Γράφει ο Χρήστος
Μπουκώρος
Μόλις την
προηγούμενη Κυριακή σ’ αυτή τη στήλη γράφαμε ότι το μείζον δεν είναι ούτε τα
οικονομικά μέτρα ούτε η εκταμίευση της δόσης. Το σημαντικό είναι να αλλάξει η
χώρα. Το πολιτικό προσωπικό, η διοίκηση, η οικονομία.
Δεν μπορεί να
αποτελούν στρατηγική επιλογή της χώρας οι λογιστικές πράξεις, όσο μεγάλο κι αν
είναι το εύρος τους, όσο κρίσιμη κι αν είναι η σημασία τους. Ούτε τα 11,5 δισ. ευρώ
των μέτρων , ούτε τα 31 δισ. της δόσης μπορούν να αλλάξουν ριζικά την Ελλάδα
και τους Έλληνες. Μπορούν να αποτρέψουν μια άτακτη χρεοκοπία της χώρας μόνο
βραχυπρόθεσμα. Μέχρι πότε όμως θα προστρέχουμε σε μέτρα και δόσεις προκειμένου
να διασφαλίσουμε την παρουσία μας στο διεθνές σκηνικό χωρίς να γίνουμε και
τυπικά -γιατί ουσιαστικά καταντήσαμε- οι απόβλητοι της οικουμένης;
Όλα όσα συζητούνται
από πολίτες και πολιτικούς το τελευταίο διάστημα δεν είναι μέρος κάποιας
στρατηγικής, αλλά τακτικές κινήσεις και μπαλώματα για την αναστολή των
συνεπειών της κρίσης οι οποίες όμως αντί να αμβλύνονται, συνεχώς διογκώνονται.
Στρατηγική δεν υπάρχει. Μόνο τακτικισμοί, πολλές φορές αποτέλεσμα θλιβερού
σχεδιασμού, που μας έχουν οδηγήσει σε κατάσταση να κυνηγάμε την… ουρά μας και φυσικά
ποτέ να μην την πιάνουμε.
Όταν η προσπάθεια
περιορίζεται στην αναζήτηση των θυμάτων τα οποία θα πληρώνουν κάθε φορά που
παρουσιάζονται ελλείμματα και μαύρες τρύπες στα οικονομικά, το δράμα
διαιωνίζεται χωρίς τέλος. Όσο περισσότερα πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι τόσο
θα μεγαλώνουν οι τρύπες, αφού αναλόγως θα περιορίζεται η φοροδοτική τους
ικανότητα.
Όσο δεν αναζητούνται
αποτελεσματικοί τρόποι πάταξης της φοροδιαφυγής, ενίσχυσης της πραγματικής
οικονομίας, επίτευξης της παραγωγικότητας του δημοσίου τομέα και έλευσης της
πολυθρύλητης και πάντα αναβαλλόμενης ανάπτυξης, θα τρώμε τις σάρκες μας και
όταν τελειώσουν κι αυτές θα ροκανίζουμε τα κόκαλά μας.
Όσο και αν η Μέρκελ,
που μας επισκέπτεται μεθαύριο εν μέσω διαδηλώσεων και πιθανών επεισοδίων, έχει
αποφασίσει να μας κρατήσει στην Ευρωζώνη δεν αρκεί. Αν μόνοι μας δεν τα
καταφέρουμε, αργά ή γρήγορα θα αποχωρήσουμε ή θα αποβληθούμε. Όσο και αν
αλλάξει το κλίμα και οι πολιτικές στην Ευρώπη, όταν δεν μπορούμε να επιτύχουμε
τα ελάχιστα ή θα εγκαταλείψουμε την κούρσα ή θα μας αποβάλουν.
