Γράφει ο Χρήστος Μπουκώρος
«Οσοι ζητάτε να διώξουμε την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, μάλλον
δεν έχετε δει τη θέση της χώρας στο χάρτη!». Αυτά ήταν τα λόγια ενός από τους
παλιότερους κοινοβουλευτικούς του κόμματος της κυρίας Μέρκελ, μια βραδιά προ
εικοσαημέρου στο Γερμανικό Κοινοβούλιο. Από την επόμενη κιόλας ξεκίνησαν για
πρώτη φορά εδώ και τρία χρόνια τα θετικά δημοσιεύματα για την Ελλάδα και τις
τιτάνιες προσπάθειες που καταβάλει η χώρα μας. Στη συνέχεια Όλι Ρεν, Μπαρόζο,
Ολάντ, Μέρκελ, Σόιμπλε μέχρι και η… ξινή Κριστίν Λαγκάρντ, δεν προλαβαίνουν να
μας επαινούν. Κυριολεκτικά ο ένας μετά τον άλλον. Εμφανώς αλλαγμένο το κλίμα
στην Ευρώπη. Όλα δείχνουν ότι οι αποφάσεις έχουν ληφθεί. Η Ελλάδα κερδίζει επιμήκυνση
τουλάχιστον δύο ετών στην εφαρμογή του σταθεροποιητικού προγράμματος και
παραμένει σταθερά στην Ευρωζώνη.
Μας αγάπησαν ξαφνικά οι εταίροι μας ή μήπως κατάλαβαν ότι
δεν πρόκειται να αλλάξουμε και εγκατέλειψαν την προσπάθεια της βίαιης
προσαρμογής μας; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Με μια Τουρκία ακμάζουσα αλλά ασταθή στο εσωτερικό της. Με
μια Μέση Ανατολή φλεγόμενη για μία ακόμη φορά και με μια Ρωσία να διαθέτει την
οικονομική και στρατιωτική αυτονομία για παρεμβάσεις ευρείας κλίμακας στην
περιοχή, η απόφαση για αλλαγή συσχετισμών στη μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας
γειτονιά μας θα ήταν υψηλού ρίσκου και θα στοίχιζε στην Ευρώπη ενδεχομένως
περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη οικονομική ζημιά. Αυτό που δεν μπορούσε ή δεν
ήθελε να εντοπίσει η κατά κοινή ομολογία ελλειμματική σημερινή ηγεσία της
Ευρώπης το εντόπισε το έμπειρο Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό κατεστημένο από τα μετόπισθεν του πολιτικού συστήματος. Η Ελλάδα είναι
αναγκαία από γεωπολιτικής άποψης. Μια ενδεχόμενη αποχώρηση θα άφηνε την Ευρώπη
και κατ’ επέκταση την Αμερική κυριολεκτικά χωρίς… μάτια σε μια από τις πιο
κρίσιμες περιοχές του πλανήτη. Μα υπάρχει και ο χωροφύλακας – Τουρκία, θα
μπορούσε να αντιτείνει ο οιοσδήποτε. Με έναν Ερντογάν να επιθυμεί ρόλο παγκόσμιου
ισλαμιστή ηγέτη και με το λαό του Ισλάμ να βρίσκεται κυριολεκτικά στα… κάγκελα
με Ευρώπη και Αμερική δεν γνωρίζουμε πόσο σίγουροι μπορεί να αισθάνονται οι
Δυτικοί με την μονοκρατορία της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση
Ανατολή.
Στο παρελθόν πληρώσαμε με μεγάλες καταστροφές τη γεωγραφική
μας θέση. Τώρα που η εποχή πλαστής και δανεικής ευμάρειας τελείωσε είναι ώρα να
αξιοποιήσουμε τόσο την γεωπολιτική μας θέση, όσο και τα πλούσια και
ανεκμετάλλευτα αποθέματά μας στο υπέδαφος και στον υποθαλάσσιο χώρο μας. Το
μαγαζί είναι εντελώς γωνία και μάλιστα σε δρόμο πολυσύχναστο και όχι
συνοικιακό. Αν δεν ήταν, θα είχαμε γίνει από καιρό όχι Αργεντινή αλλά σκέτο…
Τζιμπουτί! Ίσως όλα τα προηγούμενα αποτελούν μια εξήγηση για την αλλαγή κλίματος
στο εξωτερικό.
