Η υπόθεση με τη
λίστα των πολιτικών που ελέγχονται από το ΣΔΟΕ και οι περιπτώσεις με τις λίστες των
54.000 καταθετών εξωτερικού, αλλά και εκείνης των 2.000 καταθετών της ελβετικής
USB που όλως τυχαίως (!)χάθηκε,
εξελίσσονται σε κωμωδία τύπου βιντεοταινίας του ’80 και είναι περιπτώσεις
απολύτως ενδεικτικές της σύγχυσης που βρίσκονται τα πολιτικά κόμματα και της
διάλυσης της λεγόμενης δημόσιας διοίκησης. Αντί οι υποθέσεις αυτές να ελεγχθούν
ταχύτατα και να αποδοθούν ευθύνες όπου
υπάρχουν, οι λίστες περιφέρονται άλλοτε σαν κουρελόχαρτα και άλλοτε ως φόβητρα,
αναπαράγοντας φήμες, ενισχύοντας
ταυτόχρονα υποψίες για συγκάλυψη, μα κυρίως εξυπηρετώντας προσωπικά, κομματικά
και επιχειρηματικά παιχνίδια, πολλές φορές ύπουλα σχεδιασμένα.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας, με τα όσα
συμβαίνουν μετατρέποντας τη δημόσια ζωή
σε πραγματικό βόρβορο, βρίσκεται κυριολεκτικά δεμένο χειροπόδαρα με την πλάτη στον τοίχο και δεδομένων των κρίσιμων συγκυριών, απλά
αναμένει τον τυχαίο, τον περαστικό εκτελεστή του. Έπεσε στο τέλος και το ίδιο
στον λάκκο που έσκαψε!
Διαπαιδαγωγώντας επί
δεκαετίες πελάτες και όχι πολίτες, ενθαρρύνοντας την ανομία έναντι της
νομιμότητας, τη διαφθορά έναντι της διαφάνειας, την ατιμωρησία αντί της
απονομής δικαιοσύνης, παγιδεύτηκε μέσα στο παμφάγο κατασκεύασμά του. Αφού
εκχώρησε σταδιακά την εξουσία του στην
κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα διαπλέκοντας με τη μέθοδο της παραγωγής επαίσχυντων νόμων και βρωμερών
(ν)τροπολογιών την πολιτική με την
οικονομική εξουσία, πληρώνει τώρα το τίμημα η κλειστή πολιτική κάστα του νεποτισμού και του πλουτισμού.
Το ερώτημα αν το
σημερινό πολιτικό σύστημα της χώρας διαθέτει τα ελάχιστα έστω εκείνα αντανακλαστικά
που θα το κινητοποιήσουν, αποτρέποντας την ολική νέκρωση και αποσύνθεση του,
μένει να απαντηθεί. Υπάρχουν ακόμη υγιή
κύτταρα στο πολιτικό σύστημα τα οποία προφανώς δεν είναι τόσο ισχυρά με
αποτέλεσμα να υποσκελίζονται συνεχώς από τα μολυσμένα και να επικαλύπτονται από
τις γνωστές παθογένειες της συναλλαγής, της διαφθοράς, της διαπλοκής, του
προκλητικού πλουτισμού και της μονιμότητας στη διαχείριση της εξουσίας. Οι
συγκεκριμένες συνθήκες οδήγησαν στην απόλυτη απαξίωση. Η αυτορύθμιση και η αυτοκάθαρση του πολιτικού συστήματος
δεν επιχειρήθηκε ποτέ στα σοβαρά, γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε οδυνηρό αυτομαστίγωμα
για να ξεπλυθούν τα αμαρτήματα. Οι «τα φαύλα πράξαντες» είναι εδώ, όρθιοι, και
διαδραματίζουν σημαντικούς ρόλους οι περισσότεροι απ’ αυτούς! Τρανή απόδειξη πολιτικού αυτισμού και έλλειψης
πραγματικού ενστίκτου αυτοσυντήρησης.
Δεν είναι ούτε εύκολη
ούτε ανώδυνη η ίαση μιας τέτοιας χρόνιας ασθένειας. Θα χρειαστούν ισχυρά
σκευάσματα και πιθανότατα ακρωτηριασμοί. Να πάνε φυλακή πολλοί και όχι μόνο ο Άκης.
Να δημευτούν περιουσίες. Να κλάψουν καλομαθημένα παιδιά και να πονέσουν πλουσιομαθημένες
συμβίες. Δεν γίνεται διαφορετικά. Πονάει ο ακρωτηριασμός, έστω και αν ξυπνήσεις μετά από χρόνια
νάρκωσης.