Το ανυπόληπτο και
αδύναμο κυρίαρχο σύστημα της χώρας αδυνατεί να ηγηθεί με τρόπο σοβαρό και
αποτελεσματικό. Η περίπτωση της λίστας
Λαγκάρντ αποδεικνύει ότι η πολιτική ηγεσία όχι μόνο δεν μπορεί να σώσει τη χώρα,
αλλά ούτε καν τον εαυτό της. Αδυνατεί να αυτοπροστατευτεί. Μετά από δύο χρόνια
περιπλανήσεων βρέθηκε η λίστα, αλλά την ίδια στιγμή χάθηκε η τσίπα! Οι ευθύνες
συγκάλυψης φοροδιαφυγής τεράστιας έκτασης βαρύνουν συγκεκριμένους πολιτικούς
και κατ’ επέκταση το σύνολο του σαθρού πολιτικού συστήματος. Θα αποδοθούν άραγε
ποτέ αυτές οι κολοσσιαίες ευθύνες; Δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα η
ανυποληψία να ενισχύεται.
Τα γεγονότα στο
Πεντάγωνο αποδεικνύουν την απελπισία μεγάλων στρωμάτων του ελληνικού λαού αλλά
και την ύπαρξη δυνάμεων ικανών να μετατρέψουν τα πάντα σε… καμένη γη προκειμένου
να κερδοσκοπήσουν πολιτικά. Αν κάποιες εκατοντάδες διαδηλωτών -παρά το δίκαιο
των αιτημάτων τους- μπορούν να
παραβιάσουν την καρδιά της Εθνικής Άμυνας μιας κυρίαρχης χώρας, γιατί να μην
μπορούν οι Τούρκοι πασάδες να πιούν καφέ στη σκιά της Ακρόπολης χωρίς να
ανοίξει μύτη;
Όσο και αν οι
προσπάθειες εξυγίανσης εξαγγέλλονται, τόσο η ροπή της αποσύνθεσης κυριαρχεί,
προχωράει και επισκιάζει τα πάντα. Οι ακρότητες καθημερινά πλέον και σε όλα τα
επίπεδα κυριαρχούν. Επεισόδια στη Βουλή. Αναταραχές στους δρόμους. Ξυλοδαρμοί
στις διαδηλώσεις. Συγκάλυψη στη φοροδιαφυγή. Ατιμωρησία στον παράνομο πλουτισμό. Εγκληματικότητα στην
κοινωνία. Ύφεση στην παραγωγή. Ανυπαρξία στη δημόσια υγεία και μπάχαλο στη
δημόσια παιδεία.
Αν ταχύτατα δεν
μεσολαβήσουν πολλά «αν» δεν αργεί η
ώρα που οι πιο ακραίες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ένα σύγχρονο κόμμα της
Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα έρθουν στην εξουσία και στη θέση της αξιωματικής
αντιπολίτευσης θα βρεθούν οι εθνοκάπηλοι
της Χρυσής Αυγής. Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου πολιτικού συνδυασμού δεν
χρειάζεται καν να το περιγράψουμε, αφού μπορούν να το φανταστούν και μη
πολιτικοποιημένα άτομα. Δεν είναι μακριά το σκοτάδι, κλείσε τα μάτια σου και θα
το δεις!
Ασφαλώς δεν ευθύνονται ούτε οι ακραίες
συνιστώσες, ούτε οι μαυροφορεμένοι, πολιτικές εκφάνσεις τις οποίες δεν ταυτίζουμε,
ούτε τσουβαλιάζουμε, για την ραγδαία επιρροή τους και την άνοδο τους. Για
διαφορετικούς λόγους που πάντως εδράζονται σε ακραίες καταστάσεις αυξάνουν
συνεχώς το ακροατήριό τους. Οι πολίτες που ζουν ακραίες καταστάσεις οδηγούνται
και σε ακραίες επιλογές. Φυσική η ροή των πραγμάτων.
Αν οι Έλληνες νομίζουν ότι κέρδισαν από τη σφοδρή σύγκρουση Δηλιγιαννικών – Τρικουπικών
πριν τον ατυχή πόλη του 1897 που έφερε τον Ετέμ Πασά στην Εξωραϊστική του Βόλου,
με τον εθνικό διχασμό του 1916 που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή του
1922 και με τον εμφύλιο του 1946 – 49 που μας πήγε 50 χρόνια πίσω, δεν έχουν
παρά να επιλέξουν τους ίδιους ολισθηρούς δρόμους.
