Χρήστος Μπουκώρος : Οι μεγάλες αλήθειες είναι συνήθως και απλές

χρήστος-μπουκώρος-οι-μεγάλες-αλήθειε-102541

Τώρα που το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε και ο λαός γονάτισε είναι ίσως η ώρα να εξηγήσουμε με ειλικρίνεια τι μας έφερε ως εδώ και κυρίως πώς θα απελευθερωθούμε από τα δεσμά. Το δεύτερο ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία, διότι τα μνημόσυνα σε μια χώρα που πενθεί διαρκώς τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν.

Γράφει ο Χρήστος Μπουκώρος

Όλοι αγωνίζονται -υποτίθεται- για να χτυπήσουν τη φοροδιαφυγή, να διευρύνουν την φορολογική βάση και έτσι να αυξήσουν τα δημόσια έσοδα, ώστε να μην πληρώνουν συνεχώς τα μόνιμα υποζύγια. Παραμύθια! Ουδείς πραγματικά νοιάζεται. Έχουν μάθει τον εύκολο δρόμο. Φορολογία, φορολογία, περικοπές, περικοπές και δεν αναζητούν άλλες λύσεις είτε από ανικανότητα, είτε από σκοπιμότητα εξυπηρέτησης συμφερόντων.

Στην αφετηρία αυτής της καταστροφικής κρίσης είχαμε γράψει αναλυτικά για την αύξηση των δημοσίων εσόδων και την είσπραξη του συνόλου των φόρων χωρίς κανένα κόπο. Το κείμενο είχε αποσταλεί τότε 2,5 χρόνια νωρίτερα στο σύνολο της πολιτικής ηγεσίας και στους αρμόδιους υπουργούς, οι περισσότεροι εκ των οποίων μας απάντησαν λέγοντας ότι οι επισημάνσεις θα συμπεριληφθούν στο επόμενο φορολογικό νομοσχέδιο. Δεν γράψαμε τίποτα πρωτότυπο, αν αναλογιστούμε ότι οι περισσότεροι μάς απάντησαν ότι αυτά τα έχουν υπόψιν τους.

Τρία απλά πράγματα τα οποία επαναλαμβάνουμε και τώρα:

Πρώτον, συνολική έκπτωση από τη φορολογία για όλες της αποδείξεις και τιμολόγια που καταθέτει ο κάθε φορολογούμενος. Φορολόγηση της διαφοράς που προκύπτει από το συνολικό εισόδημα εφόσον αφαιρεθούν τα παραστατικά με κάποια υψηλή κλίμακα. Παράδειγμα, δηλώνεις 30.000 ευρώ εισόδημα και καταθέτεις 20.000 ευρώ σε αποδείξεις και τιμολόγια. Θα φορολογηθείς με 25% για τα δέκα χιλιάρικα και μηδέν για τα είκοσι χιλιάδες ευρώ. Έχεις προσφέρει αμέσως στα δημόσια έσοδα 2.500 ευρώ συν 4.600 από τον ΦΠΑ των 20.000 ευρώ, δηλαδή συνολικά 7.100 ευρώ και όχι 5.000 που καλείσαι να πληρώσεις σήμερα και δεν τα έχεις. Έτσι το κράτος αποκτάει αμέσως 10 εκατομμύρια εφοριακούς, αφού κανείς δεν χαρίζει απόδειξη ή τιμολόγιο και οι πραγματικοί εφοριακοί ασχολούνται με τις μεγάλες υποθέσεις.

Δεύτερον, θέλεις τιμολόγιο; Καταθέτεις τον ανάλογο ΦΠΑ στην τράπεζα, παραδίδεις το παραστατικό στον εκδότη του τιμολογίου και μόνο τότε το παίρνεις. Σε διαφορετική περίπτωση παίρνεις μόνο ένα παραστατικό για τα βιβλία σου, για να κρατάς λογαριασμό και το τιμολόγιο μόνο με παραστατικό τραπέζης ότι πληρώθηκε ο ΦΠΑ. Θέλεις να πληρώσεις με επιταγή; Γίνεται! Όταν εξοφληθεί η επιταγή, η τράπεζα παρακρατεί τον ΦΠΑ και αποδίδει το υπόλοιπο στο κομιστή και άμα θέλει ο εκδότης ας μην κόψει τιμολόγιο! Θέλεις να πληρώσεις αργότερα με πίστωση; Όταν πληρώσεις θα πάρεις και το τιμολόγιο. Έτσι διασφαλίζεται η άμεση είσπραξη του συνόλου του ΦΠΑ και αντίο… εικονικά τιμολόγια. Διότι τι να τα κάνεις τα εικονικά, όταν καταβάλλεις σε ρευστό τον ΦΠΑ;

Τρίτον, σε τέτοιες περιπτώσεις όλοι αναρωτιούνται τι θα γίνει με τη λιανική. Η πρώτη πρόταση απαντάει σε μεγάλο βαθμό, αφού αποδείξεις και τιμολόγια θα γίνουν χρήμα, άρα όλοι θα τα κόβουν. Όμως και μια on line σύνδεση όλων των μικροεπιχειρήσεων με τις οικείες Εφορίες σε βάθος διετίας και επιδότηση με φορολογικά κίνητρα έκπτωσης για την αγορά νέων ταμειακών μηχανών δεν είναι ανέφικτη. Έτσι τα δημόσια ταμεία δεν θα χάνουν ούτε ευρώ και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί θα μπορούν να ασχοληθούν με τις μεγάλες υποθέσεις, όπως η λαθρεμπορία καυσίμων, εισαγωγές, εξαγωγές και γενικότερα μεγάλες μπίζνες.