Σημαίνουν όμως τα προαναφερθέντα ότι θα βελτιωθούν με την
ίδια ταχύτητα τα πράγματα και στο εσωτερικό; Καθόλου βέβαιη δεν μπορεί να είναι
μια τέτοια εκτίμηση.
Στην Ελλάδα μετά τις εκλογές και το σχηματισμό κυβέρνησης
μπορεί η ατμόσφαιρα έντασης να
αποκλιμακώθηκε εξαιτίας της αναμονής για κάτι καλύτερο, η οποία βρήκε αρωγό και
το ελληνικό θέρος, πλην όμως το καζάνι συνεχίζει να κοχλάζει ασταμάτητα. Η
ανακοίνωση των νέων περιοριστικών μέτρων είναι πιθανό να μετατραπεί σε
θρυαλλίδα κοινωνικών εντάσεων και ολικής κοινωνικής έκρηξης.
Είναι ευθύνη της τρικομματικής κυβέρνησης και κυρίως του
πρωθυπουργού να μεταγγίσουν το θετικό κλίμα του εξωτερικού και στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό βεβαίως δεν
μπορεί να επιτευχθεί με δηλώσεις και εξαγγελίες. Η κατάσταση μεγάλου τμήματος
του λαού που πλήττεται από την πρωτοφανή
ανεργία και την οικονομική ανέχεια είναι απολύτως συγκεκριμένη. Τα μέτρα, όπως
τουλάχιστον ακούγονται μέχρι τώρα, είναι και αυτά απολύτως συγκεκριμένα και η
εφαρμογή τους θα σημάνει την περαιτέρω πίεση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού, η
οποία ίσως οδηγήσει σε καταστάσεις που θα τινάξουν στον αέρα όλες τις
προσπάθειες, μια στιγμή που δείχνουμε έτοιμοι να περάσουμε τον… κάβο.
Ισοδύναμα μέτρα μάλλον δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν ύστερα από τόσες συσκέψεις των τριών πολιτικών
αρχηγών θα είχαν βρεθεί. Εκτός κι αν δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.
Υπάρχουν όμως μέτρα και εργαλεία άλλης κατεύθυνσης και άλλης
λογικής. Πολιτική και όχι λογιστική είναι η μάχη που πρέπει να δοθεί. Δύο μόνο
παραδείγματα που ανέκυψαν την τελευταία εβδομάδα θα αναφέρουμε. Πρώτον, η
έκθεση των αναλυτών της ALPHA BANK που ξεκάθαρα αναφέρει
ότι μπαίνουμε στο 2013 με επιπλέον πόρους 6 δισ. ευρώ εξαιτίας της περιστολής
δαπανών της Γενικής Κυβέρνησης.
Δεύτερον, μόλις την προηγούμενη εβδομάδα το Υπουργείο
Οικονομικών ανακοίνωσε ότι βρίσκονται στη διάθεση του ΣΔΟΕ 54.000 ονόματα
φυσικών προσώπων που την τελευταία τριετία φυγάδευσαν στο εξωτερικό κεφάλαια
ύψους περίπου 21 δισ. ευρώ, η φορολόγηση των οποίων θα αποδώσει -σύμφωνα με τις
ελβετικές αρχές- άλλα 4 έως 6 δισ. ευρώ. Συνολικά δηλαδή 10 με 12 δισ. ευρώ,
όσα και το περιεχόμενο του επαχθούς πακέτου που ετοιμάζεται.
Με δεδομένο ότι τα προηγούμενα ποσά πιστώνονται εντός του
2013 και 2014 όσο δηλαδή θα διαρκέσει το πρόγραμμα προσαρμογής χωρίς να
υπολογίζεται η όποια επιμήκυνση, είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να δώσει την
πολιτική μάχη με την τρόικα και να την πείσει να υπολογίσει και τους
συγκεκριμένους πόρους στο πρόγραμμα προσαρμογής χωρίς να κυνηγάει τις συντάξεις των 300 ευρώ
του ΟΓΑ και τους μισθούς των 650 ευρώ.
Η κρίσιμη μάχη της κυβέρνησης είναι να πείσει την τρόικα να
εγκαταλείψει την τιμωρητική λογική της που μέχρι σήμερα έχει δώσει πενιχρά
αποτελέσματα σε σχέση με το κόστος εφαρμογής της.