Χωρίς να μας
διαφεύγει ότι την ευθύνη δεν την έχουν αυτοί που έρχονται, αλλά εκείνοι που
φεύγουν, υπογραμμίζουμε ότι είναι πλέον αδήριτη εθνική ανάγκη να επικρατήσουν
τα «αν» της αναγέννησης του
πολιτικού συστήματος, της ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού, της ανάπτυξης της
οικονομίας, της ανασύνταξης της κοινωνίας, της αναθέρμανσης της απασχόλησης,
της αναδιάταξης των εθνικών προτεραιοτήτων και κυρίως αναμόρφωσης του αξιακού
μας συστήματος. Πολλά τα «αν»
βεβαίως και δικαίως ο σημερινός προβληματισμένος πολίτης θα διαπίστωνε ότι με
τα «αν» δεν γράφεται ιστορία!
Ο τραγικός θάνατος του
Λεωνίδα Τζανή
Η τραγικότητα του
γεγονότος ήρθε να παγώσει την τοπική κοινωνία και να προβληματίσει το
πανελλήνιο. Η αυτοχειρία τού πρώην υφυπουργού συγκλόνισε πολιτικούς του φίλους
και αντιπάλους. Ήταν από τα μη αναμενόμενα. Ήταν ξένο και πέρα από τα
συνηθισμένα. Ό,τι και αν λέγεται, ό,τι και αν γράφεται, αποτελεί εκτιμήσεις,
εικασίες και σκόρπιες πληροφορίες. Το ερώτημα τι τον οδήγησε στο απονενοημένο
διάβημα δεν θα απαντηθεί ποτέ απόλυτα και ολοκληρωτικά. Την αλήθεια ακέραιη την
πήρε μαζί του ο Λεωνίδας Τζανής.
Οι περισσότεροι,
βασιζόμενοι σε πληροφορίες του φιλικού του περιβάλλοντος, υποστηρίζουν ότι η
δημοσιοποίηση του ονόματός του στη λίστα με τους 36 πολιτικούς που φέρονται να
ελέγχονται από το ΣΔΟΕ ήταν η αιτία της ακραίας απόφασής του.
Από καιρό πλέον η
δημόσια ζωή λειτουργεί ως αρένα. Αυτό είναι το ένα δεδομένο. Το άλλο, και ίσως
το σπουδαιότερο, είναι ότι η έλλειψη διαφάνειας και ελέγχων οδηγεί στην
ενίσχυση των διαρροών και της λασπολογίας. Αν όλα όσα έχουν να κάνουν με τη
δημόσια ζωή και τους λειτουργούς της δημοσιοποιούνταν, τότε τα φαινόμενα θα περιορίζονταν.
Στη δημοσιότητα οι καταγγελίες, οι έλεγχοι και τα αποτελέσματά τους. Είναι
άδικο άλλοι να συγκαλύπτονται και άλλοι να διασύρονται ή να πληρώνουν ακόμη με
τη ζωή τους. Τέτοια διαχείριση των πραγμάτων ασφαλώς δεν συνιστά ισονομία. Έχουμε
φτάσει στην εξωφρενική κατάσταση εξαιτίας της παντελούς απουσίας ουσιαστικών και αποτελεσματικών ελέγχων οι εκάστοτε
ελεγχόμενοι να θεωρούνται περίπου ένοχοι πριν εξαχθεί κανένα πόρισμα. Το
φυσιολογικό και το δημοκρατικό θα ήταν να επιζητούν τον έλεγχο οι πάντες.
Θα ήταν επίσης
μεγάλη αδικία για τον εκλιπόντα συντοπίτη πρώην βουλευτή, που αποσύρθηκε οκτώ
χρόνια πριν από το δημόσιο βίο, ο
οδυνηρός θάνατός του να χρησιμοποιηθεί ως καθαρτήριο για όσους ευθύνονται για
το σημερινό κατάντημα της χώρας.
Τέλος, καμία
αυτοκτονία και καμία δολοφονία δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Τουλάχιστον μέχρι
τώρα δεν ξέρουμε αν και αύριο στη χώρα μας η ανθρώπινη ζωή συνεχίζει να
παραμένει ό,τι πολυτιμότερο…