Ποιος θα τα κάνει όλα
αυτά τα εξυγιαντικά; Μήπως ο πραξικοπηματίας του περσινού Οκτωβρίου που
αναφέρει στη σημερινή του έκδοση «ΤΟ ΒΗΜΑ»; Αστεία πράγματα. Η ηγεσία του
στρατού είναι απολύτως ταυτισμένη με την πολιτική ηγεσία, οπότε για οπερέτες
και μαριονέτες μόνο μπορεί να γίνει λόγος. Όχι ότι η αυτονομία του στρατού και
η ενδεχόμενη δυνατότητα επέμβασής του μπορεί να δώσει λύσεις στα σημερινά
προβλήματα της χώρας. Μια τέτοια εξέλιξη μόνο να τα επιδεινώσει μπορεί και
μάλιστα με καταστροφικές συνέπειες για πολλές γενιές Ελλήνων. Μήπως
η σημερινή ηγεσία του τόπου δύναται να αλλάξει τη ζοφερή κατάσταση; Αδύνατον
ακόμη και αν το αποφασίσει, αφού η ήρα δεν ξεχώρισε ακόμα απ’ το στάρι.
Είναι καθήκον των
πολιτικών κυττάρων που έχουν μείνει ανέπαφα από τα καρκινώματα που κατατρύχουν
την πολιτική ζωή να μπολιαστούν με τα υπόλοιπα υγιή κύτταρα της κοινωνίας ώστε
να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αναστροφής του κλίματος.
Σήμερα το μείζον για την
ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε αν θα ψηφιστούν τα νέα επώδυνα μέτρα, ούτε
φυσικά αν θα πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου. Αυτά είναι ελάσσονος
σημασίας. Είναι τακτική δεν είναι στρατηγική. Μείζονος εθνικής σημασίας θέμα
είναι η εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής ζωής. Όσο ασθενεί
η δημόσια ζωή καμία οικονομία δεν πρόκειται να αναρρώσει.
Οι δυνάμεις που σήμερα
κόπτονται για την πορεία του δημοσίου βίου με την αναποτελεσματική παθητικότητά
τους δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να οδηγούν την κοινωνία στην αγκαλιά των
άκρων. Αψευδείς μάρτυρες του επερχόμενου κινδύνου οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν
το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες και οι μόλις χθεσινές δηλώσεις
Κασιδιάρη στη Λάρισα σύμφωνα με τις οποίες: «Επόμενος μεγάλος στόχος μας η
εκλογή εθνικιστή δημάρχου στην Αθήνα!» Περιττό να αναφερθούμε στις καθημερινές
δηλώσεις των επικίνδυνων δραχμολάγνων. Στον αντίποδα η σιωπηλή πλειοψηφία που
απεχθάνεται τα κάθε απόκλισης άκρα απαιτεί λύση καθαρή.
Η ευθύνη των νέων
προτάσεων για πρόσωπα και ιδέες ανήκει στην εναπομείνασα άθικτη πολιτική τάξη
ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Η ευθύνη της επιλογής ανήκει στην κοινωνία
και στους πολίτες. Οι μέχρι τώρα επιλογές των πολιτών ιδιαίτερα σε περιόδους
κρίσης το λιγότερο που μπορεί να χαρακτηριστούν είναι ατυχέστατες. Δεν είναι
άμοιρο ευθυνών το κοινωνικό και το
εκλογικό σώμα. Μόνο οι επικίνδυνοι λαϊκιστές διατρανώνουν ότι οι πολίτες δεν
έχουν ευθύνη. Ποιος το είπε αυτό; Έχουν ίσως και μεγαλύτερη εκείνης των
πολιτικών, διότι απαλλοτρίωσαν το δικαίωμα της επιλογής με ευθυκρισία και
πατριωτισμό. Σε πολλές περιπτώσεις επέλεξαν έναντι ποταπών ανταλλαγμάτων τους
διαπιστωμένα φαύλους. Ας πληρώσουμε τώρα το τίμημα των επιλογών μας. Οι λάθος
επιλογές κυρίως προσώπων και δευτερευόντως κομμάτων, διότι τα κόμματα από
πρόσωπα διοικούνται, μας έφεραν ως εδώ.
Μια κοινωνία που δεν
είναι ικανή να ξεχωρίσει αυτόν που θέλει να προσφέρει από εκείνον που θέλει να
προσποριστεί, μια κοινωνία που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους ιδεολόγους από τους
αθεράπευτα συμφεροντολόγους, μια κοινωνία που δεν διαχωρίζει τους
«ιεραπόστολους» από τους βολεμένους την εξουσίας, είναι μια τυφλή κοινωνία. Όσο
οι τυφλές κοινωνίες δεν ξεστραβώνονται, με βεβαιότητα οδηγούνται στον γκρεμό.
Εκεί κοντά είμαστε τώρα με ευθύνη των πολιτικών και αναμφίβολα και των πολιτών.