Είναι όλα απλά, αλλά τα παραβλέπουν οι αρμόδιοι -όπως πολλοί ισχυρίζονται- για να μη χάσουν την πελατεία τους! Αν όλα γίνουν απλά και ξεκάθαρα, τότε το πολιτικό σύστημα ποιον θα εξυπηρετεί; Αφού υπάρχουν ακόμη κορόιδα που πληρώνουν, γιατί να ψαχτούν οι αρμόδιοι γιατί τόσο οφθαλμοφανές;
Εγραψαν μόλις χθες
οι Financial Times
Σας παραθέτουμε και το χθεσινό πολιτικό άρθρο των Financial Times για να αποδείξουμε ότι τα πράγματα για τη σωτηρία της χώρας είναι απλά, αρκεί η ηγεσία να το θέλει. Γράφει λοιπόν η εγκυρότερη οικονομική επιθεώρηση:

«Ψηφίζοντας για μία ακόμη τετραετία λιτότητας, το ελληνικό κοινοβούλιο έκανε ένα ακόμη βήμα στον επώδυνο δρόμο που η ευρωζώνη υπόσχεται ότι οδηγεί στη σωτηρία. Για τους πολίτες της Ελλάδας, όμως, κάθε κίνηση φαίνεται ότι απομακρύνει ακόμη περισσότερο τον στόχο, αφού με κάθε αναθεώρηση του προγράμματος λιτότητας προστίθεται νέο βάρος. Εν τω μεταξύ, εξαντλείται η υπομονή των επίσημων πιστωτών της χώρας.

Το μικρότερο κόμμα που μετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, η Δημοκρατική Αριστερά, δεν ψήφισε το τελευταίο πακέτο μέτρων. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πάντως κατάφερε να το περάσει, αλλά με τόσο ισχνή πλειοψηφία που κανένας πλέον δεν είναι βέβαιος ότι το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί. Η στήριξη προς αυτό είναι αδύναμη στην αίθουσα του κοινοβουλίου και ανύπαρκτη στους δρόμους της Αθήνας. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει βυθιστεί στη φτώχεια, γεγονός επικίνδυνο για την κοινωνική συνοχή της χώρας.

Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί να αποφύγει τις επώδυνες μεταρρυθμίσεις. Χωρίς τα έκτακτα δάνεια από την ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Αθήνα θα έπρεπε να μειώσει ακόμη πιο άγρια τα ελλείμματά της. Το παλιό σύστημα, όπου οι λίγοι μυημένοι ζούσαν από το λίπος της αναποτελεσματικότητας και των χρεών που επιβάλλονταν σε τρίτους, δημιουργούσε ψευδαίσθηση πλούτου, που μοιραία θα είχε κακό τέλος. Έτσι, όμως, η πολιτική διαχείριση των οικονομικών αναγκών γίνεται ακόμη πιο σημαντική.

Η ελληνική πολιτική τάξη έχει αποτύχει παταγωδώς να πείσει το ευρύτερο κοινό για την ανάγκη των επώδυνων μέτρων που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί κοινωνική και οικονομική μεταμόρφωση της χώρας. Χωρίς αυτά τα βήματα, ο ελληνικός λαός -παρά τη φιλοδοξία του να ζήσει σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα- θα εξοριστεί σε βαλκανική απομόνωση.

Κάθε μεταρρύθμιση παρουσιάζεται ως πράξη αυτομαστίγωσης, που επιβάλλεται από τους χρηματοδότες της Ευρώπης. Κανένα κόμμα δεν έχει δώσει στους Έλληνες ένα πιθανό όραμα για το πώς μπορεί να μοιάζει μία βελτιωμένη κοινωνία. Όπως δείχνει σήμερα το παράδειγμα των χωρών της Βαλτικής κι όπως επίσης έδειξαν η Φινλανδία και η Σουηδία στη δεκαετία του 1990, οι ριζικές αλλαγές δεν προϋποθέτουν κατ’ ανάγκη πολιτική παραίτηση.

Είναι ακόμη εφικτό να διασωθεί η διαδικασία: εάν η Αθήνα περάσει τον προϋπολογισμό την Κυριακή και η ευρωζώνη εγκρίνει μείωση των επιτοκίων δανεισμού και την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Αυτό θα επιτρέψει την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Έτσι τουλάχιστον δεν θα πέσει και το αλάτι της πιστωτικής κρίσης στην πληγή της λιτότητας.

Τον επόμενο χρόνο η Αθήνα θα πρέπει να καταγράψει πρωτογενές πλεόνασμα. Στο άμεσο μέλλον, η αναβολή οποιασδήποτε προγραμματισμένης εξυπηρέτησης χρέους θα πρέπει να αναγκάσει τους πολιτικούς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Κι αυτή είναι να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό ένα μέλλον όπου θα ζουν με όσα βγάζουν και να μην προσποιούνται ότι τους υπερασπίζονται ενάντια στους άκαρδους ξένους», καταλήγει το δημοσίευμα.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου