Χρήστος Μπουκώρος : Ζητείται κοινή λογική

Μετά τις αποφάσεις στο EUROGROUP ολοταχώς επιστρέψαμε στην εσωτερική ατζέντα. Το υπό κατάρτιση φορολογικό νομοσχέδιο μονοπωλεί το ενδιαφέρον πολιτικών και πολιτών για λόγους ευνόητους. Στοίχημα για την κυβέρνηση, πεδίο για την αντιπολίτευση, λεφτά που δεν υπάρχουν για τους πολίτες.

Στα μέσα ενημέρωσης η κουβέντα έχει ανάψει για τις επιμέρους προβλέψεις. Όταν περιπτωσιολογούμε συνήθως ξεφεύγουμε από την ουσία. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα χάνει και την τελευταία της ευκαιρία για μια πραγματική φορολογική μεταρρύθμιση. Το οικονομικό επιτελείο, όπως λένε οι πληροφορίες, αναλώνεται σε συμπληρώματα, μπαλώματα και ανάγκες της εποχής και των ταμείων του. Αν όχι τώρα ένα φορολογικό σύστημα απλό, δίκαιο και στιβαρό, τότε πότε; Μάλλον ποτέ!

Από τα όσα έχουν ακουστεί, αφού δεν πρόκειται ούτε για φορολογική επανάσταση ούτε καν για ριζική μεταρρύθμιση, θα περιοριστούμε σε δύο μόνο επισημάνσεις μέχρι να δούμε και ολόκληρο το νομοσχέδιο τις επόμενες μέρες.

Τα παιδιά ως τεκμήριο: Γνωστή εφημερίδα έγραφε χθες παρομοιάζοντας το προτεινόμενο νομοσχέδιο ως σύγχρονο Ηρώδη! Λογικό, αφού τα τέκνα κάθε οικογένειας μελετάται να αποτελούν τεκμήριο διαβίωσης! Περισσότερα παιδιά, περισσότεροι φόροι! Αυτό δεν ξανάγινε! Πουθενά! Σε μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός γηράσκει με τους ταχύτερους ρυθμούς σε ολόκληρο τον πλανήτη μία τέτοια πρόβλεψη ισοδυναμεί με γενοκτονία. Όχι μόνο πρέπει να αποσυρθεί, αλλά ο επί των Οικονομικών υπουργός με κάποιο εύσχημο τρόπο να ζητήσει και συγνώμη από τους πολύτεκνους για την αναστάτωση που τους προκάλεσε. Ένας λαός που γερνάει και μάλιστα με τρόπο αναγκαστικό και βίαιο δεν έχει κανένα μέλλον. Κατά συνέπεια τέτοιου είδους νομοθετήματα μόνο για το καλό μας δεν γίνονται.

Η αναπτυξιακή διάσταση: Σε οποιαδήποτε οικονομικά προηγμένη χώρα το φορολογικό σύστημα αποτελεί την ακροτελεύτια συνθήκη για την ανάπτυξη και την οικονομία γενικότερα. Είναι το βασικότερο εργαλείο. Αλλάζει σπάνια, προσφέροντας σταθερότητα, και είναι απλό και κατανοητό τόσο, που να το μαθαίνει ακόμη και ο κάθε αλλοδαπός που έχει μεγαλώσει με οποιοδήποτε άλλο από τα ισχύοντα φορολογικά συστήματα της οικουμένης. Σαφές και διάφανο τόσο, ώστε κανείς να μην δικαιολογείται ότι δεν γνώριζε. Το εντελώς αντίθετο από όλα τα ελληνικά φορολογικά συστήματα που τα τελευταία χρόνια έχουμε γνωρίσει.

Επειδή τις επόμενες μέρες φαντάζομαι ότι πολλοί ειδικοί θα τοποθετηθούν για την αναπτυξιακή διάσταση του νέου φορολογικού παραθέτουμε μία και μόνη απλή ιδέα.

Φορολογικές ελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν εργαζόμενους και παρουσιάζουν ετήσια αύξηση του εργατικού τους δυναμικού. Φορολογικές επιβαρύνσεις για τις επιχειρήσεις που απολύουν προσωπικό. Αναλογικά και με κανόνες βεβαίως. Έστω 0,1% ή 0,2% για λίγες θέσεις εργασίας, περισσότερες ποσοστιαίες μονάδες για περισσότερες θέσεις εργασίας ή ανεργίας. Διπλασιασμός των θέσεων εργασίας; Στο μισό η φορολογία. Με κανόνες και πλαίσιο ξεκάθαρο και προκαθορισμένο. Έτσι κερδίζει η κοινωνία με τη μείωση της ανεργίας. Κερδίζει και η οικονομία του κράτους, αφού στην Ελλάδα ο μισθωτός αποτελεί αν όχι καλύτερο, σχεδόν εξίσου καλό πελάτη με τον επιχειρηματία για την Εφορία. Εξίσου καλός ο μισθωτός και πάνω απ’ όλα σίγουρος πελάτης των δημόσιων εσόδων. Ας μην ισχυριστεί κανείς ότι απολύουν οι επιχειρήσεις που δεν πάνε καλά και άρα πώς θα επιβαρυνθούν σε φόρους; Πρώτον γιατί δε συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις αυτό και, δεύτερον, γιατί δεν θα κλείσει καμία επιχείρηση εξαιτίας της φορολογικής επιβάρυνσης λίγων δεκαδικών ή λίγων ποσοστιαίων μονάδων φορολογικών επιβαρύνσεων. Άλλοι λόγοι θα την έχουν οδηγήσει νωρίτερα στο λουκέτο.

Για ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα αναζητείται απλή και κοινή λογική. Υπάρχει άραγε σ’ αυτό τον τόπο;