Γράφει ο Χρήστος Μπουκώρος
Δημοσιογράφος
Υποψ. βουλευτής Μαγνησίας
Νέα Δημοκρατία
Από τον πολυκερματισμό του πολιτικού σκηνικού ως αποτέλεσμα του περιεχομένου της κάλπης της 6ης Μαΐου όλα δείχνουν, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, ότι οδεύουμε σε ένα νέο δίπολο που δύναται να εκφράσει πάνω από το 60% των πολιτών στις επερχόμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Το γεγονός ότι το ζευγάρι του δικομματισμού έχει αλλάξει μπορεί να σημαίνει πολλά ή και τίποτα. Νέα Δημοκρατία εναντίον ΣΥΡΙΖΑ. Κεντροδεξιά με αντίπαλο μία κάπως… ακραία κεντροαριστερά, στην οποία αναμφίβολα το αριστερά υπερισχύει του κέντρου.
Η προσπάθεια ανασύνθεσης της κεντροδεξιάς από τη μία πλευρά και η μαζική εισροή στελεχών του λεγόμενου παλαιού ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη έχουν οδηγήσει σε πλήρη ανατροπή ακόμη και των πιο πρόσφατων πολιτικών δεδομένων.
Οι δύο κυρίαρχες παρατάξεις αυτή την ώρα και πριν εισέλθουμε στην τελική ευθεία για τις κάλπες διατυπώνουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προτάσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιώντας ως αιτιολογική βάση ευχάριστα επιχειρήματα του τύπου «δεν αντέχουμε άλλο», «δεν έχουν καμία ευθύνη οι πολίτες για να πληρώνουν», «τα δάνεια που πήραμε ήταν παράνομα και τοκογλυφικά», υποστηρίζει ότι μπορεί να καταργήσει το μνημόνιο και να διευκολύνει τη ζωή των πολιτών και, επιπλέον, υπογραμμίζει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας αφού η παραγωγική βάση της χώρας αρκεί για να μας θρέψει όλους, μέσα από μια θεωρία αυτάρκειας που τις τελευταίες δεκαετίες ουδέποτε επιβεβαιώθηκε. Βέβαια τις τελευταίες μέρες τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση και όχι για μονομερή κατάργηση του μνημονίου. Δεν θα μιλήσουμε για τον συνηθέστερο πολιτικό όρο της εποχής μας τις λεγόμενες «κωλοτούμπες», αλλά για την αλλαγή φρασεολογίας που αποδεικνύει το ανέφικτο και ανεφάρμοστο ορισμένων βασικών μέχρι πρότινος πολιτικών θέσεων του συγκεκριμένου κόμματος. Εκείνο που όμως τρομάζει την πλειοψηφία των πολιτών είναι η ευκολία ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να οριοθετούν τη θέση της Ελλάδας εντός εκτός και επί τα αυτά σχετικά με την Ευρώπη και την Ευρωζώνη. Ορισμένοι θαυμαστές του Τσάβες δείχνουν να πιστεύουν ότι μας αρμόζει μια θέση στη… Λατινική Ευρώπη. Κατά τα λοιπά ποιος δεν θα επιθυμούσε να επιστρέψουν μισθοί και το βιοτικό επίπεδο στα προ του 2009 επίπεδα και μάλιστα άμεσα, πατώντας το κόκκινο κουμπί της «λαϊκής κυριαρχίας»; Πρόσφατα άλλωστε ο ελληνικός λαός πίστεψε στο περίφημο «λεφτά υπάρχουν», γιατί να μην πιστέψει και τώρα ότι εύκολα και γρήγορα μπορεί τα πάντα να γίνουν όπως πριν και μάλιστα καταβάλλοντας ελάσσονα προσπάθεια και μέγιστο αποτέλεσμα;
Από την άλλη πλευρά η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας σίγουρα λιγότερο ελκυστική από την αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ και οπωσδήποτε περισσότερο επίπονη αλλά και προσγειωμένη. Σήμερα η Κεντροδεξιά στο σύνολό της μιλάει για την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, τις διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και τον κρατικό μηχανισμό και την ανάγκη δημοσιονομικής εξυγίανσης που συμπυκνώνεται στη φράση ότι «πρέπει να δαπανάμε λιγότερα από όσα διαθέτουμε». Εγγυάται επίσης τα εισοδήματα των ασθενέστερων πληθυσμιακά ομάδων όπως οι χαμηλοσυνταξιούχοι και τα ελάχιστα επιδόματα ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Δείχνει προσηλωμένη στο στόχο της ανάπτυξης και υπόσχεται σύγχρονο και δίκαιο φορολογικό σύστημα με μικρότερους φόρους. Επιλογές που θεωρητικά θα τονώσουν τη παραπαίουσα οικονομία. Το βασικό όμως επιχείρημα της Κεντροδεξιάς σήμερα παραμένει η παραμονή με κάθε τρόπο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.
Η Νέα Δημοκρατία σήμερα δείχνει να αντιμετωπίζει στρατηγικό μειονέκτημα στην απουσία ακροατηρίου για τις θέσεις της στις ηλικίες 18 έως 34 ετών, ενώ αντίθετα βελτιώνει εντυπωσιακά την απήχηση της στις επόμενες κλίμακες ηλικιών, δηλαδή στις 35-54 και 55 έως 70.
Αν τώρα η Νέα δημοκρατία μέσα από τον προεκλογικό της λόγο, από την εικόνα των ψηφοδελτίων της και κυρίως μέσα από πειστικές προτάσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας που τσακίζει τα κόκαλα των νέων ανθρώπων κατορθώσει να προσεγγίσει μαζικότερα τη νέα γενιά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα κόψει πρώτη το νήμα.
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί εδραία πεποίθηση μας ότι οι εύκολοι δρόμοι συνήθως οδηγούν στο… πουθενά.
Υ.Γ. Ποια πολιτική δύναμη θα έχει τον πρώτο λόγο μετά τις εκλογές θα το αποφασίσουν οι πολίτες. Εκείνο που ενισχύει τον προβληματισμό μας είναι ότι ορισμένοι ισχυροί κύκλοι της Ευρώπης μάς στρώνουν το χαλί της εξόδου παρά τα αντιθέτως λεγόμενά τους δημοσίως και μάλιστα διαφαίνεται η πρόθεσή τους να παρουσιάσουν μια μελλοντική μας έξοδο ως προϊόν διαπραγμάτευσης και κατόπιν της δικής μας συναίνεσης! Αυτό το ύπουλο σενάριο που θα τους απαλλάξει μια και καλή από τους ενοχλητικούς Έλληνες πρέπει να ακυρωθεί από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που πιστεύουν ή δηλώνουν ότι πιστεύουν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
