απαντηθεί το γενικό ερώτημα «τι ακριβώς θέλει να κάνει» ο ΣΥΡΙΖΑ. Απλά να αναλάβει την εξουσία και να τα διαχειριστεί ή να αλλάξει τα πάντα προκαλώντας πολιτικό σεισμό; Αυτό το απλό ερώτημα χωρίς λεπτομέρειες και εξειδικεύσεις. Απλά πράγματα και ερωτήματα, αλλά και τόσο ουσιαστικά. Θα πάμε σε διακυβέρνηση λαϊκού ή αστικού τύπου; Θα κάνει κρατικοποιήσεις ή θα συνεχίσει τις ιδιωτικοποιήσεις; Η ανάπτυξη θα επιδιωχθεί μέσω ιδιωτικών ξένων ή ελληνικών κεφαλαίων ή μέσω δημοσίων επενδύσεων; Θα συνεργαστεί με τη σημερινή τάξη πραγμάτων της Ευρώπης ή με τα χωριστικά κινήματα της Γηραιάς Ηπείρου και τους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής; Είναι φυσικό να μην πιστεύει κανείς ότι θα αγωνιστεί να κυριαρχήσει η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη και στη συνέχεια γίνουν αποδεκτές οι θέσεις του; Ιστορικά απόλυτη κυριαρχία της Αριστεράς στη Δυτική Ευρώπη δεν καταγράφηκε και όταν ήταν κυβέρνηση στις σημαντικότερες χώρες λειτούργησε εντός του υπάρχοντος συστήματος και σε κάποιες περιπτώσεις κυβέρνησε σκληρότερα και από τα αντίστοιχα δεξιά κόμματα των συγκεκριμένων χωρών. Στο εσωτερικό με δεδομένο ότι η αυτοδυναμία δεν δείχνει πιθανή με ποιον θα συγκυβερνήσει; Με τον Κουβέλη που ήταν πιθανό οι γέφυρες κόβονται καθημερινά. Μήπως με τον Πάνο Καμμένο και τους… θολούς νεοεθνικιστές του; Τέλος που είναι και επίκαιρο, η κατάργηση του μνημονίου έστω και αν δεν σημαίνει έξοδο από το ευρώ, τι θα σημάνει για τις υπαρκτές ανάγκες χρηματοδότησης της χώρας ακόμη και μεσοπρόθεσμα, αφού η παραγωγική ανασυγκρότηση απαιτεί τουλάχιστον μια τετραετία; Ποιος θα μας δανείσει; Διότι έψαξε και ο Χριστόφιας στη Ρωσία και στην Κίνα αλλά δεν τα κατάφερε. Εκτός και αν μιλάμε για παραμονή στο μνημόνιο και βελτίωση των όρων του.

Κάτι τέτοιο πάντως δεν έχει πει μέχρι τώρα ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε κάποιος συνεργάτης του. Όλα τα προηγούμενα ερωτήματα εν τέλει συμπυκνώνονται σε ένα και μοναδικό. Πού θα βρει τα λεφτά για να εφαρμόσει την πολιτική που γενικόλογα έστω επαγγέλλεται σήμερα και κατά τομέα και λεπτομερώς θα εφαρμόσει αύριο σαν κυβέρνηση;

Ρεαλισμός
και μονόδρομοι
Σε μεγάλο βαθμό η εκλογική και δημοσκοπική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στη δικαιολογημένη οργή της κοινωνίας για τα όσα έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Η κοινωνική οργή όμως είναι σαν την παγωμένη θύελλα. Πότε φυσάει δεξιά και πότε αριστερά. Θα ήταν προτιμότερο αντί να αναλώνεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε επαφές και τα ταξίδια στην υπό αποσκίρτηση από την Ισπανία χώρα της Καταλονίας και να θεοποιεί πολιτικά τις επαφές του στη Βραζιλία και την Αργεντινή, χώρες και καταστάσεις με τις οποίες ούτε είχαμε και είναι εξαιρετικά δύσκολο ιστορικά και γεωγραφικά να αποκτήσουμε κάποια σχέση, να επιχειρήσει την ενίσχυση της θέσης του στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Ακόμα προτιμότερο θα ήταν να στρώσει τα στελέχη του στη δουλειά, οι περισσότεροι εκ των οποίων αστικοποιήθηκαν περισσότερο και από τους αστούς πολιτικούς μέσω των τηλεπαράθυρων, προκειμένου να κατεβάσουν νέες ιδέες για το πώς μπορούν άμεσα να βρεθούν οικονομικοί πόροι. Θα ήταν εγωιστικό και κοντόθωρο να υποστηρίξει κανείς ότι μόνος δρόμος που υπάρχει είναι ο κακοτράχαλος και αιματοβαμμένος που ακολουθούμε σήμερα. Απλά ο άλλος δρόμος για την Ελλάδα παραμένει απερπάτητος και άγνωστος με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αποδείξει ότι η ξορκισμένη φράση «λεφτά υπάρχουν» μπορεί να ισχύει στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Είναι αναγκαίο να πειστεί η κοινωνία ότι υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι διακυβέρνησης, διότι αποτελεί στρατηγικό λάθος για κόμμα εξουσίας και έλλειμμα δημοκρατικών επιλογών να βασίζεται η άνοδος στην εξουσία στην οργή της κοινωνίας και μόνο. Η οργή και φουντώνει και ξεθυμαίνει και αλλάζει κατεύθυνση, αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της σαν το κύμα και σαν τον αέρα.
Τα εμπόδια
προς την εξουσία
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν η κατάσταση παραμείνει ως έχει, ο ΣΥΡΙΖΑ αργά ή γρήγορα θα αναλάβει τα ηνία της χώρας. Μια ματιά στην «παράσταση νίκης» αποδεικνύει ότι το ενδεχόμενο έχει γίνει πλέον πεποίθηση για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Τρία – τέσσερα πράγματα μπορούν να αναστείλουν ή να ματαιώσουν τη θεαματική κούρσα του συγκεκριμένου κόμματος προς τα ανάκτορα της εξουσίας.

Πρώτον, η σταθερότητα και μακροημέρευση του σημερινού κυβερνητικού σχήματος. Εγχείρημα καθόλου εύκολο όσο η γενική κατάσταση δεν βελτιώνεται όχι μόνο δημοσιονομικά αλλά και κοινωνικά.

Δεύτερον, η επιτυχία της σημερινής οικονομικής πολιτικής όχι ως επίτευξη στόχων και δεσμεύσεων έναντι των δανειστών, αλλά ως αναπτυξιακό αποτέλεσμα με μείωση της ανεργίας και ελάφρυνση των βαρών για τους πολίτες. Στόχος επίσης εξαιρετικά δύσκολος.
Τρίτον, η αλλαγή πορείας της σημερινής Ευρώπης και η εγκατάλειψη της συνταγής λιτότητας. Όσο μεσουρανεί η Μέρκελ μάλλον απίθανο.

Τέταρτον, η ανασύνθεση και η διεύρυνση της κεντροδεξιάς ως αντίπαλο πολιτικό δέος. Με το σημερινό πολυκερματισμό της ένα τέτοιο σχέδιο απαιτεί ηγεσία ισχυρή και αποφασισμένη.

Με βάση τα προηγούμενα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακοπεί η πορεία του Αλέξη Τσίπρα προς το Μέγαρο Μαξίμου, όχι όμως και απίθανο.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου